¡good monday and good luck!

Dear friends, ía falar dun libro precioso sobre arte pero en canto vin o post de Paul M. (¡take a bow!) non me puiden resistir a esta irreverencia artística, good monday and good luck!)

¿quen dixo lume?

Imaxe: Orlan

O paseo vespertino adoita rematar na praza da Princesa. Faltan poucos metros e case sinto na gorxa a frescura da cervexa cando escoitamos un bruído estraño que nos leva á procura duns altofalantes que semellaban retransmitir un oficio relixioso. Desconcertante. A proximidade do Museo de Arte Contemporánea fai pensar na posibilidade dunha performance e entón rimos aliviados. En plena rúa do Príncipe os decibelios ameazan seriamente o noso oído interno e automáticamente botamos mans ás orellas. Xa non semella unha artistada e non vemos pegada algunha dunha posible instalación museística. Os que pasean en dirección contraria tamén se protexen desta música demasiado alta, demasiado aguda, demasiado monótona. Aaaaaaaaleluia..Aaleeluiiaa. A medida que nos achegamos aos altofalantes o desconcerto xa é un cabreo en toda regla como denota a carraxe nas olladas dos maiores que saen do círculo mercantil sorprendidos pola estridente liturxia. Eu sigo a matinar no da performance, e de non ser polas replicantes maríasauxiliadoras que ameazaan dende as fiestras, fago a ofrenda carioca en toda regla. Crúzome con R. o contrabaixista, que ri desta repentina invasión ultrasónica facéndonos unha chiscadela moi graciosa que aliva un pouco a tortura musical, venid y vamos todos con flores a mariiiiiiiiiia con flores a porfíiiiiiiiiiia que madre nuestra essssssss". Penso en Guantánamo. Penso nas mozas que ¿contratan? en berskas, stradivarius, zaras. Crúzome tamén con F., o poeta, pero non me ve, ou fai que non me ve, como tantas veces, ou o que é peor, sabe que sei que me ve e fai que non sabe que non me ve. Vou cansa mais decido subir a costa seguindo a Hamelín e velaí está toda a parafernalia, pero se ata hai melindres e todo...¿quen dixo lume?

Lembranza de A.

Sempre que alguén querido desaparece síntome moi primitiva e de golpe non comprendo nada. Só me apetece recompilar momentos compartidos co que se foi. Troulas se as houbo, confidencias, broncas, o que sexa, algo para reivindicar unha existencia. Este día o lembro ben, andabamos amoucadas polo de sempre ¿non si A.?, pero pintamos a cara, puxemos a túnica de coro gospel e coa música a tope fomos montar o número campus a través, inspiradas claro, polo noso mestre de cerimonias que sempre nos leva ao seu rego que é o da sabedoría dos rexoubeiros. ¡¡¡Forsa!!! seguro que te asubiaba cando a bágoa delataba a presenta dos tiburóns. E que graciosa eras entón A., nun segundo como por arte de maxia botabas fóra os trasnos reapropiándote do teu tempo e debuxabas ese sorriso teu de xenerosa picardía onde se albiscaba unha lagoa e deixabas esvarar unha bágoa, porque había confianza para chorar, que remedio, os tiburóns non deixan de procurar carnaza e a ti non che importaba seguir dando o dor (sic) de peito por uns cantos anos mais ¿non si?, e logo veu ese lobo que te papou enteiriña por boa e confiada.

