Die Fremden

Foto: Die Fremdem, Thomas Schütte

Gustaríame saber se este calar é unha moda ou un modo de vida. Eu nunca fun de moitas falas, creo que por un exceso de respeto que me fai mimetizarme co medio, xa sabedes, alla donde fueres, pero o actual mutismo tenme preocupada e sorprendida a partes iguais. O mutismo social, o laisser faire, ese total para que do que se alimentan os que cortan o bacallao, é certamente un problema moi noso, diría máis, endémico na nosa leira. Experimento eu tamén as mesmas gañas de fuxir e de calar ante tanta miseria como se ve, se escoita e se cobra, mais trato de non perder o sentido do humor para sobrevivir cada día, e malia todo falo e escribo, aínda que só sexa para min. O mutismo individual preocúpame un pouco máis. Pode ser síntoma de doenzas gravísimas. Lembro cando veu miña nai visitarme por primeira vez. Non a disgustaban tanto as dificultades certamente agobiantes das distancias e a orografía do descoidado e precipitado urbanismo (e urbanidade) vigués como que non lle contestase ninguén na carnicería a aquel encantador xeito de procurar a vez, ¿quen é a última?. Pasados uns meses, coincidín cun home moi traxeado e perfumado no ascensor que logo do imprensindible a que piso vai vostede, e sen ter coincidido máis de dúas ou tres veces no mesmo medio de transporte convidounos a cear a min e á miña familia, porque mira es que soy de Madrid, llevo aquí casi seis meses y no conozco a nadie, no nos es fácil hacer amigos en esta tierra. Fomos a cear e disfrutamos da súa compañía e amistade durante o tempo que durou o seu destino por estes lares. Amolábame que nos criticase tanto aos galegos por ese non falar, ese supoñer e desconfiar que tanto lle chamaba a atención. Fixen unha proba e eu mesma probei a saudar tódolos días no ascesor e cando comezaba a miña quenda de traballo. A primeira vez que logo dos bos días non atopei resposta quedei pensativa, mais pasei a acción tomando exemplo daquel amigo madrileño; non me dei por vencida e volvín ao ataque perdón, ¿dixen bos días ou foi imaxinación miña?. Nada, nin falar do peluquín. Traballei sempre de cara ao público, como se adoita dicir, impartindo clase, organizando actividades varias e actualmente, mostrador por medio, prestando libros, que é o que fai unx especialista en información bibliográfica ou documentalista jaitech, nesta era supertecnolóxica. E tódolos días teño o mesmo problema. Os profesores e estudantes, sen destinción de expediente, xénero, sexo, raza ou nacionalidade, amosan un rexeitamento cada vez maior ás falas. Moitas veces deixan o libro no mostrador sen dicir absolutamente nada e marchan ou entran coas súas caras de xente ocupadísima e estresadísima que seica os fai tan interesantes. Agora mesmo un rapaz dame un libro sen sequera mirarme aos ollos atentísimo aos debuxos que fai a madeira da mesa. Faime graza e sinto un case irremediable desexo de botarme ao seu pescozo e dicirlle algo así como a ver neno, espabila...ou ¿seica che comeu a lingua un gato?...pero agardo, agardo a que o silenzo se lle faga incómodo ou dada a hora que é lle canten as tripas e teña que falar tamén por vergonza. Cousas.