Lembranza de Cuca Tovar.

Co gallo de lembrar á benquerida Cuca Tovar, ando estes días metida entre prensa vella e sentencias que falan duns oscurísimos anos oitenta nos que xs que tiñamos vintetantos viviamos no mundo feliz e superdemocrático que nos vendían os de sempre, os que, como agora, non queren remexer, non sexa que saia toda a merda que foron amoreando na corte da súa conciencia. En fin, que vos agasallo hoxe cun extracto da sentencia relativa á demanda que a compañeira de estudos Carmela lle puxo ao concello ourensán por negarlle a consulta do libro rexistro do Cemiterio de San Francisco co que pretendía facer un traballo de 5º curso de Xeografía e Historia. Velaquí as gloriosas verbas dun funcionario que debía de de ter praza ao carón de deuspadretodopoderoso:

"que desde luego con lo que no estoy de acuerdo es que se vaya a buscar exclusivamente datos de un período doloroso para España, como fue la época del 36...yo creo que es una etapa que tenemos que superar todos y olvidarnos de este tema y no seguir escarbando en algo que ya han pasado 50 años y un par de generaciones por medio...y en cuanto a la investigadora yo tengo mis dudas, todos sabemos quien es esa investigadora y prefiero no añadir más...a mi no me llegó su acreditación como investigadora, todos ustedes saben la militancia que tiene esa persona y lo lamento mucho pero po ahí, insisto, no entro".

Prezada Cuca, pasaron vinte anos e seguimos igual. Estou vendo a cara deses funcionarios poeirentos e fachendosos do seu montaraz analfabetismo fronte á beleza daquel teu sorriso de muller segura de sí mesma coma poucas. Eu, coma todxs xs mozxs daquela, perdía o cu por estar a carón desa xeración vósa que nos levaba só uns aniños pero que agochaba tanta sabedoría. Hoxe, de seguires entre nós, outro galo cantaría, seguro. Teríamos unha intelectual coma merecemos. Imaxino as noites que deixou de durmir a gusto aquel alcalde que afortunadamente quedou inhabilitado grazas a ti. Só pasaron vinte anos e xa ninguén lembra nada, Cuca, só unxs poucxs que che votaron unha man, outrxs que te votan en falta cando se fala de memoria histórica e algún funcionario que anda co estómago encollido pola teima esta de querer volver remexer no pasado, que así é como lle chaman a calquere intento de reconstrucción de feitos históricos que precisan ser coñecidos para logo ser analizados e estudados tamén para que non se repitan, se pode ser. Mais acouga, Cuca, hoxe terías case os mesmos atrancos para facer a túa tese. E non por muller e ademáis roxa como debeu pensar aquel alcalde, senón porque lamentablemente, os documentos que procurabas aínda non están no arquivo. E non porque non haxa arquiveiro, como che dicían daquela, que o hai e dos mellores que terá este noso falso reino de galicia, como ben sabes. Simplemente porque non os mandaron. E así, se non se coñecen ¿quen vai querer investigar sobre eles?

[Foto: Estado de parte da documentación do Concello de Ourense afortunadamente recuperada polo seu arquiveiro D.Francisco Espino. Fotografía da súa colección particular] Este post adícollo a P.E. aquel cuxa conta de correo é algo así coma sendeussenpatriaesenrei@nonseiqué (non premer na ligazón, pode estourar)

EN CASTELLANO

La cultura de la libertad, Jesús Mosterín.

Agradécese a claridade na escrita dos filósofos, Seguramente de terse esforzado un pouco máis no eido da comunicación non se lles chegaría a ningunear deste xeito . España non é unha potencia a nivel científico (inclúo por suposto as denostadas humanidades) e cumpriría unha decidida aposta por poñerse ao día nesta esquecida tarefa de "filosofar", aínda que só sexa por ser un pouco proactivos á hora de afrontar os sempre desacougantes cambios de paradigmas e de civilizacións. O título do libro só responde á súa función comercial. O abuso do palabro rematou por trocalo nunha verba de compañía da que botar man cando precisamos lustrar, poñer de moda ou mesmo rehabilitar ideas, filosofías, supersticións e ata productos da terra. Cultura do fútbol, cultura do viño, cultura da saúde, cultura dos software libre, cultura dos Millares, cultura do consumo, cultura do tango, cultura da morte, cultura do aceite de oliva, cultura del corpo. Neste texto analízanse e, sobre todo, cuestiónanse as institucións que nos dirixen pero que tamén son o cerne dunha chea de conflictos que malia a cantidade de sufrimento que poden causar non provocan nas súas víctimas rexeitamento algún, máis ben todo o contrario, pois tenden a sentirse enormemente orgullosas de vivir no máis desenvolvido e moderno dos mundos. Gustoume tamén o individualismo e a volta a unha lóxica aplastante cicais esquecida precisamente pola súa sinxeleza. Fálase aquí de "humáns" (pouco a pouco esquecemos a rareza do termo e agradecemos a anulación da diferencia de xéneros) como depositarios duns atributos que se queren hoxe facer pasar como patrimonio de esas entidades pantasma que se agochan baixo os términos como sociedade", ou "nación", que me lembraron a aqueles entes colectivos e con vida propia que recreaba Belén Gopegui no seu último traballo. Hai afirmacións certamente "viscerais" como cando di que o fígado, igual que a lingua e a cultura non son cousa de territorios nin de sociedades, son cousa do ser humano, e para a súa felicidade é imprescindible que sexa o humán o que poida elixir a lingua que fala. A delegación destas liberdades de elección en mans dos Estados son problemáticas abondo, o que podemos comprobar especialmente nestes días nos que a lingua semella ser unha nova e estratéxica materia prima da que se queren apropiar corporacións, estados, asociacións ou calquera desas entidades "zombis" das que falabamos. Pareceume moi interesante o capítulo adicado ao estado, ao que gusta definir segundo a fórmula de Weber, como o que detenta o monopolio da violencia. Conceptos tan novos (ou non tan novos segundo o eidode estudo dende o que ollemos) como o de "nación" teñen levado ás maiores barbaries e guerras. As fronteiras non deixan de ser as feridas aínda sen cicatrizar destes novos conflictos que ameazan con estourar en calquera momento e en calquera parte. A relevancia, ou mellor, a irrelevancia do Estado nun mundo globalizado leva ao autor a plantexarse como solución axeitada a desaparición das fronteiras, de momento unha utopía sobre a que conviña reflexionar de vagar.

