Instruccións para recoñecer a un mediocre.

Cansa dos mediocres. Podería convivir coa persoas adictas a sustancias perigosas, con obsesos sexuais e con malvados de libro. Pero non cun mediocre. Por iso pasei algo de tempo observándoos ao xeito do entomólogo para recoñecelos inmediatamente e inmunizarme fronte a eles. Son especímenes difíciles de clasificar porque teñen unha capacidade de adaptación deliberadamente a proba de toda selección natural. Crecen e multiplícanse independientemente das condicións do entorno e eu ata diría que o seu caldo de cultivo son os contextos máis evolucionados económica e socialmente. Non me interesan os mediocres con poder, eses non me afectan, polo menos directamente. Arporízanme os que cada día entran sen chamar na túa rutina e de socato están aí pontificando ao teu carón, no traballo ou apoiados na barra do bar onde tomas café diariamente. Últimamente son tantos que decidín tomar medidas de urxencia para mantelos a raia e contrarrestar a súa impertinencia. E pensei que cicais alguén sacaría proveito das miñas observacións. Pois ben, é doado recoñecelos. Comparten un perfíl bastante homoxéneo. Os mediocres adoitan estar ao día en todo o que sexa alternativo. Encántalles esa etiqueta. Son tan absolutamente previsibles que non poden vivir sen estar suscritos a algunha páxina de predición meteorolóxica. Comprobádeo. Todxs teñen algunha destas páxinas na súa carpeta de favoritos. Non saberían que facer se mudan mínimamente as condicións atmosféricas. Se viven da cousa pública son a adictos ao concurso oposición e á promoción interna e no mundo de aí fóra non os distinguiredes moito das sambesugas se ollades as súas estratexias de adaptación ao medio. Os mediocres desprezan a educación dxs teus fillxs se levan roupa de marca, eles que semellan auténticos paquetes postais con tanta pegatina, chapa e mensaxe que levan na roupa. Implícanse en todo acto de protesta social que se organice nun radio de cen quilómetros. Tanto lles ten a loita da muller como a do pobo palestino, gústanlles especialmente as reveindicacións minoritarias onde lles é máis doado sentirse verdadeiramente orixinais. A defensa dunha praia nudista, por exemplo, fainos sentírense como adalides dunha causa que inventaron eles. Aí é donde máis dano fan. Porque a súa solidariedade de cartón-pedra confunde a moitx despistadx. O seu vulgar e deforme ego impídelles degustar todo aquilo que sexa masivo e comercial. Esto é estupendo porque cando os ves movéndose ao ritmo de Michael Jackson, por exemplo, é divertidísimo, eles siguen movéndose con aquela cadencia hippy que memorizou o seu corpo. Non pensedes nos frikis, non. Bueno, como moito, os mediocres serían un tipo de friki intelectualizado. Ignatius J.Reilly non era ningún mediocre. Xa quixeran. As antípodas. Os mediocres rexeitan aos heroes de calquera pelaxe, e como saben que eles nunca poderán destacar polos seus propios méritos, agóchanos e rexéitanos baixo o pretexto de seren os culpables de tódolos males da sociedade, igual que detestan ao capitalismo, aínda que non leran na vida un trabado básico de economía nin de política. Adoitan falar linguas vernáculas para desgracia das mesmas, pois fórzana dun xeito tan animal que as deixan totalmente irreconocibles. E ollo, que os mediocres len boa literatura, e en canto poden, veña ou non a conto, espétanche unha cita de Cioran ou Paul Celan. Bueno, en resumen e modificando un pouco a cita de J.S. que elixiu John Kennedy Toole para o seu libro "a un verdadeiro xenio o recoñeceredes ao momento, porque todos os mediocres se conxuran contra el.

Pegada da foto CLIC (grazas A. pola idea da foto)