Dificil, mais non plus...

difícil, difícil, difícil....pero atoparei algo, seguro. Grazas María Jesús.
Fotografía: Francesca Woodman

Die Fremden

Foto: Die Fremdem, Thomas Schütte

Gustaríame saber se este calar é unha moda ou un modo de vida. Eu nunca fun de moitas falas, creo que por un exceso de respeto que me fai mimetizarme co medio, xa sabedes, alla donde fueres, pero o actual mutismo tenme preocupada e sorprendida a partes iguais. O mutismo social, o laisser faire, ese total para que do que se alimentan os que cortan o bacallao, é certamente un problema moi noso, diría máis, endémico na nosa leira. Experimento eu tamén as mesmas gañas de fuxir e de calar ante tanta miseria como se ve, se escoita e se cobra, mais trato de non perder o sentido do humor para sobrevivir cada día, e malia todo falo e escribo, aínda que só sexa para min. O mutismo individual preocúpame un pouco máis. Pode ser síntoma de doenzas gravísimas. Lembro cando veu miña nai visitarme por primeira vez. Non a disgustaban tanto as dificultades certamente agobiantes das distancias e a orografía do descoidado e precipitado urbanismo (e urbanidade) vigués como que non lle contestase ninguén na carnicería a aquel encantador xeito de procurar a vez, ¿quen é a última?. Pasados uns meses, coincidín cun home moi traxeado e perfumado no ascensor que logo do imprensindible a que piso vai vostede, e sen ter coincidido máis de dúas ou tres veces no mesmo medio de transporte convidounos a cear a min e á miña familia, porque mira es que soy de Madrid, llevo aquí casi seis meses y no conozco a nadie, no nos es fácil hacer amigos en esta tierra. Fomos a cear e disfrutamos da súa compañía e amistade durante o tempo que durou o seu destino por estes lares. Amolábame que nos criticase tanto aos galegos por ese non falar, ese supoñer e desconfiar que tanto lle chamaba a atención. Fixen unha proba e eu mesma probei a saudar tódolos días no ascesor e cando comezaba a miña quenda de traballo. A primeira vez que logo dos bos días non atopei resposta quedei pensativa, mais pasei a acción tomando exemplo daquel amigo madrileño; non me dei por vencida e volvín ao ataque perdón, ¿dixen bos días ou foi imaxinación miña?. Nada, nin falar do peluquín. Traballei sempre de cara ao público, como se adoita dicir, impartindo clase, organizando actividades varias e actualmente, mostrador por medio, prestando libros, que é o que fai unx especialista en información bibliográfica ou documentalista jaitech, nesta era supertecnolóxica. E tódolos días teño o mesmo problema. Os profesores e estudantes, sen destinción de expediente, xénero, sexo, raza ou nacionalidade, amosan un rexeitamento cada vez maior ás falas. Moitas veces deixan o libro no mostrador sen dicir absolutamente nada e marchan ou entran coas súas caras de xente ocupadísima e estresadísima que seica os fai tan interesantes. Agora mesmo un rapaz dame un libro sen sequera mirarme aos ollos atentísimo aos debuxos que fai a madeira da mesa. Faime graza e sinto un case irremediable desexo de botarme ao seu pescozo e dicirlle algo así como a ver neno, espabila...ou ¿seica che comeu a lingua un gato?...pero agardo, agardo a que o silenzo se lle faga incómodo ou dada a hora que é lle canten as tripas e teña que falar tamén por vergonza. Cousas.

Asesinato de mujer.

Asesinato de una mujer, Lavater (1820), VI, p.15 (tomada del libro "Monstruos y seres imaginarios en la Biblioteca Nacional")

Querida Elpidia,
Tus noticias sobre la triste continuación de los asesinatos en Juárez me dejan helada, pero desde aquí no puedo ofrecerte ahora mucho consuelo. No había enfriado la navaja que acuchilló a F. y ya están deshollando a otra mujer. No parece real, la verdad. En nuestra ciudad hasta tenemos un contador digital que va marcando el número de mujeres muertas. A mi me sorprende la falta de interés que los medios conceden a esta monstruosidad. Pero muchos hombres por aquí se quejan justo por lo contrario y dicen que hay más muertes por el tabaco y los accidentes de tráfico. Algunos hasta comentan en los medios que hai un número casi semejante de hombres víctimas de violencia de género, de violencia hembrista, dicen. Dicen que los medios no recogen esos datos. ¿que me dices? ¿que por que no se publican esos datos? porque sencillamente, no los hay...y cuando se producen, sí que salen y sí que los condenamos, pero la cobardía no tiene límites Elpidia, y el no querer mirarnos al espejo y ver el monstruo que llevamos no muy dentro nos asegura terror y muerte para muchos años mas. Para ellos, mucho cuento, demagogia, y otras pendejadas que se les ocurren a todos esos hijos de la chingada. Un beso guapa.