Os cartos da igrexa (III)

[Repito foto propia porque vén moi ao caso. Aquí estou eu "negociando" a entrada á catedral de Almería hai un par de veráns]

Como seica hai moito interese por esta miniserie colgo os derradeiros datos que me quedan das anotacións que tomei na conferencia do profesor Bouso. Sobre a diócese de Santiago de Compostela ofreceunos un resumo dunha contabilidade publicada recientemente creo que no Faro da que non conservo notas pero que podedes atopar aqui. Aconsello unha lectura detida deste artigo, o escatolóxico sentido do humor do señor ecónomo non ten desperdicio. Pois ben, a orzamento desta diócese, ronda uns 31 millóns de euros. Segundo o profesor Bouso só con que os pelegríns pagasen 8 euros anuais acadaríase o autofinanciamento. Por outra parte e aínda incurrindo en horribles pecados habería que poñer en dúbida a seriedad dunha contabilidade que mete na columna de gastos as retribucións do clero cando en realidade é o Estado, ou sexa, todos nós, o que se fai cargo destes salarios. No apartado de ingresos destacou o caixón de "ingresos diversos ou extraordinarios" no que aparecen 11 millóns de euros procedentes ¿de donde? O profesor lembrounos tamén a Bernardino Nogara, aquel espelido xestor que "rematou definitivamente coas goteiras da igrexa" poñendo a producir como "deus manda" un patrimonio que ata entón semellaba estar en franco declive. Unha figura merecente dunha monografía polo menos tan espectacular como a de calquera dos Borgia. Ata 1953 grazas a el, os cartos foron investidos a partes iguais en industria, oro e divisas e capital inmobiliario. Por último, o profesor agasallounos cunhs datos en bruto que fixeron as delicias dun debate rico en ironías, gargalladas e acenos de incredulidade perante a caradura secular dunha institución que segue a moquearse dos seus súbditos. 280 museos subexplotados, 103 catedrais, 73 seminarios maiores, 33.400 profesores de relixión que paga o estado, propietaria de portais de internet, emisoras privadas (7 episcopais, 4 locais), publicidade non declarada, 50 revistas de tirada nacional....posuidora de 111.000 Ha. de terras agrícolas, 100.000 propiedades inmobiliarias (a segunda propietaria despois do Estado), propietaria do 70% do chan dos cascos vellos das cidades (casos extremos en Burgos, Santiago, Toledo). ´Propietaria só en Madrid de 1082 propiedades en conventos, casas de frades e pisos, etc. etc. E con esto damos por finalizado este percorrido para voltar ao profano e moito máis divertido mundo do deserto real de cada día. Grazas a Pedro pola charla e agardamos pacientemente unha publicación sobre este tema.

Os cartos da Igrexa (II)

Foto: Igrexa de San Francisco de Betanzos. Outro trebello recadatorio semella que en período de rebaixas.

