La lie de la Terre, Arthur Koestler (II)

imaxe

...entregoume unha caixa de cartón que contiña uns vinte libros vellos en francés que porfiaban pola súa supervivencia entre presadas de po e moreas de lepismas e anóbidos famentos. Non era cousa de rescatalos a todos, así que decidín salvar a Koestler do insaciábel apetito dos coleópteros. Logo sentei na do Cholo e pedín unha clara e un coitelo disposta a dar conta dun xantar exótico pero prometedor. Destripar un libro intonso na época do e-reader ven a ser como unha performace a xulgar polas olladas dos clientes que guichaban á miña beira o extravagante acto de debullar un libro. E foi así, de xeito completamente inconsciente, como abrín o cofre do tesouro. Entre grolo e rascadura ía sentirme transportada á mañá na que se firmou o pacto xermano-soviético, ía coñecendo as terrazas de hoteis onde Arthur e G. lían nos xornais con incredulidade os primeiros movementos do que sería a catastrófica demolición dun continente. Ían aparecendo personaxes que por non seren de ficción perecerían afogados, envelenados, torturados. A liña Maxinot que non separou o ben do mal. Ernst Weiss, Walter Hasenclever, Willi Muenzenberg, Zeev Jabotinsky, Karl Einstein, Leon Feuchtwängler, Paul Froehlich, Friedrich Wolf. Teño que ir á Wikipedia para saber deles. Non quedou case pegada deles. Son vidas descatalogadas, só recuperables por buscadores de tesouros en librerías de vello. Mesmo Koestler case non se reedita. A miña pericia lectora co francés deixa moito que desexar pero non preciso dicionario. Os parágrafos amoréanse en páxinas pares á velocidade dos postes que vexo pasar nun tres de alta velocidade....