Pijus Magníficus

Post evidentemente medeliano.


e se vexo a escea cincocentas veces, cincocentas veces que me parto de risa

O coche 112 Talgo Madrid-Vigo arrecendía a Calvin Klein ¿ou era Giorgio Armani?. E só hai unha cousa que me amole máis que o cheiro expresamente fabricado pour homme, que son os seus respectivos spots publicitarios. Recoñezo que tanto pola desespereación de non atopar un mínimo parecido coa realidade nos productos máis tradicionais do xénero, como pola insoportable frivolidade coa que tratan as cuestións máis serias. Non é de estrañar pois que como resultado deste particular xeito de sacar brillo á miseria abrollen coma fungos tanto Borjamari, Josemi, Nacho e Rodrigo Alejandro coma os que onte estragaron o que podería ser unha deliciosa tarde de viaxe en tren. O Alan Bennett que levei para a ocasión non me deixou atravesar o primeiro parágrafo, porque ¿quen pode sustraerse as gargalladas guturais de catro patillas a tiraliñas e aos silabantes comentarios de catro estudantes de primeiro de mediciña (San Pablo Ceu mediante e talonario de papá médico como absoluta garantía de supermegamediadelamuerte) por medio?. Acordeime das Saskias, Sonias e Vanessas tan deliciosamente rescatadas por Julio. Nin paisaxe nin hostias (con perdón). Se tes a mala sorte de ter que compartir espazo con estes sabotadores do teu lecer non che queda outra que aguantar, lembrando aqueles bos tempos nos que botabas o pitillo non pasillo escapando da monxa que rezaba o rosario completo e en voz alta no teu departamento ou aínda podías colarte no vagón de primeira escapando do revisor. Pero o peor, pensei para min, será o día que lle teña que ver o careto a un destes mocosos xusto cando a anestesia comece a facer efecto. Por San Pablo e por San Ceu que estes anormais abandonen a carreira e se vivan de rendas toda a súa vida.

¡BOA FIN DE SEMANA!