Na súa charla, o profesor Pedro Bouso ofreceunos unha chea de cifras e datos sobre a procedencia dos cartos da igrexa. Ademáis desas graciosas asignacións que lle facemos tódolos fieis e infieis hai outras moitas fontes de financiamento, unhas máis coñecidas e outras moito menos. Edicións de catecismos, videos, discos, xestión de sepulturas (600.000 euros anuais), anulacións matrimoniais (no ano 2007 producíronse 1305 procesos sendo o coste do mesmo entre 120.000 e 200.000 euros non saen só uns céntimos). Tamén nos deixou datos moi curiosos. Por exemplo, a visita do Papa a Valencia que custou 60 millóns de Euros. Ou a visita do papa en 1982 a Escocia que o agasallou cun auto que foi subastado en 430.000 euros adquirido polo coñecido Abramovich máis atraído pola curiosa matrícula do chimpín que polas súas prestacións en estrada. E polo que parece, o segundo coche máis caro do mundo é o golf de Ratzinger, valorado en ¿9.900 millóns de euros? Pasemos a temas un pouco máis serios e fagamos un pouco de memoria histórica da man do profesor P. Bouso. ¿lembrades o famoso tema GESCARTERA? Eu recoñezo que só moi vagamente pero Pedro levoume a aqueles marabillosos anos de desfalcos e corrupcións varias nos que apareceron estas curiosas inversións da igrexa nesta "desaprensiva entidade financeira". As Agustinas Salesianas tiñan alí postos 3 millóns de euros, os "Salesianos" 300 millóns, as monxas "filipenses misioneiras da ensinanza" 6 ou 7 millóns, e así ata trinta asociacións da igrexa. No noso terruño só a diócese de Tui-Vigo figuraba como investidora pero cunha ridícula cifra de 27.000 euros que segundo o profesor debeu ser a calderilla coa que o ecónomo se librou do comercial de Gescartera. José Gea Escolano, obispo de Mondoñedo, cando se descubriu o pastel sentenciou que "é un deber da igrexa investir ben para quitarlle rendemento ao patrimonio". Outro día máis.

Os cartos da igrexa (I)

Foto: Peto na Igrexa de San Francisco de Betanzos

No marco do curso de verán organizado porla USC "Liberdade relixiosa e sociedade contemporánea" asistín onte á conferencia de Pedro Bouso sobre a sempre misteriosa cuestión dos cartos de igrexa. Ofreceu datos moi interesantes dos que vos irei informando en sucesivas entregas. De 1997 ata 2006 a igrexa recibe do Estado 2.200 millóns de euros como adianto dunha conta da que ata agora non se devolveu nin un céntimo. Cada español, independentemente de si é católico, xudeo, agnóstico, ateo ou chií paga á igrexa católica do seu peto 3,5 euros ao ano. O compromiso de autofinanciamento da igrexa establécese nos Acordos do ano 1979 coa santa sede onde se establecía un plazo de 3 anos de adaptación que foron prorrogados logo a oito e...ata hoxe. A Igrexa NO PAGA IMPOSTOS. Agás o I.V.E. a partir de 2008 (a requerimento da Unión Europea) e as taxas de alcantarillado e auga. No tocante ao tema da cruciña no I.R.P.F. a as súas consecuencias reais, na declaración que facemos cada ano temos dúas posibilidades, poñer a cruz no recadro que di "para a igrexa católica" ou no que sinala "para outros fins sociais". Pois ben, nos dous casos, segundo parece, os nosos cartos van dar ao mesmo caldeiro, como no moderno peto que afea o interior da belísima igrexa de San Francisco de Betanzos. e que ilustra este post. Si eliximos a opción "para a igrexa católica" estamos a dar o 0,7% da nosa cota para a igrexa, e dicir, se temos que pagar a facenda 1000 euros, ingresaremos 997 no Tesouro Público e 7 nas arcas da igrexa. Pero é que se marcarmos a aparentemente laica casilla que di "para outros fins sociais" tamén estamos a darlle cartos aos curas. Do que se ingresa por este concepto un 80% é xestionado polo Ministerio de Traballo e Seguridade Social e o 20% restante polos Ministerio de Asuntos Exteriores. Todos eses cartos asígnanse non a institucións senon a proxectos concretos. Nestoutro manancial de cartos a igrexa ten unhas 30 institucións "sen animo de lucro" que chuchan do mesmo teto, os nosos salarios. Algúns exemplos: Cáritas Diocesana, que ingresa 6,5 millóns de euros, Mans Unidas, 12 millóns de euros, etc. A igrexa é a que leva o cacho máis grande da tarta da que comen esas institucións de interese social. Curioso, e por esto ninguén protesta, aquí a lei semella ser tan "positivamente" discriminatoria que pagamos todxs, xs burrxs, xs listxs, xs ricxs, xs pobres, xs piadosxs, xs asasinxs, xs...CONTINUARÁ.

Festina lente, Marcos Calveiro.

