Logo desta lectura eu tamén tería que facer penitencia. Como boa europea e cristiana vella recoñezo a orixinalidade da miña culpa pero sobre todo a persistente voluptuosidade coa que a veño cultivando dende hai tempo. O dedo acusador de Brückner asusta dende capa sinistra que lembra o terror dos pobres campesiños do medievo en canto entraban naquelas catedrais plagadas de imaxes terroríficas sobre o destino que lles agardaba de tan pecadentos como eran. Tampouco no libro hai xeito de agocharse; ningún parágrafo nos consola. A cada liña a acusación amósanenos con máis claridade e á velocidade da expulsión do paradiso, pasamos dunha culpa xenética e absurda que xa tiñamos controlada coa nosa afouta capacidade para chantarnos fronte aos deuses, pasamos, digo, a unha moito máis dificil de asumir, que é a de sentírmonos culpabeis precisamente de posuir esa capacidade crítica que nos permitiu marchar tranquilamente do Edén coas mans nos petos e pechando a porta ao saír. Concordo co punto de vista do autor na relativo á pulsión europea cara a culpabilidade, mais é esa mesma capacidade de análise do pasado e o contino debate sobre os xeitos de recompoñelo ou de construilo completamente diferentes e ata antagónicos a base sobre a que no futuro se poderán edificar modelos de organización baseados en principios máis seguros para os cidadáns. Non vexo unha relación tan directa entre a culpabilidade xudeocristiá coa que se nos fai pecadores de por vida sen ter a mínima idea do que pudo pasar nun inesquecible estado de consciencia ou enaxenación involuntaria e esta continua revisión das barbaridades que cometemos os europeos a cotío. Sen coñecer a fondo a xénese e insidiosa proliferación dos rexímenes totalitarios e a súa perversa xustificación polas sociedades precisamente máis refinadas non vexo posibilidade algunha de tomar conciencia dun perigo que está agardando precisamente por un despiste social coma o que propón o autor para volver a atacar. A intolerancia vístese de calquera cor e funciona baixo calquera credo. Descoñecer os detalles da conquista e aniquilación en América baixo o pretexto de non alimentar unha ou outra lenda non deixa de representárseme como unha sementeira doutro deses longos período de escuridade que desgraciadamente inzan tamén a nosa historia, a xeral europea e a galega en particular. De momento deixo esta lectura e pásolla e un bo lector que me prometeu adobialo coas súas sustanciosas notas marxinais, a lapis eso si, non sexa o demo que o bibliotecario lle faga mercar outro exemplar. viernes, noviembre 12, 2010
A tiranía da penitencia, P. Bruckner
Logo desta lectura eu tamén tería que facer penitencia. Como boa europea e cristiana vella recoñezo a orixinalidade da miña culpa pero sobre todo a persistente voluptuosidade coa que a veño cultivando dende hai tempo. O dedo acusador de Brückner asusta dende capa sinistra que lembra o terror dos pobres campesiños do medievo en canto entraban naquelas catedrais plagadas de imaxes terroríficas sobre o destino que lles agardaba de tan pecadentos como eran. Tampouco no libro hai xeito de agocharse; ningún parágrafo nos consola. A cada liña a acusación amósanenos con máis claridade e á velocidade da expulsión do paradiso, pasamos dunha culpa xenética e absurda que xa tiñamos controlada coa nosa afouta capacidade para chantarnos fronte aos deuses, pasamos, digo, a unha moito máis dificil de asumir, que é a de sentírmonos culpabeis precisamente de posuir esa capacidade crítica que nos permitiu marchar tranquilamente do Edén coas mans nos petos e pechando a porta ao saír. Concordo co punto de vista do autor na relativo á pulsión europea cara a culpabilidade, mais é esa mesma capacidade de análise do pasado e o contino debate sobre os xeitos de recompoñelo ou de construilo completamente diferentes e ata antagónicos a base