miércoles, junio 04, 2008

Pan e coitelo, Bieito Iglesias.

Non sei se escribir un libro só para que o Arumes me faga unha crítica, de verdade. Ben, pois, como son palabras maiores alá vos remito para saber máis e mellor deste libro.

Eu, que nesta tempada fago acopio de literatura de evasión e calidade a un tempo, téñovos que recomendar tamén esta nova, perdón B. nouvelle bieitada. Non sei se eliximos aos políticos pola súa capacidade para dar espectáculo alén da cousa pública mais temos que recoñecer que galleira é unha nazón eminentemente agrícola "políticamente falando", entendámonos. Claro que hoxe cos berlusconis e bushes xa non hai quen compita, son tempos difíciles.Concordo con A. no rexeitamento das contraportadas dos libros. Ou ben che quitan as gañas de lelos pola súa pésima calidade crítica ou destrípanche o misterio que tanto traballiño lle custou argallar ao autor. O digo polo de que o libro é unha mestura de Cela con Tarantino....¿comorrrr?....máis ben é un Torrente, eso si, moi asesorado lingüísticamente falando, porque aquí hai unha riqueza no rexistro coloquial que fai correr o ar entre as páxinas. Pola frescura das verbas xa esquecidas que nos colocan doadamente naquel lonxano pasado Oriense no que os vellos dicían que "ían coller o carrito" (concretamente a empresa dos Americanos). Pola ledicia de escoitar a fala dos que se buscaban a vida alá por Vichita ou o Vinte-e-Un. O malo, pasoume como a A., é que tamén este ar rematou por pasar moi rápido as follas e cando aínda non acabas de rir coa derradeira ocorrencia do Conselleiro, vai e acábaseche o libro. Eso si, o para texto, para min, sobráballe. Se montades un clú de bieitianos, Keitel mediante, apúntome.
P.D. Prezadísimo Paco E., moito me lembrei de ti con esta lectura. Aquí está esa Auria que non quere morrer, o antigo réxime en tóda a súa extensión, coa venalidades dos cargos públicos que insiren familias completas no singular concello, a inextinguible etnia do constructor chupatintas e analfabeto, tan ben retratado no personaxe de Prol, esa Rúa do Paseo onde os patricios orienses gosta amosar os anacrónicos atributos do decimonónico rentista reciclado agora en empresario de moda, o paraíso do doutorciño Moureau de Luintra que fixo atopou na deputación e nas institucións sanitarias refuxio para tódolos seus amigos co beneplácito dos pacíficos orienses, que, resignados eles, como bos galegos, seguen pensando que é mellor poñerse á cola por se cae algo que tratar de mudar así, de súpeto o pleistoceno.

VERSIÓN EN CASTELLANO: No sé si escribir un libro sólo para que Arumes me haga una crítica, de verdad. Bien, pues, como son palabras mayores allí os remito para saber más y mejor de este libro. Yo, que en esta temporada hago acopio de literatura de evasión y calidad a un tiempo, os tengo que recomendar también esta nueva, perdón B. nouvelle bieitada. No se si elegimos a los políticos por su capacidad para dar espectáculo más allá de la cosa pública pero tenemos que reconoecer que Galleira es una nación eminentemente agrícola "políticamente hablando", entendámonos. Claro que hoy con estos berlusconis e bushes ya no hay quien compita, son tiempos difíciles. Concuerdo con A. en recharar las contraportadas de los libros. O bien te quitan las ganas de leerlos por su pésima calidad crítica o te destripan el misterio que tanto trabajo costó pensar al autor. Lo digo por eso de que el libro es una mezcla de Cela con Tarantino....¿comorrrr?....más bien es un Torrente, eso si, muy asesorado lingüísticamente hablando, porque aquí hay una riqueza del registro coloquial que hace correr el aire entre las páxinas. Por la frescura de las palabras olvidades que nos colocan tan fácilmente en aquela lejana Oria en que los mayores "cogían el carrito" (concretamente "Los Americanos"). Por la felicidad de escuchar el habla de los que se buscaban la vida allá por Vichita o el Veintiuno. Lo malo, Me pasó como a A., es que también este aire acabó pro pasar muy rápido las hojas y cuando aún no has terminado de reir con la última ocurrencia del Conselleiro, va y se se acaba el libro. Eso si, el paratexto, para mi, le sobra . Si montais un clú de bieitianos, Keitel mediante, me apunto.

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Moi xenerosa. Xenerosísima. Cando vostede volte ao fogar, alí estarei eu coa caña a punto. E non é ningunha metáfora keiteliana.

Anónimo dijo...

Juan Cruz (El País) impresionado por la calidad literaria de la novela de Bieito Iglesias