¿quen dixo lume?

Imaxe: Orlan

O paseo vespertino adoita rematar na praza da Princesa. Faltan poucos metros e case sinto na gorxa a frescura da cervexa cando escoitamos un bruído estraño que nos leva á procura duns altofalantes que semellaban retransmitir un oficio relixioso. Desconcertante. A proximidade do Museo de Arte Contemporánea fai pensar na posibilidade dunha performance e entón rimos aliviados. En plena rúa do Príncipe os decibelios ameazan seriamente o noso oído interno e automáticamente botamos mans ás orellas. Xa non semella unha artistada e non vemos pegada algunha dunha posible instalación museística. Os que pasean en dirección contraria tamén se protexen desta música demasiado alta, demasiado aguda, demasiado monótona. Aaaaaaaaleluia..Aaleeluiiaa. A medida que nos achegamos aos altofalantes o desconcerto xa é un cabreo en toda regla como denota a carraxe nas olladas dos maiores que saen do círculo mercantil sorprendidos pola estridente liturxia. Eu sigo a matinar no da performance, e de non ser polas replicantes maríasauxiliadoras que ameazaan dende as fiestras, fago a ofrenda carioca en toda regla. Crúzome con R. o contrabaixista, que ri desta repentina invasión ultrasónica facéndonos unha chiscadela moi graciosa que aliva un pouco a tortura musical, venid y vamos todos con flores a mariiiiiiiiiia con flores a porfíiiiiiiiiiia que madre nuestra essssssss". Penso en Guantánamo. Penso nas mozas que ¿contratan? en berskas, stradivarius, zaras. Crúzome tamén con F., o poeta, pero non me ve, ou fai que non me ve, como tantas veces, ou o que é peor, sabe que sei que me ve e fai que non sabe que non me ve. Vou cansa mais decido subir a costa seguindo a Hamelín e velaí está toda a parafernalia, pero se ata hai melindres e todo...¿quen dixo lume?