viernes, octubre 17, 2008

Cum leituga.

Foto: Mercado de Travesas. Mucha, a miña froiteira.


Os xornais, aparte da crise, só falan estes días de premios, eles son os namberguán na literatura, na economía, e naturalmente na física, química e mediciña. Tampouco houbo sorte na máis lixeira das especialidades. Non tocaba. Hoxe, os xornais falan de J. Beramendi, porque vén de ser o gañador do Premio Nacional de Ensaio. Nos derradeiros 32 anos foron eles os premiados agás en catro ocasións que non se corresponden con outras tantas mulleres porque o premio quedou deserto por tres anos seguidos dende 1984. Vese que non había moito que reflexionar logo da distópica data orwelliana. Celia Amorós é a única ensaísta que pode presumir de única no seu xénero entre tanto varón listo listísimo. Hai pouco, o autor de Festina Lente, contestaba á miña crítica sobre a total invisibilidade da muller na súa obra deste xeito "... a relevancia da muller na sociedade galega daquela época era bastante limitada...", o que quere dicir que a metade da poboación daquel século XVII, prácticamente non facía nada. A miña froiteira preferida, non fai moito tampouco...mais sempre me recibe no seu posto con ese sorriso que hoxe fun quen de roubarlle no máxico momento de mercar a leituga.
Teño pendiente a lectura do Beramendi mais a lóxica obriga. A obra da señora Amorós ten que ser maxistral. Vouna poñer a remollo e ao mellor o luns cóntovos algo. En repouso, logo dunha lectura en punto morto e costa abaixo, está o libro de Murado....[en castellano]

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Aniña, hai moito que falar da visibilidade/invisibilidade da muller na historia/na historiografía. Segundo os parámetros da productividade no sentido estricto (cotizacións a seguridade social, etc.) a miña avoa non fixo nada de nada. Xa gostaría eu de ser así de "improductiva" traballando arreo na casa, cosiendo e enseñando a outras mulleres o oficio de costureira, educando ela soíña a tres fillos e atendendo a "población flotante". Tamén eu defendo que a súa nai (a miña "bisa" que non tiven a sorte de coñecer) foi a inventora real deo talonario Bancotel na súa fonda da Praza de Santa Catalina... Pero xa falaremos diso. O que non creo é que fixeras ningunha lectura na túa vida en ralentí...
Como mola a nova versión de Música para Sigrid. E a foto leitugueira é fermosísima. Biquiños de opositora sin fe

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Grandísimo post e grandísima foto.

Ana Bande dijo...

Son verbas de princesa...certamente...ou debída dicir "docta puellae" para lembrar aquela esquecida elite de escritoras que por momoito que se fixo por que fosen anónimas consequiron sacar a cabeza deixando pegada por tantos outros milleiros de mulleres marxinadas.
Hoxe en Vigo houbo unha marcha de mulleres, mágoa que non puiden estar, pero foi outra muller, a máis importante para min, sen dúbida, á que tiven que apoiar. Non deixo de babear...¡ALMA ACADOU UNHA PRAZA COMO ALUMNA NA ORQUESTRA SINFÓNICA DE GALICIA (XOVE)!!! O máis importante de todo é que foi ela soíña, sen case apoio ningún e con todo o escepticismo de que somos capaces as nais, a que acadou o trunfo. Agora vou cear con ela para celebralo. Princesa, vémonos pronto ¿non? temos abondo de que falar e eu unha viaxe sorpresa...

Arume,
as súas verbas son un agarimo no meu lombo que completa unha deliciosa findesemana, grazas.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Mañán tomámoslle un café para celebralo.

Anónimo dijo...

O ranking de cousas relevantes e dignas de mención ten o mesmo copyright dende hai milleiros de anos. Todo o mundo sabe o dificil que é publicar para o que non teñen méritos recoñecidos, mais todo se andará, xa se está andando, quero creer...
Saúdos para Mucha. E para vostede.

Anónimo dijo...

Oleeee, oleeeee e oleeeeeeeeeeeeeeeee... (non polo post, que está ben, si, ¡¡polo de Alma!!

Parabéns, noraboas e ata beizóns que diría o Brétemas.