É que unha esmorga con amigos dos amigos é máis que unha festa. Velaí está o resultado, perfectamente arumizado. Cortar xamón é unha preciosa metáfora que convida a reflexionar sobre a xenerosidade e a bondade. Un sorriso por tras dun frío obxectivo fotográfico foi a miña foto preferida. Ser quen de traspasar o espello e valorar ese silencio prolongado ou unhas verbas nun idioma descoñecido e exótico que evocan Sherezades trastocando instintos e respostas primarias. Velaí a emoción de sentírmonos parte da civilización. Un músico concentrado na felicidade do auditorio que baila o rap do fontaneiro coa melodía do no woman dont cry. Anfitrionaxe de luxo carnal de delirio e bendicións escatolóxicas que convidan a unha santa voluptuosidade que aguilloa preguizas, arbiter elegantiae, quen fose Petronio para escribirte. E insultar á Benemérita. Mil veces máis che cuspiría nesas gafas de sol que non agochan a túa salvaxe ignonimia, eran as túas costas as que tiñan que estar no lume por invocar a choiva nun día de tanta ledicia. Pero abondou co tarareo dunha pegañenta cumbia para esquecerte. Andalucía, Extremadura, Persia, Lugo e Nogueira de Ramuín ...topónimos amoreados a carón dun mapa de solidariedades deliberadamente analóxicas. E agora que o penso...¡que acaído Meat Love como BSO!
a Paco, Lourdes, Anxos, , Xose Luís, Mina, Quico, XanDaCova, XaimeDaPena, Lula Fortune, Arume dos Piñeiros, Conchy, Mani, Inma, Pablo, Juanma, Apicultor, Lorena, Aser, Medela, Chus, Virxinia, a aos que non puideron vir...Rubén, Vicky, Anxo...
a Paco, Lourdes, Anxos, , Xose Luís, Mina, Quico, XanDaCova, XaimeDaPena, Lula Fortune, Arume dos Piñeiros, Conchy, Mani, Inma, Pablo, Juanma, Apicultor, Lorena, Aser, Medela, Chus, Virxinia, a aos que non puideron vir...Rubén, Vicky, Anxo...
6 comentarios:
Qué maravillosa mestura de linguas, xentiñas, músicas e viños. Nunca pensei que o paraiso poidese estar tan preto.
Moitísimas gracias Anabande y Machovarón.
Brindo polo "Anfitrionaxe de luxo carnal de delirio e bendicións escatolóxicas que convidan a unha santa voluptuosidade que aguilloa preguizas".
Seica falta a lembranza de Nico que estivo todo o día coidando de que ninguén roubara a froita e o final da esmorga, amparado na nocturnidade da lúa e a silente xiada da mañanciña, traballou arreo - coma un can- a "recoller" o lixo. ¡E logo! El tamén ouveou o que pudo na esmorga e papou algún meat loaf que outro.
Eses momentos da nosa vida nos que imos aventando a felicidade e na que tocas a amizade cos dedos e ollas os amigos, son inesquezibles.
Foi un de eses días nos que un non desexaba estar en nigún outro lugar do mundo nin con ningunha outra xente. A nosa festa era o centro do universo.
Pois eu cheguei tarde, mais tamén o pasei moi ben :-).
Publicar un comentario