Resposta a Daniel Dominguez

Coa que o tal Daniel Domínguez non conta, pois os medios escritos teñen, aínda, ese privilexio de non ter que agardar resposta. Non se crea debate, diagamos, dos que gostamos os onfalodeprenarcisoides que escribimos nun bló. En fin, que o conto é que veño de ler unha crítica deste D.D. en Tempos Novos que me deixa perplexa. Mea culpa por ler xornais "serios". E non é porque Os mirasoles cegos me pareza unha obra mestra do noso cine, do que estou máis que segura, por certo, é o atrevemento deste periodista para desbotar unha obra e calificala de "película morta" baseándose en criterios totalmente externos á propia película. Quero dicir que nen sequera critica a película, senón erros de adaptación, de elección de metodoloxías de traballo, de localizacións, de guión, de casting...pero meu D.D. ¿vostede no cine vai libretiña en man para tomar nota do maior ou menor grao de adaptación do guión á novela orixinal? Ten que mudar de prácticas, prégollo, ou se nón, non escriba crítica de cine, por favor. As "pelis", coma os libros, coma un cadro ou coma unha composición musical responden, ou deberían responder, a moitas...digamos "maquinacións" do autor, pero nunca a obrigas e lealdades forzadas con textos previos, aínda que sexan de tan enorme calidade coma os relatos de A. Méndez. Querido Daniel, vexa vostede outra vez a película e pense que é vostede un cidadán máis pedrestre (quero dicir dos de a pé) e disfrute con cada escea (si, si, tamén coa da masturbación sacertotal) por exemplo, coa primeira na que o cura maior recolle a arma que entrega Salvador...¿non ve aí nada de nada? ¡non o podo crer! malia todo si que albiscou a impotencia de Javier. Por certo, impotencia...sexual ¿non si?...ah! bueno.