Sangue12, Cristina Pavón (próximamente)

Imaxe: O pesadelo, H. Fuseli

Querida Cris,
Lin o teu mecanoscrito. Adoito deixar asustar as lecturas polo menos un par de días antes de poñelas en tinta pero non podo agardar tanto. O sangue e as verbas canto máis frescas, mellor. Hai cousas que hai que dicir de socato, senon apodréntanseche aí dentro e logo non hai quen as trouse sen que lle saian a unha os fígados. Ata a páxina trinta e tantos votei de menos a CODER. Quero dicir, só era quen de ver unha obra menor en relación con a túa magnífica LdC. Disimula a franqueza. Téñóme por unha lectora omívora, avarenta e polo tanto chea de prexuizos. Non adoito ler textos que cheiren a vampirismo e por suposto, son unha enimiga declarada da literatura xuvenil. Se as etiquetas existisen e fosen estas as acaídas ao teu libro no anaquel desa simplísima taxonomía, nunca tería posto o dente na túa gorentosa e sanguinolenta gorxa, quero dicir, novela. E agora que xa podo comungar sen risco de que me guindes ao máis profundo do círculo do inferno cóntoche as miñas impresións. A partires da páxina trinta e tantos, non me prestei a colaborar contigo. Penso se non será unha teima túa esa de facer de nós, inocentes lectores, personaxes á medida da túa omnisciencia. Pode ser que non sexa unha conquista deliberada pero cómpre que saibas que opuxen unha resistencia tan -ou tan pouco- intensa como a de Nanda. E xa non dou máis nomes. Non me sentía cómoda nunha relación desigual e aínda que haxa unha perversa sensación de pracer na submisión, e dígoo como personaxe e como lectora, non deixa de amolar a sensación de inferioridade que provoca saberse nas mans dun demiurgo que poder facer as falcatruadas que imaxine no párrafo ou páxina que lle pete. Non sei por que che digo todo isto, porque non é nin moito menos o teu caso. Páxina trinta e tantos. Voume deixando ir, voume quedando muda e penso que ás veces cupría ler en voz alta. O nivel de intimidade que da a lectura silenciosa non é un agasallo para calquera escritora. Pero ti xa contas con iso e vas tecendo o relato cortando sempre os cables axeitados. Estou segura de que esa estridencia na fala das mozas é unha das riquezas do texto mais alporízame a crueza dunha linguaxe tan incisiva, que non da oportunidade a un rexeitamento que non soe a farsa. É un amor moi pouco cortés este dos chuchasangues, e se estamos a falar de vampiras adolescentes totalmente desprexuizadas en cuestións de xénero e sexo, temos unha historia cicais adobiada de máis. Esixencias do xénero, imaxino. Gustoume o nobelo espazo-temporal no que se desenvolve a historia. Saír do Hotel Zenit na rúa Urzáiz desta nosa cidade, cunha colega adolescente, para aparecer na Vila Diodati xunto con Shelley, Mary Wollstonecraft, Polidori e Byron, entre outros, para asistir ao parto do xénero vampírico é unha experiencia que hai que agradecerche. Sen dúbida poden estar orgullosas as góticas, teñen un pedigree moi interesante. Interesantísima tamén pareceume a introdución do personaxe de Ada Byron. As mozas enganchadas ás súas pantallas táctiles atoparánlle ás máquinas moito máis atractivo cando coñezan a esta muller que, nacida hai douscentos anos, pensou tamén en máquinas e automatismos. Se che parece ben podíamos pillar un par de bolsiñas cero negativo e quedar á beira do mar para seguir falando do teu libro. A ver se para entón podemos celebrar a venda dunha boa morea de exemplares. Un abrazo.