Non tal.

Se con pensar referímonos a esa actividade intelectual que redunda no noso beneficio, na felicidade propia dos que eliximos para compartila, se pensar significa para nós o uso libre dos nosos recursos emocionais e racionais en aras da creación, sexa esta unha obra estética, científica ou un proxecto de fin de semana coa parella -que todas esas cousas poden supor horas e horas de cálculo diferencial e de probabilidades- pensar non é gratis. Xustamente é todo o contrario, pensar é dende hai séculos (polo menos dende que algún espabilado inglés deciciu aproveitar aos primeiros senpapeis que sobraban na campiña inglesa grazas as Jethro Tull para empregalos neses miserables galpóns que van facer as delicias do novo modo de produción) un luxo só ao alcance dunha minoría que case nunca é elixida entre os individuos máis dotados da tribo. Cando eu traballaba dez ou doce horas día, os escasos segundos que tiña para pensar -creo que mentres premía os botóns da fotocopiadora- empregábaos nunha soa idea, en fortalecer un só proxecto: impedir que o verme da empresa ocupase todo o espazo no meu cerebro. E aínda así non foi doado. Tivo que ser unha monumental hostia na autopista a que un día puxese as neuronas no seu sitio e me lembrase que había que seguir a pensar, aínda que só fose uns segundos ao día, por min mesma. E pensando, pensando, cheguei a liberarme e decatarme de que o tempo é un ben escasísimo e que non tiña por que ir por aí agasallándoo aos perturbados que comezan o día botándolle un par de pastillas ao café con leite para sacar a lingua de cando en vez do entullo no que viven. Pensar nunca é gratis, aínda que haxa moitas diferencias por sectores e países. Non é o mesmo para unha executiva bancaria de calquera das nosas citis que para unha obreira nunha maquiladora de Juárez, por exemplo. A primeira pode cobrar preto duns 100 dólares hora por non pensar (ou pensár só na conta de resultados da súa empresa, enténdase) e a segunda percibe non máis de 5 dólares ao día por non pensar no perigo que corre a súa vida nada máis baixarse (ou subirse) ao autobús que a vai levar de volta á súa casa na outra beira da loma de San Poleo. Ocórreseme, por exemplo.