Czarda.

Falo dende o outro lado. Eu podo vervos, por dentro e por fóra, sódes case tan reais para min coma eses xogos nos que non deixades de inventarvos. Dicírvolo procuraríame algo de acougo, algo de excitación, porque ter sempre o control resúltame un pouco aburrido. Por outra banda, e aínda que todos podíades ter feito méritos para estar canda min, un pouco de mágoa si que dades. Véxovos ollarvos cada mañá ao mesmo espello poñendo a mesma cara de sorpresa perante o descoñecido. Menos esa rapaza que se fai chiscadelas a sí mesma e se prepara cada día para representar unha personaxe diferente. Iso sí que me divirte. Pero a maioría non a podedes ver malia ter só que dar media volta e ollar a fiestra do edificio de enfrente. Da igual que teña a luz prendida e a música a todo meter, vós ao voso, a examinar as concordancias da palabra, obra e omisión. A grisalla dos días vaivos entrando na casa e no corpo e ídesvos esvaíndo sen sequera decatarvos. Agás ela. A mina esperanza, a raíña, a afouta e desvergonzada veciña de enfrente que muda cada día de roupa, de espello e de compañía. Ela divírteme porque constrúe cada día unha historia diferente para min, tal e como eu fixen antes de pasar a este observatorio privilexiado dende o que vos asexo...ollade agora por exemplo, véxoa de costas pero a luz do corredor do fondo debuxa perfectamente o seu corpo....mmmmmmm.....só lle habería que poñer un par de cordas para ter o instrumento máis perfecto......escoitade, sóa unha música....