Eu non só teño prevencións contra a novela histórica, teño verdadeiro arrepío. É a burbulla inmobiliaria da literatura. ¿que son moi radical? Consultade os anaqueis das librarías, os catálogos, as recomendacións de libros...¿hai algún autor ou aspirante a tal oficio que non sucumbira aínda a esa gorentosa sensación de escribir un libro que xa ten lector asegurado? Tería que puntualizar para non quedar de borroka total e explicarvos polo miúdo por que desboto calquera texto literario que cheire a arcanos códices, monxes conspiranoicos, pseudohermenéuticas bíblicas e misteriosas línguaxes crípticas que só entenden os autores máis onmiscientes (sic) que xa esqueceron altísimos e escarpadísimos cumios literarios que supoño que desbotarían por elitistas, antidemocráticos ou simplemente pasados de moda. E agora toca tragar por unhas décadas máis con masóns, cabaleiros templarios, sabas santas, inquisicións, feiras, gremios, etc. etc. Con Festina Lente fixen unha paréntese nos meus xuizos sobre o non-xénero por excelencia (novela histórica, ten tanto sentido como novela científica ¿por que non historia ficción ou novela ficción?, sería un pouco máis xusto, polo menos) dado que viña recomendada por voces autorizadas nesto da crítica literaria. A min, Festina lente, paréceme un exercicio literario encomiable se nos situamos no contexto do que podería ser unha novela didáctica que emprega o feito histórico como escusa para amosar un mundo pasado dun xeito certamente ameno e atractivo. Foi alá pola páxina vinte cando decidín mudar o meu subxectivo punto de vista e trocarme nun alumno calquera de instituto que cumpre cunha lectura recomendada do seu profesor de literatura, ou de historia. Dende aquí, conseguín chegar ao final e apreciar a riqueza léxica, a poética do texto, e o misterio da trama. Ata acadei doadamente poñerlle cara a Ambrosio, mareeime coa fedorenta atmósfera da compostela e percorrín calellas, arquivos, códices e personaxes con certo interese. Que non se vexa a miña crítica como negativa, só digo que cada cousa no seu sitio e que non nos deixemos levar polos doados camiños da doada e líquida hibridación donde todo custa o mesmo e cada vez menos, por certo, falando máis de esforzo que de maravedís ou reais de vellón. EN CASTELLANO

ANCHOAS Y TIGRETONES

Leidis an llentelmans, chegada directamente de Orión, dende moito máis abaixo do inframundo e dende moito máis arriba do cumio máis alto que ningún aleph poida imaxinar, cicais dende a cidade onde viven os cronopios dos que nos falan tantos famas, damos a benvida ao marabilloso espazo virtual da princesa Sigrid, ANCHOAS Y TIGRETONES, tachán....!!!!!!!!!

La mujer silenciosa, Monica Zgustova

A paixón pola escrita de Bohumil Hrabal fíxome chegar a Mónica Zgustova, a súa traductora, e a responsable en boa medida, do espallamento da cultura checa pola cara máis soleada do noso continente. Coa frescura das derradeiras verbas da novela aínda no padal corro a este recuncho para contarvos as deliciosas sensacións que xa esvaecen no pozo sin fondo da cruel desmemoria. Non daría feito se vos falase dos temas, personaxes, matices, paisaxes, exilios, localizacións, referencias literarias, musicais, artísticas, e moito menos se descendo a unha análise detallada dunha descripción de case un século de historia europea e a súa incidencia nuns personaxes riquísimos e cunha infinidade de perfiles psicolóxicos que nos levarían a escribir polo menos unha ducia de folios que ninguén lería. Pero coma este é un espazo de liberdade, pensándoo ben, vou facer unha vez máis o que me peta e vou falar abondo desta novela porque ben o merece.

Por comezar polos personaxes que seica son unha as cousas máis importantes nunha novela, comezarei falando de Sylva e Praga, dúas mulleres -¿ou dúas cidades?- que enchen as catrocentas e pico páxinas desta historia poética. Sylva é a muller silenciosa que nos conta a historia da súa vida primeiro como condesa Sylva von Wittenberg e logo cando se convertiu en Madame l´Ambassadrice, para pasar a ser sinxelamente a solitaria e exiliada Sylva dentro do súa Praga, primeiro ocupada polos nazis e logo tristemente engulida polo réxime soviético. Ao seu redor mundos que mudan de socato enviando ao exilio, a campos de concentración e a gulags aos teimudos que insisten en respetarse a si mesmos. Un mundo ao que ela vai tratando de adaptarse asinando documentos que lle prometen novas identidades nas que sobrevivir e que, pola contra, a enchen dun sentimento de culpa do que non se liberará ata a morte. Sylva, sempre obediente, trata de cumprir coas expectativas e normas das institucións socializadoras por excelencia, sobre todo a familia, para atoparse de contino co monstro dos totalitarismos que impoñen novos catecismos onde non caben referencias, onde hai que desfacerse absolutamente de todo o que teña que ver coa felicidade, a cultura, a beleza e de todo o que cheire a liberdade. Sylva asiste á desaparición dos seres queridos e vai quedando sola nun mundo de solitarios onde a vertixe dos cambios remataron por enaxenar completamente aos cidadáns. Con Sylva coñecemos as estreitas rúas de Malá Strana, acougamos na illla de Kampa, e asistimos a sucesivos cambios de réxime dende a fermosísima ponte de Carlos, ollando o estarrecedor espectáculo cos ollos das estatuas. Sylva lévanos ao fermoso Café Louvre e a eses outrora maxestosos recantos de Praga que a decadencia non tardaría en converter en parques temáticos para turistas que xa non saben nada de anexións, torturas e imposicións totalitarias. A narración ten unha fermosísima música de fondo, como non podía ser doutro xeito nestas latitudes nas que se crece entre as melodías de Schubert, as arabescas de Schumann, as polonesas de Chopin, as zarabandas de Bach e os fermosos cantos litúrgicos ortodoxos. Pero tamén teñen cabida outros mundos aparentemente lonxanos. Da man de Jan, o fillo exiliado nos Estados Unidos, asistimos a outras soidades que tentaron sobrevivir aferrándose ao desenvolvemento do mundo do progreso no que a ciencia e o capitalismo se mesturan para crear un modo de vida aparentemente feliz e frívolo no que todos son ben acollidos. Tería que falarvos tamén de Andrej, o amor de Sylva, un monumental personaxe que representa todo o sufrimento que marca a vida do heterodoxo, do que por manterse fiel á bondade humana é a diana perfecta da ignonimia de tódolos bandos. Tería que falarvos tamén de Petr, o poeta que quedou, no exilio interior, o que de mozo, cando era Monsieur de Beauvisage, engaiolaba por igual á nai e á filla, e que representa a dor que sufriron os que se quedaron e foron marxinados por tódolos rexímenes dun pensamento único que rexeitaba a súa poesía. Unha novela total que resume un século moi escuro no que se cometeron atrocidades que pariron xeracións cunha tristura conxénita e que a pouco que ollemos con atención albiscaremos nas súas xentes.

