lunes, marzo 23, 2009

Gran Torino.

A pésima dobraxe case consigue outra vez estragar o filme. Foi preciso un duro exercicio de reconfiguración da percepción auditiva para degustar medianamente a historia. Agardaba máis música sendo o director un grande experto e amante do jazz e soupo a pouco o delicioso tema central da B.S.O. na voz de Jamie Cullum cando os títulos de crédito, ese momento de incompresible fuxida dos espectadores que dan por rematada a película no mesmo segundo que a música ocupa o espacio da sala. O Eastwood constrúe unha historia aparentemente sinxela pero cicais sexa esa deliberada vontade de caricaturización de roles, psicoloxías, e fenómenos sociais o que nos fai mergullarnos nas cuestións de fondo, que son variadas e intesantes. Velai está o complexo mundo da vida na vellez, a dificultade de compaxinar liberdade, dignidade e autosuficiencia coas limitacións que impoñen os achaques da propia saúde, os repentinos cambios nun entorno dunha violencia de novo cuño e sobre todo as diferencias cos fillos que non saben que facer cun pai cunha personalidad forxada en valores totalmente descoñedidos para eles. A cuase indiferencia destes fillos tórnase nunha frialdade arrepiante nos netos que só devecen polo sofá retro ou o propio Grande Torino, unha metáfora dun pasado glorioso e ao tempo un lastre insoportable que condena a Kowalski a unha desesperada loita entre o sentimento de orgullo de ser americano (velaí tódolos simbolos desa paixón que alimentan aínda a xeracións de excombatentes) e o daimon interior que lembra cada día o altísimo sacrificio que se tivo que pagar por ese dereito a sentirse parte do país das liberdades. A asunción da culpabilidade de ter matado mozos inocentes en Corea non deixa moito marxe a Kowalski cando asume o seu eterno papel de tipo duro ao máis puro estilo Harry el Sucio e velaquí ven o punto máis débil do relato, a claudicación fronte á igrexa na asunción dun papel de redentor en toda regra, cos seus estigmas e a súa crucifixión. O director, actor, productor enche a pantalla de principio a fin e nun alarde de narcisismo moi de agradecer, C.E. recupera a ollada durísima e o seu emblemático xeito de cuspir ao tempo que se amosa espido sen pudor nunha escea de baño ou permite un achegamento insual da cámara nuns primeirísimos planos que amplían e dignifican enrugas e cicatrices.


10 comentarios:

Anónimo dijo...

Discutiremos sobre esta peli en vivo e en directo...penso prácticamente o mesmo ca ti, pero estou convencida de que Walt Kowalski é o avó cabreado, solo, reblandecido pola vida de Harry Buchanan, que aprende a contemporizar, a tolerar e a amar, "starts to care about" non polo feito da soidade, senón polo feito de ser, finalmente, humano. E non só persoaxe....de feito hai guiños a miles na película. xa falaremos...

Ana Bande dijo...

Pois ¿a que agardas? pon dirección Sur e debatimos do que queiras nun destes preciosos solpores ollando as Casitérides...¡bicazo wapa!

Anónimo dijo...

Qué pasou co vello "diaño" no canto do alleo "daimon", sugar?

Ana Bande dijo...

Vaia, xa anda por aquí outra vez o torquemada ortográfico, ta ben, velai a explicación...estaba a pensar en termos filosóficos, o daimon como xustiza interior...lembras?...de aí a cursiva, pero ante todo, grazas por estar aí anónimo amigo quetodolosabe G.P.D., vémonos...

Anónimo dijo...

Que quere dicir G.P.D.?

Ana Bande dijo...

esa pregúnta delatoute anónimo...vai a modo que son "a mentalista"...penseite no cumio do teu esplendor.

Anónimo dijo...

"A verdade é o oportuno dos meus pensamentos, mentres que a xustiza é o oportuno dos meus actos..."
William James

Ana Bande dijo...

delicioso pragmatismo o de W.J., acaidísima cita, claro que que vou dicir eu.

Xosé Manuel Carreira dijo...

Un pouco lenta, a música quero dicir, pero está ben.

Anónimo dijo...

Peliculasa. O Clint vai indo pra vellusco, iso sí.

Bicos, apertas et lambetadas!