Cosmópolis, Cronenberg (II)

Por fin vin a película. Fun capaz de emocionarme dende os créditos iniciais ao ritmo do action painting e cheguei case sen folgos ata os finais. Iso, nun filme no que o que se quere resaltar é a apatía, o cinismo, o desartellamento social e a alienación do individuo deixa marxe a pensar que Cronenberg está no cumio do seu xenio creativo, ou sexa, que fai o que lle peta. E o que lle petou foi coller o magnífico e anticipatorio texto de Delillo e peneiralo para quedarse co que verdadeiramente lle interesa: os diálogos. Que a película teña unha crítica mediocre, que a sala na que se estrea estea case baleira e que os poucos que a ven non se atrevan a recomendala veñen ser hoxendía das mellores pistas para refuxiarse da choiva e da negrura desta xa milenaria terra da negra sombra e procurar acubillo nunha cómoda butaca dun cine comercial. Pasaredes, seguramente, as dúas horas máis claustrofóbicamente desacougantes da vosa existencia cinematográfica. Cronenberg recoñece, xa sabemos, a a relevancia dos diálogos. Se son bos, todos os demáis elementos -dirección de actores, fotografía, montaxe, etc.- son secundarios. Packer, o protagonista, é no comezo unha especie de vampiro financeiro que lembra moito a eses personaxes tan artificialmente enigmáticos tipo matrix. Mentras non fala. Porque en canto a cámara recolle as súas primeiras verbas xa deixamos de pisar chan coñecido. ¿a onde é que van as limusinas pola noite?. Sabemos que non hai resposta a determinadas cuestións aparentemente triviais. Reparamos no cinismo do personaxe na procura dunha reviravolta irónica que nos guíe pola intrincada mente deste verme endiosado do capitalismo que campa pola rúa 47 dunha megalópole na que semella haber auténtica vida. Pero as ventanillas péchanse de socato e quedamos sen son e sen ar. Afógannos as fosforescencias das gráficas que non deixan de redebuxarse a cada segundo medindo índices de cotizacións que podían ser os apocalípticos sinais de descontrolados ritmos cardíacos deses homes e mulleres que se manifestan con pancartas. Ás veces achegámonos a eles, cando deforman os seus rostros pegando o nariz contra o cristal tintado. Pero a cámara rexéitaos porque Packer fala con alguén, Teño a próstata asimétrica, di, e xa agardamos unha resposta á altura do remilgado fastío dun ser que adiviñamos estrañamente perigoso, fascinante, inxenuo, patético, vulnerable e para colmo atractivo. A viaxe iniciática de Packer coa escusa de cortar o pelo non é tranquilizadora, metamorfosearse en ser humano dende a posición de Packer é unha autocondea ao inferno. Cheiras a sexo, dille a súa muller. Sabemos que ben, efectivamente, de deixarse querer, pero é un autómata que só pide que se lle contase algo novo. [Touchée amigo Cronenberg, deches coa expresión que máis odio. A partires de aquí xa non te soporto Packer dos collóns]. Algo novo para quen descoñece absolutamente toda a xeografía das emocións. ¿hai algo máis desacougante? Packer súa mentres lle fuchican na próstata mentres se deleita escoitando  estralar a botella de auga de plástico entre as pernas dunha confidente. Packer vai entendendo a teoría que lle presenta a emisaria de coñecemento científico, podes subir ao cumio por unha verba e caer por culpa dunha sílaba. Presentimos que sabe que está morto que nada se vai resolver cunha imposible autodestrucción. A pulsión de morte ¿que lembramos diso?. Estabamos a durmir na butaca remexendo en Freud, en Fromm, na prima de risco, no puto banco mundial, no rescate, nas porras policiais, e no Wyoming cando case rebenta a sala cun disparo dunha ferramenta hightech. Sei que nesta película hai un papel importante de Paul Giamatti. Aínda ten que saír un home cunha roia na cabeza. Sei que vai haber un diálogo de case media hora e xa non me apetece moito seguir atravesando túneis e esferas cara ningures. Libre para qué. Para facer qué exactamente, ¿para morrer? / Agora ven a parte máis teatral, estamos fóra do cadaleito de luxo, no barrio do perruqueiro, e xa sabemos onde durmen as limusinas. Xa case o sabemos todo, mágoa, mágoa, mágoa, eu quería ler o libro de Delillo.