Feminicidio, o deporte nacional de Ciudad Juárez.

Xa non me sorprenden as barbaridades que di a igrexa católica pero nunca entenderei os motivos polos que tanta xente que se ten por civilizada e ata os cabezaleiros desta democracia perfecta seguen a querer educar aos fillos no panóptico dun catecismo que pouco ten que envidiar aos manuais máis revirados de técnicas de tortura e centrifugados de cerebro

Hai un lugar no mundo no que a violación e asasinato de mulleres é un deporte multitudinario, chámase CIUDAD JUÁREZ

...e seguen a ser soterradas baixo o signo da cruz...

Vagamundo, Fran Sevilla. La Iglesia Católica mexicana, por pluma de su aplicado servidor, el sacerdote Sergio G. Román, ha recomendado a las mujeres que no lleven minifaldas para evitar ser asaltadas sexualmente. “Cuando exhibimos nuestro cuerpo sin recato, sin pudor, lo prostituimos porque provocamos en los demás sentimientos hacia nosotros a los que no tienen derecho” escribe el padre Román en una publicación digital dirigida a preparar a los católicos para el VI Encuentro Mundial de la Familia que se celebrará en México D.F. el próximo año (sigue lendo)

Che, O Arxentino.

Fómola ver nantronte, o día da estrea. Abondaba coa presenza de Benicio del Toro para manterme ameigada horas na butaca pero a combinación con Soderbergh garantía ademáis algo grande. Lembrade Traffic e a saborosísima língua do polícía que facía Benicio. No caso do Che a rodaxe en castelán é un aloumiño que nos achega a pel dos personaxes e nos mete nunha historia que podía resultar demasiado fría ao ser tratada case como un documental. Pero ese delicioso acento cubano xunto cuns estudadísimos planos, curtos as máis das ve ces, métennos de cheo nos uniformes dos guerrilleiros pero tamén nos achegan a suor desa selva húmida e amezante que lembra tanto á Voráxine de Eustasio Rivera (unha obra mestra da que teño pendiente falar aquí dende hai meses) . Recoñécese un grande traballo de documentación e ata unha intención didáctica no filme. Conscientes da imposibilidade de reter nas butacas a unha xeración que non agasalla a súa atención sen unha ración ben cumprida de estímulos de todo tipo, Soderbergh e compañía empéñanse en contar a historia revolucionaria máis salientable do século XX da que millóns de mozos só coñecen unha camiseta. Desta vez alegreime de non ser unha espectadora solitaria dos Cine Norte e compartir cunha multitude esta grande película, malia as molestias do griterío, o cheiro a palomitas e o mareo que sempre me ataca nestas salas comerciais que deberon esquecer hai tempo os requisitos mínimos de construcción dunha sala de proxección. Os post non poden ser moi extensos por eso non vos falo da emoción de ver o discurso da ONU, do extraordinario papel de Demian Bichir como Fidel Castro, de Santiago Cabrera como Camilo Cienfuegos e da nosa Elvira Mínguez como Celia Sánchez. E tampouco me podo extender sobre a impresión de estar vendo "unha de romanos" se comparamos este xeito de loita apegada á unha terra que perdeu todo o seu significado nos tempos de hoxe, este tempo líquido no que non se distinguen os bandos, nos que só contas as víctimas militares e nos que o territorio extinguiuse por completo sustituido por unha fronteira infinita, global, invisible e por suposto, líquida. Volve ser preciso mercar a camiseta, e aou mellor está mais xustificado que apareza a cara de Benicio no canto da de Ernesto Guevara.

Che el Argentino

Camposancos, a versión galega da violencia fascista.

Teatro do antigo colexio empregado como sala de xuizos.

