iso antes...

ás veces o silencio metíaselle no corpo e sentía como pouco a pouco cada membro ía quedando ás escuras, íanse apagando as luces a medida que entraba esa nada viscosa que se lle pegaba por dentro, ao final, se puisede ollarse a un espello vería un reloxo brando colgado dunha pola agardando un solpor, e ás veces, era un líquido brillante e viscoso, ou un fígado que pasaba de man en man, de membro en membro, de páxina en páxina e que podía ata ser cociñado, chuchado, aberto en canal e distraído con soños que o facían dudar ata de ser un fígado, e ás veces era area agradecida polas dozura desas mans que a remexían con tanta suavidade, iso antes de volverse rocha e provocarse unha fenda profundísima onde viñesen fincar as bandeiras que desprezaba, iso antes...

Imaxe. Alfred Kubin