esas yndias equivocadas y malditas, Rafael Sánchez Ferlosio

Esta lectura de Ferlosio, podo asegurarvos que foi a experiencia lectora que me situou no mesmo vórtice da perfección, se é que tal lugar existe ou pode ser imaxinado. Estas yndias equivocadas e malditas dan gañas de berralo na praza pública nun día tan acaído coma o pasado docedeoutubro. Nunca entendín que se celebraba ese día, nin que cousa era esa da hispanidade, por que había que celebrar masacre ningunha nin por que había que rendir homenaxe aos individuos máis dotados para violentar e destruir canto se lles poñía diante. Levamos séculos escoitando a mesma matrácola e as mesmas mentiras sobre a nosa triste historia allende o Atlántico. Seguimos presumindo de ignorantes integrales no relativo a ese outro que xa só sirve para imposturas intelectuais posmodernas. E virán máis anos que nos farán aínda máis cegos, Ferlosio dixit. Gústame S.F. pola súa nobreza, sabedoría, rítmo e mala hostia. Sábese posuidor de que a dúbida pode contra calquera sentenza firme e coa finura do artesán da verba enfía parágrafos que quixera eu aprender de memoria. Gústame cando me perdo entre as súas marcas, e cando recupero a respiración logo de tanto o subliñado é meu. Vou tentando de orientarme nunha trama de deduccións tan condenadamente ordenadas e lóxicas que se non me paro nas comas é por pura vergonza. Pero S.F. sempre me agradece o xesto coa rotundidez da verdade espida e transcrita limpa de afeites e traxes de festa. Gústame a erudición deste ensaísta poeta, o coidado co que desenfía significados ata literalmente erguer as pedras-verbas da deliberadamente intrincada linguaxe administrativa de tódalas civilizacións que se creron superiores. Móllanos o sangue que corre entre as liñas dos repartimientos de obrigada lectura e obrigada execución. A maldade feita verba, unha verba, por exemplo. Coma aquél ofrecióse tan de Cortés, tan de aproveitar calquera ocasión para o propósito que se lle ocorrise no momento. Claro que podiamos enganarnos, podería ser lido como unha convención linguística da época. Pero a S.F. non o enganan as falsas plumas do burdo imitador de Quetzalcóalt. Como tampouco o engana Menéndez Pidal, nin os apoloxetas, nin os articulistas de obrigada columna diaria, nin os malos lectores nin sequera os bois sagrados. Porque non os hai. E falando de bois, ¿sebades como lle chamaban a Santo Tomás?.