Lulú, M.Cartarescu

Á feracidade dla adolescencia como xérmolo literario de grandísimas obras hai que engadir moito máis do que veño de contarvos. Xa dixen que esquecería moitísimas obras que dende outros recantos ergueron monumentos literarios que non podemos deixar de reler. Hoxe foi a revisión deses textos raros que durmen pacientemente a xeito de borrador, o que me fixo volver a pensar en Lulú. ¿por que eu tiña eu escrito algo tan raro e sen sentido? tivera que ser algún libro, a inercia dunha lectura que me fixo coller o lapis no segundo seguinte á última verba do libro....

...emergí del líquido amniótico sin venera ni hálito de ningún dios y desperté al tiempo acariciado por lo desconocido. Miré hacia arriba quizás por un instinto de supervivencia inconsciente. No creo que tuviese ojos porque no recuerdo formas ni colores, sólo una amalgama de sensaciones que aún estaban por definir, porque yo era todavía un ser inédito, una ilusión de diferentes combinaciones de materia y sentidos que había sintetizado el único demiurgo que había quedado en pie luego de una serie infinita de recreaciones y aciagos orígenes. Tenía una misión, eso era indudable y tendría que ver con actos definitivos que clausurarían períodos de incertidumbres. No tenía recuerdos de los que extraer ni magnitudes ni esperanzas....

lembro un episodio arácnido que me fixo pensar doutro xeito e compotarme coma unha parte dun ser que só tiña visto nos meus soños máis alucinados, é un estado moi próximo á marxinalidade denque a que se pensa máis aló dese estado pegañendo de rutineira consciencia que nos fai arredarnos de todo o interesante. Polo demáis, Cartarescu, sei que será unha recomendación moi agradecida. Ogallá tarden moito, pero moito en darlle premios a este inspirado rumano.