sábado, octubre 20, 2012

A Patri, por supuesto!

A Patricia
Sólo un ciento de años antes de que un adolescente made in iuesei inventase un parchís de colores infinitos y alocadas fichas que se mueven a la endiablada velocidad de la testosterona excedentaria en el planeta, un par de jovencitas de una pequeña ciudad del interior inventaban lenguajes ultrasecretos con sonidos guturales para entenderse exclusivamente entre ellas, sellaban promesas y misterios que sólo prescribirían en aquel lejanísimo horizonte del año dosmil en que se imaginaban tan mayores y desconocidas para ellas mismas que era como si no fuese, en realidad ningún año. Sólo pasaron un par de cientos de años desde el obsoleto y aburrido dosmil con sus vulgares autoprofecías incumplidas y que sólo merece un triste recuerdo para quien imaginaba cuando menos explosiones descontroladas de aceleradores de partículas y descongelamientos precoces de megaestrellas de la ficción que verían adelantado su segundo advenimiento para colosal ridículo de mesías de pacotilla. Mi sensación, cuando vuelvo a posar para aquella foto en el patio del colegio de unas monjas que cultivaban nísperos en vez de mentes es la de un profundo bienestar. Allí estamos las dos, tú con tu rubia y lisa melena, mascando chicle y poniendo posturitas con la primera americana que vestías en tu vida. Recuerdo no sólo su olor, el de la americana, sino exactamente todos y cada uno de los colores que formaban aquella gradación del marrón al blanco, recuerdo el tejido y podría reproducirte hasta el tipo exacto de trama que componían aquella maravillosa chaqueta. A tu lado, sentada, más recogida, como queriendo desaparecer, como siempre en aquel entonces, estaba yo. No voy a mirarme, sigo sin reconocerme, fíjate que pasaron años, con aquellas pintas de adolescentes totalmente fuera de onda, ¡dios! cómo me parecía a John Lennon, ¡que horror!, ¡ni le conocíamos! y ¿sabes? era el año en que precisamente su Just Starting Over fue número uno...me apetece escucharla contigo treinta y tantos años despues...¿te animas?...venga, vamos alláaaaaaaaaaa

2 comentarios:

Paco E. dijo...

Menos mal que, despois da tristura na que nos atopamos, vexo que aínda hai alguén que pensa como John Lennon. ¡Cantos Lennon fan falta!
Paco E.

Ana Bande dijo...

ollo ao dato...gañou a abstención, coma case sempre, se o sistema non se revisa isto é unha farsa decadente que non pode dar en nada bó, e ollo tamén, ao pp votáronlle só o 28 por cento do censo, que unha minoría autoritaria pense que ten o apoio de todos é unha paranoia que tampouco presaxia nada bo...se a todo isto se lle engade unha psicoloxía de masas totalmente paralizante comecemos por tremer os que aínda temos capacidade de susto, que somos poucos, pouquísimos....e a todo esto paco e. ¿viches o que publica o niullortimes sobre as contas que teñen os nosos políticos, bueno os deles porque a maioría son pp en suiza, cospedal e cia? a ver se o busco e o colgo por aquí....pero bueno, ante todo, este post era para abrazar á miña irmá Patri, para dicirlle que a quero como hai trinta anos, vai por ti rula!