A palabra das fillas de Eva, Teresa Moure.

O problema é que non soporto que me rifen. Por iso che vou facer unha crítica aceda, T., unha resposta axeitada ao desacougo que me procuraron estes teus relatos. Recoñezo a afouteza do teu discurso e prendería agora mesmo un facho para alumear o camiño da xustiza que persegues, mais non vou coller este tren. Non precisamos máis culpabilidades, T. e agora que son chegados os tempos de poder elixir non me veñas con monsergas de reconciliación co corpo e lactancias morais. Agora que por fin albiscabamos a oportunidade de disfrutarmonos sen tabúes ¿temos que sentirnos culpables de toda esa morea de novos pecados postmodernós? ¿nais desnaturalizadas por rexeitar a nosa condición de mamíferos? ¿paréceche moito progreso o destas novas nais entregadas ao mamoneo ata que os fillos teñan dentes?. Teño visto e ata sufrido o desprezo desta nova corrente de pensamento que nos quere devolver aos tempos da Rexenta. Tampouco creo nas xeneralidades, sempre levan ao topicazo, T., e de aí á discriminación hai un nanosegundo. Que os homes non teñan ou agochen os sentimentos é quedarse co resumo da contratapa. Eu, aínda que non teña tempo, prefiro botar unha ollada ben adentro, subliñar e ata facer anotacións con rotulador se é preciso. Que somos máis complexas, que amosamos máis doadamente o que sentimos e que iso nos convirte en seres encantadores e morbosos, seino porque son muller e gosto moitísimo das mulleres, pero iso non quita que aprecie a fondura e o pracer de afondar no tamén misterioso mundo dos machos varóns. Se cadra hai que insistir e turrar un pouco de mais, pero paga a pena. O que non paga a pena e cargar con vellas culpas e inventar outras novas. Eu teño tan pouco que ver co xenocidio das tribus amerindias como co monocorde discurso paternalista e algunhas filosofías feministas lamentablemente tan castradoras elas.