Renacemento, Kenzaburo Oé

¡que sublime pracer disfrutar outra vez de Kenzaburo! Aínda teño moi fresca aquela imaxe do aforcado, totalmente espido coa cabeza pintada de vermello e cun cogombro metido no ano. Saberán os xaponeses o significado deste ritual, Kenzaburo escribe para eles, fundamentalmente. Volvo ás delirantes descricións das fragas de Shikoku e baixo os efectos do doburoku que zumegan as páxinas de Renacemento mergúllome no Xapón que nunca fun quen de imaxinar. Na historia contemporánea dxs estudantes de COU da miña era só coñecíamos de Xapón, e malamente, a Era Meixi, que ademais nunca caía na selectividade. Na universidade tampouco se nos abriron moitas portas ao coñecemento de Oriente. Eso si, foros, frades e fidalgos tivemos abondo. Pero iso é outro tema. Un momento que prendo o tagame. Kogito, o alter ego de Kenzaburo decide escoitar as cintas que Goro, seu amigo, que ben que suicidarse, lle foi enviando dende hai tempo. O relato configúrase ao ritmo dunha conversa co “outro lado” que se constitúe como un magnífico recurso narrativo. Kogito prende o tagame por primeira vez coa mesma ansia de descubrir que Don Quixote, a mesma teima, a de saber, recompoñer e reparar. Mais a procura de Kogito parte do desalento de saberse derrotado. De non ter intepretado ben os signos no seu momento. A través das gravacións de Goro coñecemos as tribulacións de Kogito/Kenzaburo e as vicisitudes da orixinal historia deste país. A predilección do autor por esta literatura watashi, do eu, consegue transmitirnos unha auténtica sensación de realidade. A literatura como acto de valentia e xenerosidade, que corrobora o autor nas súas entrevistas. Mi padre no era militar, pero era un fascista. Él y sus amigos militares creían en la necesidad de que el ejército diera un golpe de Estado para evitar que se perdiera la guerra. O lector atópase escoitando tamén a Goro/Yuzo Itami, vivindo e interpretando as súas lembranzas, e procurando sinais no pasado en común con Kogito. Mais a sinceridade ten un prezo alto, Goro pagou coa súa vida e Kógito/Kenzaburo foi e está tamén recibindo o seu. Malia todo ao escritor sempre lle vencen as ansias de mudar o mundo, por iso Don Quixote/Sancho, Kogito/Goro, Kenzaburo/Juzo, seguen lendo, escribindo, contando e escoitando. Hai anos vin nun daqueles negro sobre blanco do inefable Sánchez Drago unha entrevista con Kenzaburo na que relataba a preciosa anécdota que lle ocorrera co seu fillo discapacitado. Escoitar ao reiseñor foi un acto de heroicidade e agora Hiraki seica é grande compositor no seu país.