Malia todo conseguín aparcar. A vella Coruña non esquece aos que aloumiñamos os seus beizos e sentamos tardes enteiras ollando os maxestosos carballos da praza de Azcárraga. O domingo, mentres Alma tremía co seu contrabaixo no Pazo da Ópera visitamos a fermosísima colexiata de Santa María. Non rematas nunca de admirar a beleza do románico e non hai tempo abondo para descifrar as historias dos fermosos capiteis nos que os mestres da pedra deixaron esoutra lectura do verbo que os ameazaba a cotío. Imaxino a aqueles pedreiros desfarrapados facéndolle chiscadelas ao pantocrátor mentres desfacían as mans contra a pedra. E como era domingo quedei un pouco á misa. É ben interesante escoitar aos que se presentan como donos de tódolos discursos. Agardaba a milenaria cadencia da rutineira letanía admirando o vagar co que o militante da miña beira pasaba as contas dun rosario cando escoitei falar de embrións, hipocresía, estatísticas actualizadas sobre a incidencia dos virus e da fame no mundo e de outras noticias de actualidade que tecían un discurso que non sei se era falso, divertido, provocador ou sinceiro, pero en todo caso ben estrano. Alí lamentábanse das respostas decimonónicas e hipócritas duha xerarquía que estaba a favorecer o laicismo e a perda da fe. Ata un destes militantes, ben arporizado berroulle ao micro "¡eu quero ser un cristián alegre, non un cristián amargado"!. ¿unha estratexia? ¿unha nova tendencia/heterodoxia dentro da igrexa? O meu confidente de luxo sobre temas eclesiásticos fala da extraordinaria capacidade da institución para adaptar o seu discurso, pode ser. "Se non che serven os meus principios podo cambialos por outros" ¿lembrades?miércoles, octubre 22, 2008
A voltas coa igrexa....
Malia todo conseguín aparcar. A vella Coruña non esquece aos que aloumiñamos os seus beizos e sentamos tardes enteiras ollando os maxestosos carballos da praza de Azcárraga. O domingo, mentres Alma tremía co seu contrabaixo no Pazo da Ópera visitamos a fermosísima colexiata de Santa María. Non rematas nunca de admirar a beleza do románico e non hai tempo abondo para descifrar as historias dos fermosos capiteis nos que os mestres da pedra deixaron esoutra lectura do verbo que os ameazaba a cotío. Imaxino a aqueles pedreiros desfarrapados facéndolle chiscadelas ao pantocrátor mentres desfacían as mans contra a pedra. E como era domingo quedei un pouco á misa. É ben interesante escoitar aos que se presentan como donos de tódolos discursos. Agardaba a milenaria cadencia da rutineira letanía admirando o vagar co que o militante da miña beira pasaba as contas dun rosario cando escoitei falar de embrións, hipocresía, estatísticas actualizadas sobre a incidencia dos virus e da fame no mundo e de outras noticias de actualidade que tecían un discurso que non sei se era falso, divertido, provocador ou sinceiro, pero en todo caso ben estrano. Alí lamentábanse das respostas decimonónicas e hipócritas duha xerarquía que estaba a favorecer o laicismo e a perda da fe. Ata un destes militantes, ben arporizado berroulle ao micro "¡eu quero ser un cristián alegre, non un cristián amargado"!. ¿unha estratexia? ¿unha nova tendencia/heterodoxia dentro da igrexa? O meu confidente de luxo sobre temas eclesiásticos fala da extraordinaria capacidade da institución para adaptar o seu discurso, pode ser. "Se non che serven os meus principios podo cambialos por outros" ¿lembrades?
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
.jpg)
.jpg)
6 comentarios:
¿Así que por Coruña e sen avisar? Se coincido con vostede por alí doulle unha hostia (anónimamente) por tal motivo, e outra pola música do bló.
:-P
casecoruñentos hai moitos, case tantos coma casevigueses, pero así, con esa malababa só coñezo un par deles, un fanático do depor, non, que os dous son fanáticos do depor, ben, un co que fun visitar o pazo de meirás cando aínda era da nosa gloriosa estirpe, e outro que non faría nunca esa visita...quen serás, serás....de tódolos xeitos, tranqui, teño que ir pola Coru próximamente para levar á miña rula e xa vemos de atopármonos polo Orzán.
Vidas paralelas as nosas, Ana Bande. A min tamén me levou hoxe por aí o blog. Pero eu penso que a posición está fixada na nota da Conferencia Episcopal. Sorrisos? Nova estratexia? Só se simulan cando soa a súa música favorita.
Ande con coidado compañeiro, dixéronme hai pouco que teñen un gabinete de prensa máis eficiente que a C.I.A. nos seus bos tempos e que non dubidan en chamar á orde a tódolos que falamos "raro" do tema.
Si, sempre coindicimos na misa. Aperta!
Carballos na praça de Azcárraga? Se cando nós faciamos botellón alí non había máis que algún plátano despistado, que aínda non sei nen como non acabou queimado co ácido úrico!
Ja...ja...así que era vostede un daqueles que emporcallaba a praza e mexaba nos "carballos"...mimá...e eu pechada naquela monstrosa casa da cultura todo o santo día. Lembro que no xardín de San Carlos literalmente vivían uns ionkis que miraban para nós alucinados. Debían levar tempo ás súas anchas naquel fermoso lugar. Un día non aguantaron e paroume un para preguntarme...¿e a vós páganvos por estar aquí?...pois...non...¡¡¡pringaos!!...en fin, tempos aqueles. Non recibimos a primeira soldada ata despois de 9 meses de estar alí, e cando, abraiadas recollíamos o tesouro que cuspían aqueles caixeiros ven un cunha navalla para quitarnos os cuartos. Botamos tal chorada e lle berramos tanto ao pobre rapaz que meteu o rabo entre as pernas logo de perder a negociación coma aquel fendetestas e marchou pola sombra...
Publicar un comentario