Lembranza de A.

Sempre que alguén querido desaparece síntome moi primitiva e de golpe non comprendo nada. Só me apetece recompilar momentos compartidos co que se foi. Troulas se as houbo, confidencias, broncas, o que sexa, algo para reivindicar unha existencia. Este día o lembro ben, andabamos amoucadas polo de sempre ¿non si A.?, pero pintamos a cara, puxemos a túnica de coro gospel e coa música a tope fomos montar o número campus a través, inspiradas claro, polo noso mestre de cerimonias que sempre nos leva ao seu rego que é o da sabedoría dos rexoubeiros. ¡¡¡Forsa!!! seguro que te asubiaba cando a bágoa delataba a presenta dos tiburóns. E que graciosa eras entón A., nun segundo como por arte de maxia botabas fóra os trasnos reapropiándote do teu tempo e debuxabas ese sorriso teu de xenerosa picardía onde se albiscaba unha lagoa e deixabas esvarar unha bágoa, porque había confianza para chorar, que remedio, os tiburóns non deixan de procurar carnaza e a ti non che importaba seguir dando o dor (sic) de peito por uns cantos anos mais ¿non si?, e logo veu ese lobo que te papou enteiriña por boa e confiada.