martes, julio 13, 2010

to be ou non

Non me pasara nunca, o que, iso, o de non existir, non te entendo, pois iso, cando pasas unha tarde cunha xente para a que es totalmente invisible ¿decátaste?, non, non me ten pasado, normal, ti sempre dis cousas interesantes, todo o mundo che presta a atención, e logo que foi, pois iso, que fun invisible durante unhas horas, ao comezo non entendía, pensei que era un problema de volume, que non se me escoitaba ben, pero decateime de que en canto tomaba a palabra eles/elas, interrompían brevísimamente o seu discurso para ollarme por uns segundos, eran olladas ao ar, coma se de socato alguén os pasase rozando e xs amolase, eu seguía falando, pero nada, nin caso, non existía, ninguén me atendía, bueno, non sería para tanto, mira que ti tes días moi raros, si, certo, teño días raros e días rarísimos, pero ese era un día normal, unha tarde de verán e eu estaba dun humor excelente, pero non existín, polo menos para ela, pero non creas, non me sentín nada mal, ao revés, acomodeime a gusto, podía estar sen estar, perder o fío da conversa cada dous por tres ¿ti sabes o gusto que é non ter que escoitar ás veces? é comodísimo, en serio, ao comezo unha labazada para a túa autoestima pero cando lle pillas o truco é como unha sesión de psicoterapia inversa, ¿entendes?, non, non moito a verdade...

6 comentarios:

cronopia dijo...

Toco las palabras,
aquí y allá,
una a y una m y una o,
apenas las rozo...
para que no se rompan en mil cristales.
Y ellas se estremecen,
jóvenes, vírgenes.
¿Es posible que nadie escuche como gimen de dolor, o de placer, de ira, de alegría, de nostalgia, de amor y odio?

Ana Bande dijo...

siempre hai alguien escuchando cronopita, siempre, aí atrás, discretamente, para que no le descubramos, porque en cuanto le nombremos ¡plaf! desaparece...no le gusta que le toquen ni que le nombren, acuérdate de cuando eras pequeña y hacías desaparecer las cosas simplemente nombrandolas seguido y bien alto...

Arevalo dijo...

Hola, qué tal. Me encanta este blog, (y me niego rotundamente a meterlo al traductor de Google...)

Te voy a presentar un amigo mío profesor de matemáticas en una preparatoria que siente a sus alumnos como lo desaparecen de sus conciencias cuando les habla de algebra ...
Ate logo.

Ana Bande dijo...

gustazo que me lean dende Jalisco mr. Arévalo, e máis aínda polo esforzo de ler en galego...bicazo!

crispavon dijo...

ha ha há, que cousas che pasan!

mujeres rusas dijo...

Estoy de acuerdo contigo.