Na primaveira de 1974, uns campesiños de Litong atoparon casualmente unha figura de terracota. Era o primeiro dos 7000 guerreiros de barro que montaban garda no mausoleo do emperador Qin Shi Huangdi. Un tal Walpole atopou unha verba preciosa para nomear estas casualidades. Serendipia. Eu estou convencida, querida V. que as cousas máis valiosas, un tesouro, unha idea, o amor, están aí agardando por quen non vai na súa procura. Estaba aí aquel mofo azul que casualmente infectou a placa Petri de Fleming matando a bacteria que el cultivaba. Ata Einstein, nun dos seus alardes de humildade, se me perdoas o oxímoron, recoñeceu a contribución da casualidade nas súas teorías máis sobranceiras. Gustaríame fabricar unha casualidade para ti....Unha tarde escoitando a Chet Baker compoñerás un poema. Semanas máis tarde asistirás a un recital poético convidada por unha amiga e escoitarás teus propios versos. A ollada do poeta delátao. Pero ti xa non recoñeces os signos daquela lingua antiga que te empeñaras en descifrar. E mentras o poeta recita, ti tarareas Embraceable You. Queres chegar á casa, quitar a roupa e poñer o disco, por iso te despedirás con toda a cortesía e rapidez que podes. Non consintes insistencias nin olladas indisimuladamente suxerentes. Queres chegar canto antes. Adoitas camiñar coa cabeza baixa e distraída. Por iso nunca te chamou a atención aquel home que dende meses agardaba horas fronte ao teu portal para ollarte só un minuto.
Eu imaxino a felicidade sempre en liberdade. De ser un animal sería un de corpo serpentiforme e de boca ampla, un ser esvaradío e case inaprensible. Ou unha alga, por exemplo. Seres de espacios abisais que morren inmediatamente cando os levamos ao laboratorio.
FOTO: Casco de Leiro. Idade de Bronce final, atopado de xeito fortuito por José Vicente Somoza, dentro dunha vasilla de barro, durante unhas obras de construción dun galpón na parroquia Leiro, concello de Rianxo.
.jpg)
.jpg)
4 comentarios:
A min contáronme que J. V. Somoza, home honrado e cumpridor, levou o casco principesco ao cuartel da garda civil correspondente e o sarxento deu parte de inmediato ás autoridades pertinentes do achado. Aínda tardaron uns días en ilo buscar e o sarxento, que non sabía como disimular a enxurrada de fulgor dourado, escondeuno debaixo da cama. Alí o ía buscar ás agachadas o seu fillo pequeno cando o pai non estaba para poñelo na cabeza e ser un pequeno heroe de lendas antigas.
Así mesmo vos foi e quen non estea de acordo que o diga.
Contou no seu día a prensa do lugar como nun pobo chamado Caldas de Reis a xente era pobre pero distinguida. As lenguas, que non parar nunca de traballar, nin as boas nin as malas, dicían que alí catábase o viño en cuncas de ouro. Un bo día alguén tivo a ben pasar a tomar unha tinto na taberna e tirarlle da lingua os pisanos a pe de barra sobre o seu tesouro. Seica o viño era bo e corría lixeiro, de odo que día sí e día tamén a xente trsegaba no viño dourado e volvía para casa gardando un segredo que pouco durou. Hoxe seica dos 27 kilos de ouro macizo custodianse 14,9 no Museo de Pontevedra.
hai seres que se castigan tanto ante unha culpa non cometida que son incapaces de ver as oportunidades que o azar lles depara; autocástiganse polas canalladas que outros cometen en nome do Pai
Eu tamén ando coa cabeza gacha perdendo oportunidades na vida e máis coa choiva que fai pensar e pensar nas cousas... É unha mágoa, un día destes mesmo paso por diante dun tesouro e nin me decato.
Publicar un comentario