A parte dos crimes....

Fotografía: Ana Mendieta

A seguinte morta foi Fatema, de 30 anos, atopada no chan do corredor do seu piso da rúa Sunyer do Barrio de Poblenou de Sant Andreu. Segundo as estatísticas, Fatema foi a víctima 26 da violencia de xénero dun ano funesto no que trinta e cinco homes máis asasinarían ás súas parellas. Fatema tiña tres fillos de 14, 12 e 5 anos. Foi o maior o que avisou á policía logo de presenciar xunto cos irmáns o asasinato da nai. Un veciño declarou que “era unha familia moi educada". Fatema non tiña presentada denuncia por malos tratos. A noticia sae hoxe no diario El País nunha páxina da sección de Sociedade a carón doutra que ocupa media páxina que fala do perigo de extinción do lagarto Furcifer lateralis que vive en Madagascar, por mor do cambio climático.

...podía ser verdade...

O mellor candidato a rector...e pasatempo ad hoc

A escolla para reitor desta nosa universidade está dando moito que falar estes días pola orixinalidade da campaña dunha das candidaturas. O goberno da universidade está case exclusivametne nas mans dun dos colectivos que forman a comunidade universitaria, o profesorado. Os outros dous, alumnado e persoal de administración e servizos, digamos que non pintan moito neste asunto. Isto case sempre foi así, por iso, alumnos e traballadores non docentes non amosaron nunca demasiado interese neste tipo de eleccións. Nunha loita un pouco desesperada por unha poltrona tan erudita e mol, unha das candidaturas deseñou unha campaña certamente vulgar e seica un chisco agresiva de máis nese ton prepotente que adoita empoleirar á machovaronía reinante cando se sabe posuidora da variña máxica que sempre nos deixa tan satisfeitas. A estratexia destas campañas foi ata agora unha cousa de andar por casa. Visitas a despachos, cafés a todas as deshoras, paparotas de menús variados tipo hoxe por ti mañán por min, e como moito algunhas charlas nos auditorios das facultades para explicar un pouco pólo miúdo o programa electoral, ao que asisten os mesmos que ás paparotas e cafés, ou sexa, aspirantes a vicealgo procedentes do PDI e diversas figuras docentes producto de reformas e contrarreformas nun retorcido sistema de acceso ao status docente que xa só entenden os que pasan a vida mergullados en convocatórias e boletins oficiais. É pouco coñecido o choio que se agocha nestes grandes chiringuitos de elite no que se converteron as universidades, senón non me explico como nestes tempos tan duros o pobo pode consentir tanta ledicia orzamentaria e tanta subvención, e tanto sobresoldo para tanto vicenonseiqué e para tanto proxecto, e para tanta sigla, e oficiña, e fundación que se monta onde non hai tanto había aulas e paraninfos. O pobo non entendería, seguro que non. Pero ollo, que o sistema é transparente e democrático. As contas son públicas e as falcatruadas management system están recollidas en oficialísimos informes de institucións da máis alta e rigorosa reputación. Así que eu non me estraño moito da vulgarización desta campaña na que absolutamente cada voto conta. Os reitorables decatándose por fin das potencialidades do tradicionalmente esquecido sector do alumnado non dubidan en mercar para a súa campaña un ready-made ad-hoc. Obxectivo, conectar con todo posible votante. O voto de calidade custou o seu, pero xa está na saca. Agora imos polos que non valen case nada, eses que teñen que votar cinco para facer un. E entón falámoslle no seu idioma, que seica é o da Esteban, a vulgaridade en persoa no medio da requintada poligrafía de lequios, pipisestradas e marichalares de tan avultado vocabulario. Así que esta deliberada vulgarización da campaña de que tanto se está a latricar, amigas e amigos, non é para poñer o grito no ceo. É outra arte de pesca nada máis. O fino palangre de anzois para a captura do peixe gordo e para vós, alumnos e PAS, este buitrón, esta rede na que incluso algúns vos lanzaredes engaiolados literalmente por este confabulairo de bechos extraordinarios que a xeito de amante galego falante vos deixarán tan, tan, tan satisfeitos. Pero o deseño desta campaña e, sobre todo a reacción do electorado déixame tan abraiada como a actual declaración do papa sobre o terceiro segredo de Fátima. Seica aqueles tres pastorciños xa sabían todo esto da pederastia e abusos sexuais varios cometidos polos violadores sotánicos e non dixeron nada de nada. ¿e será que eles mesmos foron pillados in fraganti e obrigados a calar logo da aparición?

