Avaros

Imaxe: A vocación de San Mateo. Caravaggio. Detalle.

Agggg..relax plis. Veña vai unha de tacaños, a raxar un pouco que relaxa moito. Que verbas máis horribles atopei cando procuraba un calificativo para eses que non pagan nunca. Rañicas, agarrados, amarrados, cotrosos... négome a titular así o post. Os Avaros, si, si, moito máis literario e sutil. ¡como nos sorprenden sempre coas súas intelixentes saídas en canto albiscan o perigo de teren que abrir os seus petos! Algúns son cansinos,certo. Pensade neses que son quen de prolongar indefinitamente a caña con tal de non pagar. Hoxe xurácheste que non levantarías o cu da cadeira ata que o teu amigo se aburra de si mesmo e se decida a baleirar os petos. Juá! Imposible. Durmirían no bar se fose preciso. Resígnaste a facer o imbécil unha vez máis e vas pagar as dúas cañas, caes co sono, xa non aturas máis eses flecos de conversas soporíferas que só conducen a aforrar un euro cincuenta. Ao camareiro fúxelle por entre as gafas unha mal disimulada ollada de compaixón e ti disimulas a carraxe deixando caer con certa brutalidade as moedas ao chan, porque aínda tes unha esperanza de que este rañicas esperte e se decida a pagar mentras ti recolles o solto. De ilusións tamén se vive. En canto te ergues óllalo falando polo móbil. Fago un pouco de ximnasia facial a ver se se me quita a cara de parva, ¿está pago esto?, vale, eran dous cincuenta ¿non si?, aí van. Reprimes un certo impulso a botártelle ao pescozo facendo que contestas ao móbil e...¡que casualidade! ¡é a mesma persoa coa que estabas a falar ti hai un momento!. En fin. Ahhhhhh!. o delicioso mundo dos tacaños. Sacando eses exemplos, que son o pan de cada día, hai toda unha pléiade de avarentos que merecerían a inmortalidade das mans de Moliére. Eses apañados todo a cen que inventan o que non está escrito para adelgazar as súas facturas por debaixo do mínimo. O meu amigo Vicente, por exemplo. O paradigma do estudante apañado. Daquela, como agora, a cousa daba para pagar o piso compartido no Castrón d´Ouro, comer máis ou menos decentemente, fotocopiar os apuntes das clases máis infumables (eran, como agora, case todas, a universidade leva en décadas en franco declive) e tomar unhas cañas un par de días por semana. Algúns, coma Vicente, só saían da casa para ir á facultade, que para as cañas non daba a cousa. Así que un día decidín facerlle unha visita. Nada máis entrar ¡buf!, ¡que cheiro tan forte! ¿Que tes por aí?, puag! ¿gústache?...e un ambientador que atopei moi barato no super, a ver, amósamo, deusssssss…pero se esto é alcanfor, si, ten un nome raro, pero ¿verdade que cheira ben?. Aínda non saíra eu do meu asombro cando o vexo erguerse da mesa camilla e albisco que no canto de braseiro, o meu colega quecía os pes nunha tixola que tiña alí dada a volta. Non puiden evitar que me contara como funcionaba aquel trebello ¡e todo iso sen tomar nada! Primeiro porque non me convidou e, segundo, porque aínda que o fixese tiña eu o estómago tan mareado co alcanfor e o nonseique que saía da camilla que non sería quen de enviar nin un vaso de auga. Tempos aqueles...de miserias de estudantes. Logo están os cutres de alto standing, que son os que me tocan, máis por idade que por nivel de renta. Con estes dóenme os dentes. En serio. Non podo. Teño exemplos a moreas, pero algún é asiduo deste blog así que teño que cortarme un pouco se non quero quedar sen o escaso público que me ri as grazas. Así que deixemos en paz aos amigos e cortémoslle o traxe aos coñecidos. Hai uns días, un profesor engadíusenos na hora do café. Chegou, pediu o seu e en canto rematou o aperitivo, despediuse cun simpático cóbreme la empanadilla. Fíxome graza a “naturalidade” coa que os colegas seguiron a conversa semellando non decatarse de nada. Quedei pampa. Nunca vin tanta falta de ignorancia, que diría o Manquiña. E que esta é a xente que se ten por sabia. Buf...e ¿que me decides dese catedrático que interrompe as súas vacacións para reservar a derradeira novela de Marcos Calveiro, poño por caso? Non, non a temos, está prestada, a devolverán en dez dias, pois resérvama. E devolven a novela e o catedrático non ven buscala. E devólvoa á biblioteca de orixe. E novela vai novela ven durante un mes ata que aparece polo mostrador. Un pouco máis moreno, eso si. ¿como que non tendes o libro? pero se o reservei hai un mes, perdoe pero agora hai que pedila outra vez, pasoulle o prazo. Ah, bueno, pois si, pídema. E así pasa o mes de xullo e o catedrático leva Settecento en setembro. Cun soldo de ¿tres mil? mensuais ¿quen se pode permitir mercar novelas?...e logo está este executivo que...bueno, deixémolo aquí...que aínda me van dar unhas labazadas!