[Ei, Rubén, este post vai para ti, por encomenda do Aser]. Estivemos alí. Tiña escoitado algo sobre este Mauthausen de noso e había pouco que viramos o excelente documental sobre o Memorial de Camposancos. Esoutro día, logo dunha fermosa xornada na outra beira da raia, decicimos apurar a volta e cruzar no ferry. O monumental edificio en ruinas recibiunos cunhas chiscadelas de fiestras escuras e cristais esnaquizados polas pedradas do abandono. Axiña recoñecimos ángulos, torres, arcos, cresterías, linteis, portas e cancelas. Non ía ser doado desaproveitar calquera oportunidade por perigosa que se presentara, para saltar ao interior. Decidimos dar unha volta arredor deste monumental cascallo concentracionario e ao dobrar a primeira esquina da fachada, unha porta metálica fechada ¡co pau dunha basoira! convidounos a entrar. Menos mal que dende que mercamos a preciosa Nikon non a quito de enriba. Comprenderedes que para unha viciosa do alleamendo de propiedades abandonadas esta é unha ocasión que non se presenta a cotío. Fixemos moitas fotos, botade unha ollada á galería que colguei na columna da dereita. Un lugar sinistro que agarda a que esmoreza o repuntar dunha mísera memoria da que non queremos oir falar. Pero está aí, aínda viven algúns que poden falar do que aquí pasou. E houbo un pobo que todos estes anos loitou por conservar a memoria dos que morreron POR NADA pero foron lembrados con toda a dignidade do mundo cuns nomes escritos cun esprai no muro do que ten que ser por moito tempo unha lamentación. Esta teimuda xentiña que viu tanta morte e tanto sufrimento conseguiu que se lembrase aos seus parentes, amigos e coñecidos torturados e asasinados POR NADA cun monumento non me atrevo a dicir que máis digno, só un pouco máis duradeiro.Agora, polo que sei, queren facer un hotel de luxo. E nin siquiera temos onde asinar para opoñernos, non sei dunha plataforma para recuperar este non lugar que podería ser tan ben aproveitado como centro nacional de documentación sobre a represión. Pero como ningún dos que rexeitamos festas gastronómicas seremos escoitados xamais po estes políticos tan preocupados pola recuperación dos bolos celtas, pois non haberá nada que facer. ¿ou si? Se chega un día e facedes uso dunha suite deste futuro hotel que saibades onde estades a durmir.

Nunha das paredes aínda quedan grafittis dos condenados. Neste vese claramente o debuxo dun avión durante un bombardeo.

O DVD Memorial de Camposancos podes atopalo na biblioteca Central da Universidade de Vigo. Aquí. Video. Máis noticias en: La Voz de Asturias .

Fonte: Memorial de Camposancos [DVD]. José Ballesta y M. Anxo Fernández. [Oviedo] : Principado de Asturias : Blaster, 2007

"A la memoria de los hombres que moran en esta fosa común. Aquí no enterraron sólo cadaveres. Enterraron semillas que hoy florecen. Por favor respetad este lugar"

Durante moitos anos os veciños de A Guarda lembraron deste xeito tan digno a memoria dos asasinados. Moito aprenderían destas xentes os que porfían por botar aínda máis terra ao asunto. Todos os casos de represión traen as mismas tráxicas consecuencias, e entre as máis vergoñentas é esta incapacidade para escoitar ás víctimas. Desto falou abondo Primo Levi, cuxa lectura recomendo. Aquí estabamos a esperar a que morresen tódolos fillos ou tódolos netos para esquecelo todo pero o sufrimento adoita deixar fondas pegadas e agroma cando menos se espera. Por moito que se enterro aos fusilados, por moito expediente que se negue ao investigador, por moitos piosmoras que aparezan, a xente ten dereito a lembrar, a saber e a contar aos fillos como viviron e morreron os seus parentes.

O Touriño é o de menos...

Este post é para a familia que se deixa caer por aquí de cando en vez, porque seguro, seguro que lles mola ver aquí a esta beleza que ben merecía estar no primeiro plano. Pero xa se sabe, os contrabaixos son raros...raros, e as contrabaixistas....uf....mellor calar. [foto El País, 26 de agosto de 2008]

Crónicas venecianas, de Lula Fortune.

Roubado sen permiso AQUÍ. Judío ortodoxo tirado a la bartola y hablando por el móvil.

Os incondicionais de Venecia e blogueiros con estilo non podedes perder as crónicas tan fresquiñas con que Lula Fortune nos agasalla estes días.

Yo serví al rey de Inglaterra, Jiri Menzel

Antigo cine París na Coruña

Non perdades esta película. É unha adaptación do relato de Bohumil Hrabal, xa sabedes, o de "Unha soidade demasiado ruidosa", o libro máis fermoso do mundo. Ademáis se estades en Vigo hai que darlle pulo aos cines Norte, son os únicos sobrevivintes dende a aparición das franquicias dos centros comerciais cunha programación a xogo coa tapicería. Case sempre que imos aos Norte, estamos sós A. mais eu, e sempre intuimos a inminencia da súa inexorable acta de defunción, unha labazada para lembrarnos o camiño do consumismo tan puro e tan duro do que gostamos liscar. Pero pode que teñamos sorte e a próxima vez que queramos ir ao cine nos atopemos cun magnífico pull and bear, coma nese outrora Cine París da Coruña no que tiveron a delicadeza de conservar o nome.

