de embaixadores, cables e boitres carroñeiros...

Os embaixadores, Hans Holbein [tomada de elmatenavegante]

Turrando do cable WikiLeaks, no post anterior acabei falando dun feito lutuoso de corrupción a pequena escala que ilustra dun xeito moito máis comprensible para os (ana)lóxicos habitantes do planeta terra que aínda non afogamos de todo no plasma do paradiso virtual globalizado que a xeito de grande país de nunca xamais acolle a todos os senpapeis do mundo sen discriminación de ningún tipo (das subordinacións pedide contas a don Rafael). Total, para ser carburante deste trebello que ten embobado a tontxs e listxs é mellor ser pedestre que presumir de curriculum. Dicía que aquel caso de corrupción en proceso selectivo no que o tribunal deixara na caixa do expediente as notas onde tentara casar as puntuacións axeitadamente para arreglarlle a praza a fulanito lembrabame ao asunto WikiLeaks. Precisamente ese feito de deixar con toda normalidade a proba do delito no lugar do crime é o que me fai pensar nesto que podía chamarse o grao cero da corrupción que xa non é tal. E o berce doutro modus operandi. Aquel no que o agresor, o asasino, o falcatruán, o banqueiro, o corrupto, o timador, o hacker, e non quero pensar no violador e maltratador de oficio, xa non son os malos da película, nin moito menos. Tampouco os heroes, e non por falta de ganas, senón por pura necesidade de sobrevivencia. Converterse en heroes implicaría afogar a milleiros de...chamémoslles "fulanitos"...que xa tomaron posesión coma eses pobres gatiños que a xente afoga con compaixón por falta de recursos. Non, non son heroes, pretenden ser algo máis diabólico xente normal coa que non só temos que convivir senón aos que seica deberíamos imitar para acadar o éxito ao que este novo paradigma de nonvivir nos obriga. Ben, todo entendido ¿non si? (falo comigo, conste). Seguimos co de WikiLeaks, entón. Axs verdadeiramente normais malgré tout, a costa iso si de quedar casi asocializados de motu proprio, non se nos escapa o cheiro a lume de carozo e seguimos co dedo no nariz. Nun contexto de cidadáns tan apocados que non son quen de acceder á información máis vital, literalmente, para eles, como a súa historia clínica, resúltame enormemente inxusto, ademais de ridículo, claro, falar de censura ou de liberdade absoluta, referíndonos a estados e wikiLeaks, respectivamente ou non. O asunto dos cables, na súa aparente complexidade, agocha verdades tan simples coma vergoñentas. Esoutro día nun dos innumerables debates ad hoc, eran os xefes dos principais periódicos do pais -os que non tiñan dereito a cacho, claro, dos cables- os que daban a pista de por onde ía a cousa. Falaban dos chismes como dunha tallada da que todos darían boa conta, así, con esas verbas. Pedestre, o que eu dicía. Entre eles, e aparte, cun discurso ben distinto e tendo tema de que falar, o irmar de José Couso chantábanos cada pouco os pes na terra. Pero os directores dos media seguían a babear a pantalla completa co asunto e a loubar a sorte de El País mentras o representante deste medio tentaba non pavonearse demasiado nun plató cheíño ata arriba de boitres mediáticos. Tiven a medida xusta nese intre da importancia dos supostos segredos oficiais. De socato lembrei as Gripes-As e aquela mañá na que o meu veciño do quinto veu preguntarme cheo de medo que a cantos quilómetros de Vigo quedaba aquel sitio de O Grove onde viñan tantas aves....

(tobecontinued que agora teño que atender o xantar)