Lecer moche.

Vaso representando un preso, cerámica modelada e pintada.

Ethnologisches Museum, Staatliche Museeen zu Berlin. (300-600)

E moi curioso como se constrúe a historia. O de reconstruir sempre foi unha figura literaria, moi exitosa, iso si, aplicada a esta ingrata tarefa de querer saber o que pasou. Non se poden reconstruir feitos pasados coma se fosen acueductos. Independientemente de escolas e metodoloxías, as ferramentas das que botaron man os creadores do pasado case sempre foron materiais textuais. O que "está escrito" sempre gozou dun privilexio excesivo. O manido "deamo por escrito" dá conta da actualidade desta idolatría. Pero por escrito mentimos máis que do falamos e mentimos con toda a rigorosidade e autoridade que otorgan as máis fermosas fórmulas de validación documental. As lecturas e ópticas dende as que se poden ler as crónicas son tantas coma se queira pero do que ninguén debería dudar e da súa impertinencia na hora de empregalas para esa (re) creación. Non é o mesmo dicir que morreron nove que vinte millóns de indios por mor da crueldade dos conquistadores. Por exemplo. Como tampouco e o mesmo dicir que tal feito tivo lugar na segunda metade de ou contra mediados do dígase tercio, século ou milenio. Un recoñecido profesor que lembramos onte non permitía cronoloxías cun índice de erro de máis de dous anos. Así que cando leo tantas e deliciosas crónicas, que son tan boas para o lecer do espíritu sinto unha profunda desazón ao velas nos pes de páxina de tantos tratados como hai de historias universais. Desas precisamente das que gosta tanto don Rafael. Pero eu ía falar desta peza fermosísima que vos presento. Canta máis información hai no deliberado ¿no si? quen dubida do medo ollando a sinxeleza desta representación. A perfección da obra de arte, se existe, atópase nestas singulares pezas onde non se quixo máis que deixar constancia da irrefrenable propensión ao castigo. Emocióname esta peza, moito máis que as terroríficas máscaras de deuses antropófagos que fixerons mans da mesma tribo, do mesmo pobo. A fraxilidade do material contrasta cun acabado perfecto no equilibrio de formas, simetrias e volumes. Cando canso de tanto conto de Gamboas, Acostas, Freis Toribios, de las Casas, Sahagunes, Oviedos, Alvarado...ollo esta peza e sinto unha profunda sensación de ¿benestar?