Arkivio Véneto I: moréta

Celebro conxuntamente antroido e o día internacional da muller cun post veneciano. Queda así inaugurada oficialmente esta nova sección da lagoa onde fincarei todas as brìcole que amarrarán as ocorrencias deste período de intensa inmersión no lameiro sobre o que se ergue

a cidade máis fermosa do mundo. O antroido é tempo de transgresión. Unha paréntese onde, só en apariencia, se pode esquecer o ríxido control social e están permitidas todas as falcatruadas que sexamos quen de imaxinar. Unha especie de recreo ou válvula de escape que non ten outra función que a de confirmar a necesaria e irremediable volta á normalidade esto é, a volta ás cadeas, ás rutinas, ao rego. Esta especie do mundo do revés só dura na nosa latitude e nos nosos tempos escasos días. Na Serenísima era carnaval gran parte do ano. Pasaban a maioría do tempo posando, actuando. Por iso cicais foi Venecia o berce dos personaxes dramáticos máis universais. Arlequín, Pantaleón, Colombina...que ás veces semellan comportarse cómicamente mais que nos falan dunha realidade tan dura e curtida como as carautas dos burattini da commedia dell´arte. Entre esas máscara tradicionais venecianas chamoume a atención este sinxelo e cruel óvalo negro de uso exclusivamente feminino. Era a moréta. Non se ataba con cinta ningunha. A muller tiña que suxetala mordendo unha peza que tiña por dentro o que as obribaga a permanecer caladiñas mentras a levaban posta. ¿e sería entón que as mulleres venecianas eran todo o contrario do que Pietro Longhi representa nos seus ridottos?

Foto: El rinoceronte, Pietro Longhi. Detalle.