viernes, julio 27, 2007

Literatura en estado puro....pasatempos de verán...agora xa por fin abafante.

Este texto pertence á novela dun malogrado escritor estadounidense que optou polo suicidio sendo aínda mozo. A perseverancia da súa nai salvou esta preciosa historia e o que fala, Ignatius é un personaxe enorme (en tódolos sentidos) que se ten comparado axeitadamente co noso Quixote. Coa súa nai (un alter ego de Sancho) forman unha parella literaria do máis orixinal. Bueno, non vou dar máis pistas, por agora.
Para non abusar do alcol esta vez o premio pode ser unha Mirinda ¿que xa non se fan? Seguro que aínda queda algunha por aí...veremos.
Velaquí as verbas tan sabias dun necio universal:

" Soy capaz de tantas cosas y no se dan cuenta. O no quieren darse cuenta. O hacen todo lo posible por no darse cuenta. Necedades. Dicen que la vida se puede recorrer por dos caminos: el bueno y el malo. Yo no creo eso. Yo más bien creo que son tres: el bueno, el malo y el que te dejan recorrer. El bueno lo he intentado andar y no me ha ido bien. Juro que ha sido así. De pequeño hice todo lo que consideré correcto y lo que está bendita New Orleáns, con sus acordes de ébano y sus insoportables chaquetas a rayas me inducía a hacer. Estudié profundamente y traté de trasladar mis conocimientos con pasión. Los estudiantes saben eso. También escribí encerrado en un pequeño mundo cuarto juntando frases, frustrándome ante las huidizas buenas palabras y las no menos resbaladizas imágenes, comparaciones, situaciones, personajes, diálogos. Asumí estar en ese camino porque es ese el modo como se consiguen los sueños. Al menos eso creía hasta un día, cuando tenía todo acabado y faltaba la confirmación de que había decidido bien, no hubo recompensa. No hubo zanahoria, Ahí me di cuenta de que ya estaba caminando, lejos de mi voluntad, por la otra senda. Esa que no es la buena ni la mala. Porque está claro que la buena es buena porque es una opción propia. La mala es mala porque también es tu opción. Pero la otra no es algo que hayas escogido, por lo cual no pueden decir que es ciertamente buena o ciertamente mala. Es ciertamente ajena, impropia. Por ese camino involuntario caminé, llevado de las narices, arrastrado como un palo sin poder animarme. Tuve que resignarme a ser como ellos me ordenaban, a aceptar sus juicios y sus rechazos. A comprobar una vez más que no todos pueden ver más allá de su aliento. A ser víctima de un sistema que hace de gente como yo infelices zombies o incomprendidos. Y hay que tener el espíritu muy bien templado, tal vez como acero damasquino o más, para afrontar semejante fuerza. "

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Creo que é o meu libro preferido dende que o lin. Con iso dígoo todo. Pronto ha de haber por aí unha versión galega, mellor que aquela que levaran a escea os de Sarabela, espero...

Ana Bande dijo...

Ei...vostede xa gañou un premio neste blog, vale, vale, meterei unha mirinda nese paquete tamén, pero como non hai nomes segue aberto o concurso. ¡apertas!

Anónimo dijo...

A min tamén me gustou a conxura dos necios. Ainda que teria que voltar a lelo xa que deben ter pasado mínimo 12 anos dende que o merquei. E La biblia de neón, do mesmo autor, tamén me atrapou bastante. Este último presteillo hai uns 7 anos a un ex-amigo que non mo devolveu.