Ágora, Alenjandro Amenábar

Ágora. Unha de romanos. Un pouco cruel cicais, pero así, en quente, creo que vin unha versión seria dos Monty Piton. A ver, en serio. Unha superproducción, pero non unha grande película. As verbas do propio director me confirman esta rápida impresión. O nin fu nin fa do sabio crítico, temén. Si, Alejandro recuperará o investido, sí que é unha película ambiciosa e sí que logrará captar a atención do espectador. Se deses parámetros depende a excelencia de Ágora, sobresaliente. Pero se rascamos un pouco descubrimos doadamente unha decepcionante posta en escea onde a grandilocuencia e a esaxeración rematan por facer da peli unha simple producto cultural. Que funciona, si, xa o dixen, en termos de economía. Pero non en clave artística. Mágoa o escaso partido tirado de actrices como Raquel Weisz, que malia a súa poderosa presenza non logra facernos escoitar á grande científica. Que Amenábar pode facer a película que quere está claro, e deliberadamente quixo facer unha obra políticamente correcta. Hai mercado para a crítica ao fundamentalismo relixioso e reivindicacións de xénero, por eso precisamente é unha mágoa que se traballe nese interesante eido con técnicas e recursos de cine puramente comercial. E diredes que o cine independiente está ben pero que non chega ao público. É certo. Pero moito me temo que a superficialidade e grandilocuencia que aquí se desprega non axude moito a reflexionar sobre as nefastas consecuencias da intoleracia política, relixiosa ou calquera outra. Eu imaxino outra Hypatia, unha señora moito menos glamurosa e máis implicada co seu tempo, con moitas más contradiccións, ou menos, pero moito máis humana que esta beleza de Raquel Weisz pola que non pasan os anos. Lin críticas que louvan moito a excelencia na recreación temporal, mais eses planos cenitais, os contrapicados e os uso da técnica google earth non axudan tampouco a meterse en situación. A., que adoita, malia a súa inexperiencia cinéfila, ollar os filmes cun ollo crítico moi interesante, dixo que había moito xogo de bos e malos na peli. O dito, macroproducción que non grande película.