Os luns ao sol (si hubiera o hubiese)

É ben sabido que en canto lle pillas o truco a algo remata a partida. A todos os niveis. No relativo ás relacións cos outros, a traxedia é inversamente proporcional ao grao de afectividade que nos relaciona con eles. Canto máis capital emocional (¡bonita expresión onde as haxa!) investimos no entorno maior é a frustración. Por exemplo, cando xa sabemos como rentabilizar a relación coa nai en termos de felicidade contante e sonante vai e lisca polos camiños do non retorno do alzheimer ou convéncese das ledicias do vive la vida loca do inserso. Coa parella e coa proxenie ocorre igual. As solucións case sempre se che ocorren tarde, cando xa non hai nada que arranxar. Profesionalmente o índice de rotación no traballo da conta dun xeito inhumano desta realidade. Só hai que ver o índice de rotación laboral que fai desaparecer coma por arte de maxia á nosa masaxista, á camareira que che poñía o café a teu gusto, á médica que conseguira espantarche o horror ás batas brancas, á perruqueira (¡horror!) que por fin che dera co punto exacto que querías no teu corte de pelo. Todas estas pequenas frustracións veñen dar na rotunda e irreversible verdade de que empezamos a saber vivir xusto un pouco antes de morrer, o cal, como dicía a poeta, é unha auténtica putada. Para consolarme desta fatalidade lembro, nesta reflexión lunática (dun luns sen sol) que hai algo peor. Non ser conscientes. E creo que ahí está a cousa. Termar do que temos polo menos coa mesma forza que lle supoñemos ao sufrimento da súa perda. Deixemos de procurar eivas psicolóxicas modernas ex novo que fan as delicias dos compoñedores de mentes. Antes de facer as contas cicais habería que tomar nota das infinitas alegrías que nos agasalla cada día e que só pola impertinencia de ser tales non as queremos rexistrar nas nosas contas de resultados. Bo comezo de semana para todxs!