Para S.(VII)

Teño frío mylove, e esa pantalla cuspindo mensaxes anónimas asústame. Dende que marchaches está así, día e noite, agardando respostas que fuxiron contigo ben lonxe. Teño moito frío, M., preciso o lume do teu corpo. As lembranzas xa só son sombras macabras que enchen as miñas fendas, pedras de xeo que crebarán a miña pel. Malia todo agardo outra noite, disimularei a miña sorpresa e bicarei as túas costas ata que esquezas absolutamente todo....

Arrastraba o corpo con moita dificutade, a golpe de pequenas zancadas de torpeza. Seu ritmo persistente cimbreaba con trote inseguro. Fuxiu cara adiante sen consciencia de facelo, impresa no iris a memoria daquela habitación. 2046. 204.20.2.0. Atrás quedaban os neóns acesos, o repenique da chuvia sobre a branca e fría luz daquela farola. Recia e altiva contemplaba as sombras dos pasos noite tras noite. Apenas si foi advertida a súa presencia polos insomnes ollos ca procuraban. O corpo simulaba non querer obedecerlle. Nin a enfermidade nin o olvido ían ser quen de conxelar as ardencia de metamorfosis. Facendo honores de nobreza no silencio contraía a súa única vida sen permitirlle escape.Mocasins estigmatizados pola terra baixo augas nocturnas de grave contínuo. Luces e humidades fusionadas por momentos na memoria xusto antes de desvanecerse. Memoria perdida. Amores agochados. Odiados. Abertos en canal. Esencias de Yutang. Renacer soñado dos mares que por ti brotaron. Sutil anhelo de seguir sufrindo. Tal vez a chuvia que agora cae como un río coñeza o segredo que agocha a montaña.

Texto: A. e Anónimo.
Imaxe: Fotografía de María Jesús Fariña.