Cum leituga.

Foto: Mercado de Travesas. Mucha, a miña froiteira.

Os xornais, aparte da crise, só falan estes días de premios, eles son os namberguán na literatura, na economía, e naturalmente na física, química e mediciña. Tampouco houbo sorte na máis lixeira das especialidades. Non tocaba. Hoxe, os xornais falan de J. Beramendi, porque vén de ser o gañador do Premio Nacional de Ensaio. Nos derradeiros 32 anos foron eles os premiados agás en catro ocasións que non se corresponden con outras tantas mulleres porque o premio quedou deserto por tres anos seguidos dende 1984. Vese que non había moito que reflexionar logo da distópica data orwelliana. Celia Amorós é a única ensaísta que pode presumir de única no seu xénero entre tanto varón listo listísimo. Hai pouco, o autor de Festina Lente, contestaba á miña crítica sobre a total invisibilidade da muller na súa obra deste xeito "... a relevancia da muller na sociedade galega daquela época era bastante limitada...", o que quere dicir que a metade da poboación daquel século XVII, prácticamente non facía nada. A miña froiteira preferida, non fai moito tampouco...mais sempre me recibe no seu posto con ese sorriso que hoxe fun quen de roubarlle no máxico momento de mercar a leituga.

Teño pendiente a lectura do Beramendi mais a lóxica obriga. A obra da señora Amorós ten que ser maxistral. Vouna poñer a remollo e ao mellor o luns cóntovos algo. En repouso, logo dunha lectura en punto morto e costa abaixo, está o libro de Murado....[en castellano]