Bob Dylan in Vigo

Xa os seareiros de honra fixeron as súas impagables crónicas e tamén as plumas máis asépticas deixaron pegada do evento. Unha Voz que non semella galega, tivo, por forza, que asistir a outro concerto. Ao mellor non distinguimos agora a Dylan Band da París de Oza. De cara, de costas, axeonllado ou en decúbito supino o pai de tanta e boa música non defraudou a ninguén dos que alí estivemos. Imposible. E eu son neodylaniana confesa. A. dicía que era como escoitar a un daqueles predicadores dos tempos dos primeiros bluesman, R.R. que mesmo tiña gañas de porse a escribir, e eu cos meus anteollos antediluvianos tratando de reter unhas imaxes para acompañar a esa música que sabía que ía quedar a vivir comigo. Alma quixera ter escoitado algúns temás máis coñecidos mais esas dúas horas de música de seguro que lle procurarán moitísimos momentos de felicidade na súa vida. A min, particularmente engaioloume a voz rota e a forza do batería, baixo, banjo, contrabaixo, guitarras e violín. Ou sexa, todo, amigos.