Gran Torino.

A pésima dobraxe case consigue outra vez estragar o filme. Foi preciso un duro exercicio de reconfiguración da percepción auditiva para degustar medianamente a historia. Agardaba máis música sendo o director un grande experto e amante do jazz e soupo a pouco o delicioso tema central da B.S.O. na voz de Jamie Cullum cando os títulos de crédito, ese momento de incompresible fuxida dos espectadores que dan por rematada a película no mesmo segundo que a música ocupa o espacio da sala. O Eastwood constrúe unha historia aparentemente sinxela pero cicais sexa esa deliberada vontade de caricaturización de roles, psicoloxías, e fenómenos sociais o que nos fai mergullarnos nas cuestións de fondo, que son variadas e intesantes. Velai está o complexo mundo da vida na vellez, a dificultade de compaxinar liberdade, dignidade e autosuficiencia coas limitacións que impoñen os achaques da propia saúde, os repentinos cambios nun entorno dunha violencia de novo cuño e sobre todo as diferencias cos fillos que non saben que facer cun pai cunha personalidad forxada en valores totalmente descoñedidos para eles. A cuase indiferencia destes fillos tórnase nunha frialdade arrepiante nos netos que só devecen polo sofá retro ou o propio Grande Torino, unha metáfora dun pasado glorioso e ao tempo un lastre insoportable que condena a Kowalski a unha desesperada loita entre o sentimento de orgullo de ser americano (velaí tódolos simbolos desa paixón que alimentan aínda a xeracións de excombatentes) e o daimon interior que lembra cada día o altísimo sacrificio que se tivo que pagar por ese dereito a sentirse parte do país das liberdades. A asunción da culpabilidade de ter matado mozos inocentes en Corea non deixa moito marxe a Kowalski cando asume o seu eterno papel de tipo duro ao máis puro estilo Harry el Sucio e velaquí ven o punto máis débil do relato, a claudicación fronte á igrexa na asunción dun papel de redentor en toda regra, cos seus estigmas e a súa crucifixión. O director, actor, productor enche a pantalla de principio a fin e nun alarde de narcisismo moi de agradecer, C.E. recupera a ollada durísima e o seu emblemático xeito de cuspir ao tempo que se amosa espido sen pudor nunha escea de baño ou permite un achegamento insual da cámara nuns primeirísimos planos que amplían e dignifican enrugas e cicatrices.