Mentira.

Sempre minto, e aínda así non es quen de descifrarme. Só que teño que mentir deliberadamente o que me causa certas incomodidades e preocupacións. Teño que vixiar tamén os meus soños, territorio vulnerábel onde adoitan campar os noxentos trasnos das lembranzas e medias verdades. Ao comezo mentía coma quen rebelisca involuntariamente un globo, como sorprendéndome da inminente explosión-enxurrada de preguntas que turrarían dunha interminable ringleira de mentiras que nos afastarían para sempre. Porque non queres saber nada desas miserables mentiras de consolación, de cara descuberta, de complicidade, de medias tintas, de quid pro quo. Non, ti queres mentiras afoutas e ben feitas, preparadas a lume lento especialmente para a ocasión, e, podendo ser, ben regadas con todas as nosas fantasías de crianza. E aínda así non es quen de descifrarme. Cicais porque xa non minto. Cicais porque ti es a mentira máis grande que me engule sen sequera eu decatarme.

Imaxe: Soño e mentira de Franco, P.Picasso, 1937.