(Imaxe: British Museum, Hammershøi, Stairway, Hopper) 
Réquiem, biografía, autobiografía, ensaio, memorias, documento word de actualización diaria, guión, epitafio, follas dunha preciosa libreta de notas mercada no British, memoria portátil, caderno de bitácora, uns apuntes tomados ás presas no tikect da autopista, moitos panos de mesa microgramados ao xeito de Walser e unha computadora prendida día e noite. O documento de word sempre aberto, minimizado ás veces. Sempre que hai visita. O cuarto de seu presenta un aspecto xeométricamente desordenado e algúns libros e materiais están sinalados con follas de cores vivas, como eses marcadores fosforescentes, a xeito de testigo. Compoñer é un proceso de varias fases e logo da inxesta continua ten que asimilar o material e destilalo moi coidadosamente. Ten que estar todo moi, moi limpo. Así imaxino a VM na fase final de comp
osición de Dublinesca, pechado no cuarto de Riba, o editor, pero disfrutando de saberse o autor, o deus. Canta humildade se precisa para ser deus. Non lle custa nada protagonizar a biografía de Riba. Só ten que pechar os ollos e escoitar unhas cantas voces de editores que coñece ben. Todos coas mesmas angueiras, as mesmas sensacións de fracasos, os eternos debates. Procura non pensar nos da terra para non inzar a súa prosa de vulgaridades. Non é seu estilo. Pero sí que lle gusta turrar do ego. Faltaría mais. Para iso son o autor. Podo permitirme deixar constancia dos meus vicios, son pura literatura. Os críticos e os editores elixiron estar no outro lado. Eu non. Podo dar o salto inglés ou o que me de a gana. Son consciente do meu poder. Non me importa vivir nunha novela continua. Penso entre comiñas, paseo por parágrafos-alamedas chuviosas con parénteses de lembranzas fuxidías. Os rechouchíos das metáforas lémbranme que é hora de sentar e tomar nota. Fíxoseme raro ao comezo. Ser personaxe. Pero agora disfruto desta situación e escribo. Son un personaxe que escribe a súa propia obra que son mil portas abertas a literaturas. (...)
Réquiem, biografía, autobiografía, ensaio, memorias, documento word de actualización diaria, guión, epitafio, follas dunha preciosa libreta de notas mercada no British, memoria portátil, caderno de bitácora, uns apuntes tomados ás presas no tikect da autopista, moitos panos de mesa microgramados ao xeito de Walser e unha computadora prendida día e noite. O documento de word sempre aberto, minimizado ás veces. Sempre que hai visita. O cuarto de seu presenta un aspecto xeométricamente desordenado e algúns libros e materiais están sinalados con follas de cores vivas, como eses marcadores fosforescentes, a xeito de testigo. Compoñer é un proceso de varias fases e logo da inxesta continua ten que asimilar o material e destilalo moi coidadosamente. Ten que estar todo moi, moi limpo. Así imaxino a VM na fase final de comp
osición de Dublinesca, pechado no cuarto de Riba, o editor, pero disfrutando de saberse o autor, o deus. Canta humildade se precisa para ser deus. Non lle custa nada protagonizar a biografía de Riba. Só ten que pechar os ollos e escoitar unhas cantas voces de editores que coñece ben. Todos coas mesmas angueiras, as mesmas sensacións de fracasos, os eternos debates. Procura non pensar nos da terra para non inzar a súa prosa de vulgaridades. Non é seu estilo. Pero sí que lle gusta turrar do ego. Faltaría mais. Para iso son o autor. Podo permitirme deixar constancia dos meus vicios, son pura literatura. Os críticos e os editores elixiron estar no outro lado. Eu non. Podo dar o salto inglés ou o que me de a gana. Son consciente do meu poder. Non me importa vivir nunha novela continua. Penso entre comiñas, paseo por parágrafos-alamedas chuviosas con parénteses de lembranzas fuxidías. Os rechouchíos das metáforas lémbranme que é hora de sentar e tomar nota. Fíxoseme raro ao comezo. Ser personaxe. Pero agora disfruto desta situación e escribo. Son un personaxe que escribe a súa propia obra que son mil portas abertas a literaturas. (...)
.jpg)
.jpg)
1 comentario:
Non imaxino maior reino de liberdade que a que agochan as máscaras da autoría. Como lectora, esa distancia é unha paradoxa que sublima a miña complicidade co texto. Xa non me importa a voz autorial. O que quero é observar, tamén desde a miña distancia (quid pro quo) a elexía desa galaxia Gutemberg. Porque, falando de imposturas, isa é boa, nonsí, Aniña?
Publicar un comentario