Infinitas preguntas sen resposta.

Picasso. Cabeza de mujer llorando con Pañuelo III

Se Orwell se erguese da súa tumba quedaría abraiado coa imaxinación do poder. Un poder global, compartido, indefinido, agochado, ameazante, escuro, que está en todas partes e non está en ningures.

O tráxico accidente polo que choran algúns poucos estes días non é quen de espertar ao pobo durmido e autosatisfeito. Mercamos os xornais e lemos o catecismo que nos proporciona a dose diaria deste sucedáneo de tranquilidade que imposibilita calquera atentado contra a abulia colectiva da que se nutre un réxime que nos engule.

E chorando un pouco cada día fronte ao televisor redimímonos da nosa complicidade cun sistema que nos minte, manipula, traizoa, viola e mata coa tranquilidade deses curas pederastas que cunha man afogan á víctima e coa outra repasan as sagradas escrituras.

Unha vantaxe deste modus operandi é que podemos achegarnos á verdade mudando o significado de cada titular. As cousas comezan entón a ter certo sentido.

O "accidente" non se pode atribuir a un fallo humano
¿NON? ¡que alguén mo explique! ¿foi un alieníxena?

Tardaremos meses, segundo algún anos en descifrar o contido das caixas negras...
E todos caladiños, porque o di o goberno, porque o di unha compañía aérea, porque o di ....velaquí o terror. A morte de 154 persoas non abonda para poñer en marcha unha investigación seria que dea resultados nun prazo de días. Claro, é lóxico, nuns días non se esquece o sufrimento, non se soportarían as mentiras, non se podería falar dun acto de enaxenación dun piloto que nun momento de locura transitoria logo dun fracasado e longo período de negociación do seu contrato decide...en fin...é un supoñer. Haberá que esperar centos de días, cando xa dea todo igual, case como agora que a noticia vai sendo desterrada ás derradeiras páxinas. E menos mal que non remataron co antroido de Pekín que agora cuspe as súas medallas sen crespóns co sorriso do vencedor.
Eu estou con este home

Hai un video do accidente ¿por que non no lo deixan ver? ¿por que ameazan á poboación que pide explicacións?

Pregunta do día...¡Xa abonda de DJCh!

¿por que temos que estar ao día do réxime alimenticio, os caretos de eterna mala hostia, as cartas que escribe, os recibos da hipoteca e a vida sentimental dun puto terrorista que asasinou a vintecinco persoas? ¿como é posible que lle dean tanto espazo nos xornais cando unha esquela de 10 x 9 cm. custa nun só día 1949 euros? Claro, que se morres dun tiro no bandullo a mans deste novo superheroe DilleiChaos saes de balde e pode que na primeira páxina. Ou non, se és muller e se considera "outro xénero de violencia". Menudo periodismo que temos.

Na perruquería, lendo a Margaret.

Logo de catro ou cinco días de faltar á miña cita coa perruqueira e coa enerxía que che da o ver que a raíz xa ameaza con acadar ás puntas, conseguín sentarme na cadeira eléctrica. Collera o meu libro da Atwood e levaba dúas frases cando sentín xirar bruscamente a cadeira que estaba ao meu carón. Nestes casos non me volvo nunca polo terror de ter que comezar unha conversa sobre eses temas de actualidade dos que sempre me faltan datos. Pero sobre todo porque nun momento do proceso sempre teño que quitar as gafas e entón ven o peor. Teño que seguir ollando ao que se supón que son os ollos da miña interlocutora a través do espello, e estou segura de que teño o mesmo careto que Lucas. Ten quince dipotrías pero pensa que pode quitar as gafas, mordisquear a patilla e mirarte aos ollos como se fose Clooney no anuncio de Martini. O que semella de verdade é un actor que esqueceu o seu papel e ten que mirar constantemente ao apuntador. Pois ben, nada máis sentarme escoitei a voz da selva. Hay hija, hay que ver lo buenos que se ponen los tíos con la edad y cómo nos estropeamos nosotras. Quedei paralizada perante uns segundos tratando manter o equilibro para non facerlle tragar o Hola, facerlle a cera en todo o cráneo e agasallala cunha pedicura cun martelo pilón. Pero non, esta frase gloriosa, tan asimilada xa ao noso ADN, só me fixo sorrir. Entón conxurei ao monstro que ía aparecendo no meu espello grazas á pericia da miña perruqueira coa súa brocha enchoupada en chapapote. Erguín a cabeza e chisqueille un ollo a Margaret.

