Araki

S. escribe coas veas abertas e deita verbas no ciberespacio que arrecenden a un corpo espido e suoroso no medio dunha noite intensa. S. é un corpo que se celebra a sí mesmo, obedecendo ás incongruencias e derrotas máis previsibles. Gustame a xenerosidade con que te autoproclamas S. e a túa ansiedade por procurar pracer. Tes que atoparte moi incómoda estre tanta cobardía como te arrodea. Deberías marchar á megalópole para respirar. Aquí afogas cada día e aínda que pescudes en tódolos recunchos deste finisterre autocompracente non atoparás o teu sitio. De aquí hai que seguir emigrando S. porque a fame do espíritu atúrase peor que a do bandullo. E o peor e ter que disimulalo. Porque seica non son tempos. A cotío tratan de convencernos de que este é o mellor lugar para vivir. Pero para ti non S. Malia túa descomunal presenza, aquí ninguén te ve. Esgótaste cada día inventando historias que ninguén vai representar e emprendendo proxectos que só serven para xustificar unha partida orzamentaria. Semella que o máis rico é o óso S., e ti es todo carne. Todos se baten polo inocuo, o inodoro e insípido. E ti segues agardando que os ceros e uns cheiren a tabaco, a medias recén sacadas ou a teu cuarto de baño logo dunha ducha refrescante.