Por bruxerías

entran catro músicos mentres soa unha música intemporal e colócanse dous a dous nos extremos do escenario. Dende a primeira fila disfrutarei dun plano en contrapicado que favorecerá a catarse desta sesión de bruxería á que veño coa fe da máis crédula. Non teño un punto de vista óptimo e non distingo o debuxo do mapa por onde pasea o exégeta, xoglar, bruxo, alquimista e actor. O foco central ilumina á unica figura que vai ocupar espazo e tempo. O actor tuse. Carraspea. Traga. Comeza cos seus movementos ensaiados coma se quecese a musculatura e fala con certa dificultade. Ou parécemo a min. Cando se achega ao bordo do escenario eu afúndome un pouco na butaca. Aínda non entrei en acción e non levo ben que me ollen dende arriba. Comeza o espectáculo do verbo. De vagar vou entrando en calor a medida que desboto preocupacións externas á función. O bruxo sáese do personaxe do evanxelista misterioso ao comprobar os efectos do verbo nun público xa entregado sen remisión. Todos somos agora eivados, mortos dispostos a resucitar, samaritanas exuberantes, cegos, profetas, xudíos, fariseos, soldados e sacerdotes. O poder e a maxia da verba que engaiola e engana. E entón o bruxo, de cando en vez, para, non para coller folgos, senon para facerche unha chiscadela que non está ensaiada. Gustoume participar nesta romaría.