El mapa y el territorio, Michel Houellebecq

Parodiarse a si mesmo ata facer ferida pode que sexa a estratéxica decisión de M.H. para aforrar cartos e tempo. Velaquí unha autoanálise rigorosísimamente freudiana (refírome ao Freud de après Onfray, por suposto) e ao tempo unha novela presuntamente crítica e provocadora seguindo un percorrido que xa tiña que ter rendido moito máis capital hai anos. Cicais Francia vai con retraso nisto da provocación. Cicais habería que repasar o propio concepto -que é ser un provocador- e analizar logo se ese mérito conta para beneficio dun escritor ou é un xeito de chegar como sexa ao desexado e prosaico cumio da celebridade. Unha etapa preceptiva no cursus honorum de todo aspirante a escritor moderno e contemporáneo. Tamén habería que ver o contexto. Non ten nada que ver ser un provocador en Francia que desenvolver ese rol nun deses países exóticos dos que tanto disfrutan os lectores de M.H. e que tanto padecen o absoluto desprezo polos máis elementais dereitos humanos. No primeiro caso, o de Francia, ser un enfant terrible das letras é unha tendencia xa incluso pasada de moda, vamos que se lle ve moito o plumeiro a todo o que se apunta a canalla oficial para tirar réditos dunhas cantas frases ben hilvanadas. E non digo eu que M.H. non teña excelentes dotes literarias. Pero é que a literatura cando ten esa textura pegañenta da moralina mal agochada xa non é tal. É un producto de consumo, igualiño aos que critica o autor deste texto tan pretenciosamente crítico co capitalismo. Non de consumo masivo, -¡canto lle prestaría a Michael!-, seguramente pero sí igual de rebuscado e banalmente sofisticado. O mundo, por salvaxemente capitalista e estúpido que lle pareza Mr. Houellebecq está afortunadamente formado por centos, millóns de persoas que non comparten absolutamente -por fortuna- ningunha das eivas psicolóxicas dos seus personaxes e do seu mundo. Porque Houellebecq ten o seu propio mini mundo. A elite cultural do país da cultura por antonomasia, onde os catro de sempre pululan polos poleiros de moda ao son das tendencias que eles mesmos deseñan, fabrican, venden, compran, comen e defecan. A filosofía do cinismo non precisaba de novos defensores. Hai toda unha xeración de homes escritores de máis de cincuenta que están a escribir a mesma novela todos os anos. Cicais algúns máis xenerosos co lector -estou pensando en Auster, non en McIwan)-disimulan mais e desvían un pouco o miscroscopio para prestarlles atención aos que non son coma eles. Houellebecq non. Él sigue coa teima de inventarse homes artificiosamente indolentes que ligan coas mulleres máis estupendas, guapas e intelixentes (sempre é así nas súas novelas) porque ao fin, como bo coñecedor do homo habilis que é, sabe que así a cousa funciona. Dicir que coñeceu a unha tipa que foi quen de chuparlla sen condón pode parecerlle a él unha rigorosísima figura literaria que aporta dinamismo e franqueza ao relato. Para min é a secular babosada que estamos afeitos a escoitar no noso máxico terruño dende que, polo menos, existe o dominó. Claro que se o di un gañador do premio Goncourt quen somos nós, inexpertos sobrevivintes da época do troco para analizar textos dificilísimos de escritorcísimos franchutes de luxo. E logo aínda hai que ler a contratapa e ver as verbas que lle adican os deuses do olimpo do periodismo francés. Maxistralnovelaquedenotauncoñecementorigorosodaartecontemporánea...ebla...bla...bla...xusto case as verbas que M.H. pon en boca dun crítico para rirse del.

os subliñados son de M.Houellebecq