sobre a que no futuro se poderán edificar modelos de organización baseados en principios máis seguros para os cidadáns. Non vexo unha relación tan directa entre a culpabilidade xudeocristiá coa que se nos fai pecadores de por vida sen ter a mínima idea do que pudo pasar nun inesquecible estado de consciencia ou enaxenación involuntaria e esta continua revisión das barbaridades que cometemos os europeos a cotío. Sen coñecer a fondo a xénese e insidiosa proliferación dos rexímenes totalitarios e a súa perversa xustificación polas sociedades precisamente máis refinadas non vexo posibilidade algunha de tomar conciencia dun perigo que está agardando precisamente por un despiste social coma o que propón o autor para volver a atacar. A intolerancia vístese de calquera cor e funciona baixo calquera credo. Descoñecer os detalles da conquista e aniquilación en América baixo o pretexto de non alimentar unha ou outra lenda non deixa de representárseme como unha sementeira doutro deses longos período de escuridade que desgraciadamente inzan tamén a nosa historia, a xeral europea e a galega en particular. De momento deixo esta lectura e pásolla e un bo lector que me prometeu adobialo coas súas sustanciosas notas marxinais, a lapis eso si, non sexa o demo que o bibliotecario lle faga mercar outro exemplar. 
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
.jpg)
.jpg)
1 comentario:
"Sé como será mi funeral"
XAVIER MAS DE XAXÀS - Barcelona - 17/11/2010
Luz Sosa tiene una voz muy suave, que flota arropada por la enorme libertad de los condenados a muerte. Su compromiso con la verdad de Ciudad Juárez le ha permitido trascender la vida. Es madre de dos hijos de 19 y 16 años, periodista de El Diario,y cada mañana sale a la calle a explicar cómo mueren las víctimas del narcotráfico en la ciudad más violenta del mundo, un heroísmo que ayer le valió el premio Vázquez Montalbán que concede el Col · legi de Periodistas de Catalunya. He aquí su relato:
"Siete mil personas han muerto en Ciudad Juárez desde que el presidente Calderón lanzó la guerra contra el narcotráfico hace dos años y medio y el narcotráfico va ganando. La delincuencia organizada es la autoridad de facto. La impunidad es total. Sólo el 10% de los crímenes se resuelven. Si el fiscal general ha estado implicado en la violencia cómo no va a estarlo un soldado o un policía que cobran un salario miserable.
Nuestro fracaso como sociedad es total. Es necesaria una revolución social, de todos mexicanos, de los padres de familia, los sacerdotes y los jueces, para aprender a vivir en la legalidad. Claro que tengo miedo. Todos lo tenemos, pero más que aterrados estamos hartos de tanta muerte y este hartazgo puede servir para superar el miedo. La población va a decir basta. Basta a los 140 jóvenes asesinados por el narcotráfico y a todos los que, sin haber tenido ninguna oportunidad, han caído atrapados en las redes de los cárteles".
"Veo la muerte a diario. Un día tuve que informar de 20 asesinatos. Dos de mis compañeros han perdido la vida pero estos crímenes, lejos de amedrentarme, me han dado más coraje para seguir con mi trabajo. Podría retirarme pero no lo haré porque quiero informar a la ciudadanía, quiero crear una conciencia. Es mi grano de arena y la gente me lo agradece. Antes que a la policía, me llaman a mi para denunciar un crimen. Sé que puedo ser un blanco de los asesinos. Cualquiera puede serlo. Y si he de morir en el ejercicio de mi profesión estoy lista. Ya sé, incluso, cómo ha de ser mi funeral. Lo he hablado con mis hijos. Con lágrimas en los ojos, me han dicho que no quieren ser huérfanos, pero han entendido que esta es mi vida, que no voy a retirarme. Espero ver un México en paz y me gustaría estar ahí para escribirlo porque es duro escribir lo que escribo y escribir otra cosa sería bueno".
Publicar un comentario