A ver irmáns...¿quen é o da foto?....pista: semana santa madrileña na porta do sol...

Judith Torrea e Juaritos.

Esta fantástica muller, periodista independente traballa dende hai dez anos en Ciudad Juárez, a súa "Juaritos", e ven de recibir un merecidísimo premio. Nesta entrevista acláranos moitas cousas sobre esta cudade, as condicións dos seus habitantes, o mundo das maquiladoras e a situación das mulleres e nenos víctimas do narcotráfico, deste México que segundo ela é un verdadeiro estado de dereito, porque non existe. O seu bló, Ciudad Juárez en la sombra del narcotráfico, é para min do mellor que teño visto na rede dende hai moitos anos, unha fonte importantísima para coñecer un dos casos máis arrepiantes de violencia e xenocidio no mundo actual. Estar informado é sinxelo, e é unha das poucas cousas efectivas que podemos facer para contribuir a deter esta barbarie. Que cada vez que vexamos ao presidente mexicano non esquezamos que o iso non é democracia. Que alí quen manda é o narcotráfico, o maior dos negocios e que nesta época de crise emporcallou a todas as insitucións e está na base dos asasinatos de mulleres, nenxs, periodistas...aproveitemos esta fiestra que nos brindan as redes sociais para apoiar a esta moza, ás mulleres de Juárez e a periodistas, escritores e ás tralladores de maquiladoras como Elpidia cuxos testimonios son imprescindibles para coñecer o día a día deste problema.

Regnun Christi ou as 900 escravas de Maciel

Saló ou os 120 días de Sodoma vs. Maciel e as súas 900 escravas....Deiteime logo de ver Saló e non sabía se aínda non espertara cando lía o asunto das 900 escravas de Maciel. Outra vez, México. Non, non é un monstro Maciel. Non nos trabuquemos, é só un home, como tantos de vós, pero este moito máis refinado. Velos como monstros é tomalos como accidentes, é desviar cobardemente a ollada. Cicais se nos poñemos a catro patas o vexamos un pouquiño máis claro. E ollo, non o digo só eu, tamén mo confirmou o filósofo, iso si, moi baixiño, case que nin entendía o que dicía. Grande Maciel, morriches de velliño ¿non? coma o outro. Tiveches todo o que querías, poder, cartos e nenos para darlle gusto ao teu corpo, e ao corpo de saberá o teu deus cantas sotanas como hai soltas polo mundo adiante. A Pasolini matárono por aquela película, fíxate ti, home, por imaxinar de mais, porque esas flores non son para os lúmpenes coma ti Piero, son para o Duque, o Obispo, o Maxistrado e o Presidente. Ah...parabéns Judith. Es valente. Cóidate e segue contándonos.

Las "religiosas" eran aisladas en el momento de su ingreso y sólo podían visitar a sus familias 15 días cada siete años y recibir una llamada telefónica al mes. Eso sí: sus padres podían visitarlas una vez al año. Las mujeres, que oficialmente pertenecían a la rama laica de la orden, Regnum Christi, eran reclutadas entre familias adineradas de España, México, EE UU, Francia, Italia, Alemania y Nueva Zelanda.Las consagradas debían ser "mujeres sonrientes, con buenos modales, de buena presencia y escasa formación cultural y religiosa", señala el periódico. Entre sus obligaciones, estaba la de "no criticar" jamás los actos de los directivos de la orden y delatar a quien lo hiciera. [El País]

2666, Roberto Bolaño

Para Elpidia.

La siguiente muerta fue encontrada entre la carretera a Casas Negras y una vaguada sin nombre en donde abundaban matorrales y las flores silvestres. Fue la primera muerta encontrada en marzo de 1996, mes funesto en el que se encontrarían cinco cadáveres más. Entre los seis policías que acudierion al lugar de los hechos estaba Lalo Cura. La muerta tenía diez años aproximadamente. Su estatura era de un metro y veintisiete centímetros. Llevaba zapatillas de plástico transparente, atadas con una hebilla de metal. Tenía el pelo castaño, más claro en la parte que le cubría la frente, como si lo llevara teñido. En el cuerpo se apreciaron ocho heridas de cuchillo, tres a la altura del corazón. Uno de los policías se puso a llorar cuando la vio. Los tipos de la ambulancia bajaron a la vaguada y procedierion a atarla en la camilla, porque el ascenso podía ser accidentado y en un traspié dar con su cuerpito en el suelo. Nadie fue a reclamarla. Según declaró oficialmente la policía, no vivía en Santa Teresa. ¿Qué hacía allí? ¿Cómo había llegado allí? Eso no lo dijeron. Sus datos fueron enviados por fax a varias comisarías del país. De la investigación se encargó el judicial Ángel Fernández y el caso pronto se cerró". (Roberto Bolaño, 2666, p.627)

Creo que el silencio de estos días queda sobradamente justificado. He gozado durante mil y pico páginas de una apnea que me resisto a abandonar. Me fue muy fácil salirme de mi personaje y ser Liz Norton. Disfruté de la agradable sensación de llenarme con su perfume y durante unos días volé entre Madrid, Paris y Londres para visitar a Morini, Espinoza y Pelletier. Cuando estaba a punto de dormirme entre sus sueños me despertó la bofetada del desierto. El sabor de esa mezcla de arena y sangre de mujeres violadas y asesinadas en Santa Teresa me destroza el estómago, pero decido meter la cabeza y me encuentro con la llamada de lo real. 2666, en "la parte de los crímenes" carece deliberadamente de olores. Tampoco hay dolor. La prosa seca y el filo cortante de las palabras que describen el horror me llevó a la consulta de informes policiales, artículos de prensa y blogs sobre las MUERTAS DE JUÁREZ y así, como en matrix, desciendo a las profundidades en busca del dolor, de la sangre y del sufrimiento. Vivo 2666 un poco desesperadamente y busco voces reales tras infinitas páginas impresas y digitales, y me encuentro con Elpidia. Ciudad Juárez existe. Existe esa frontera que no es ninguna metáfora de la muerte. Lástima. Existen las maquiladoras. No eran fabulaciones del chileno. Y existen trozos de mujeres en los basurales de ese chingado país....y pienso ¿cuanto vale, cuántos dólares cuesta una mujer en Juárez? y consulto nuestro gran relato de no ficción, el Informe del Consejo General del Poder Judicial, nuestra paralela lista de muertas, y me apeteció escribir un post por cada una de ellas....algo así como el día que iban a apuñalarla, Irene había pedido unas hora en la empresa de seguridad en que trabajaba. Por fin se había armado de valor para ir a recoger unas cuantas cosas que se había dejado en su antigua casa, en donde había convivido durante tiempo con el hombre que ahorita la iba a matar.....de modo que estos días andaré por aquí y sus proximidades y os seguiré contando. [Imagen: Ana Mendieta]