Ollo de gato, Margaret Atwood

Estou lendo case todo desta escritora canadiana agora moito máis coñecida por mor do premio. Coa Awtood atopei o meu alter ego, bueno, a que eu elixiría como meu alter ego no caso de que eu fose escritora. Pode conxugar impresionantes descripcións co ton rotundo e a seguridade que a frase curta imprime á narración. Ollo de gato é a biografía de Elaine Risley, unha pintora que volve a Toronto, a cidade da súa infancia e adolescencia, para asistir a unha retrospectiva da súa obra. Os capìtulos de Elaine adulta intercálanse cos da súa infancia. Ao comezo lembrei esoutra historia marabillosa doutra escritora, Muriel Burbery. A mesma estructura narrativa e case idénticos personaxes principais: unha nena e unha muller adulta. A diferencia é que na obra da Atwood as dúas son a mesma persoa. A vida da nena non é unha historia feliz. A maior parte da súa infancia desenvólvese nun pechado círculo de "amigas" no que Eleine é a parte débil, o obxecto de burla e desprezo. Trátase dun magnífico retrato do acoso escolar (por favor, non digades bullying, cos neoloxismos axudamos a agochar os problemas) que malia todo o que nos mintan, nin é novo nin é máis cruel hoxendía. Facede unha proba. Xuntádevos cos colegas e lembrade aqueles lonxanos días da escola ou do instituto. Cando vos ceibaron dun valado por non querer bicar a aquel monstro coa cara chea de grans, ou cando mallastes naquel neno raro que ademáis tiña o feo costume de "chivarse" das vosas falcatruadas, ou lembrade aquela nena que non tiña con quen xogar e sentaba soíña no chanzo do patio. Ollo de gato ten a extraordinaria capacidade para reproducir eses episodios de maltrato, acoso, abuso, ou como lle queiramos chamar, que moitos de nós cometimos, sufrimos ou miramos de lonxe con esa mestura de medo e mágoa que produce a impotencia fronte a unha grande inxustiza. Penso que este é o verdadeiro valor do libro. Abre unha porta que xa semellaba fechada para sempre. Pasoume en moitos parágrafos, de súpeto unha historia que me levaba á miña infancia e que se desenvolvía como unha versión paralela da historia de Elaine e éntranche gañas de escribir a túa propia biografía, saír á caza desas lembranzas que veñen de cobrar vida e ameazan por esmorecer outra vez, e cicais para sempre. Gústame Margaret Atwood porque é unha valente e os seus personaxes non son eses seres planos ou como moito bidimensionais que pasean indiferentes polo mundo real. Os personaxes de Atwood adoitan ser mulleres e homes conscientes de ser eso, mulleres e homes. Son seres que pensan e adoitan ladear a cabeza, dar unha volta, contar ata dez ou colocar ben as gafas antes de abrir a boca. Paga a pena escoitalos. Seguiremos coa Atwood.

POST EN ESPAÑOL

Antídoto para perplexos.

Foto: El País

Teño que quitarme da cabeza a arrepiante imaxe do anabolizado Suaseneger prohibinido as graxas alteradas que deberon ser as mesmas que afectaron aos cidadáns de California cando decidiron elixir a ese pedazo de carne crúa como xefe politico. Aproveito a ocasión para baixar ilegalmente toda a música deste xigante, subo o volume todo o que podo e imaxino que o de Osetia é un conto chino e que as derradeiras olimpiadas foron aquelas nas que se tomou esta foto:

Pregunta do día....¿como rematar cos XXOO?

Imaxe: Jules Julien vía malos tiempos para la lírica

Estou recopilando argumentos para escribir un manifesto en contra desta farsa hipócrita, hortera e custosísima en termos de saúde, economía, progreso e todo o que represente algún ben para a humanidade. Case é máis doado atopar artigos benevolentes con Chávez que algunha insinuación de desprezo contra esta mascarada que para colmo de males ven patrocinada por una das maiores potencias mundiales no desprezo aos dereitos fundamentais de todo ser con vida. Así, para abrir boca considero que é moi recomendable este artigo de Javier Ortiz que atopei no impagable LdN.

A pregunta do día....oito do do oito do dousmiloito

Hoxe tería que comezan por fin os XXOO tería que preguntarme outras cousas relacionadas co tema, como a explotación infantil en aras dunha marca olímpica e en detrimento de moitas horas de xogo e felicidade, curiosamente todos de rasgos orientais, vese que os supermedallistas estadounidenses, por exemplo, chegan ao deporte de elite practicando ximnasia pasiva ou algo así...en fin. Deixamos os falsos debates e miremos o que pasa moito máis preto....

¿por que se constrúen paseos marítimos xusto encima das praias?

Eses días atrás presenciei de balde, en Xixón, unha curiosa xornada de praia. Paseando pola cidade e como o ceo ía deixando ver o sol, non puiden evitar caer eu tamén na trampa, e aproveitando que levaba bañador baixei a esto que semellaba un enorme areal....

Logo dunha media hora, xa me ía decatando de que a xente comezaba a recoller o kit ad hoc, mais a música e o bruido da megafonía non me deixaran escoitar o marmurio das pequenas ondas que, tercas coma son, ameazaban aos novatos que coma min adoitan deitarse na area mollada....

Pensei eu tamén en recoller pero, non deu tempo, en poucos minutos a situación era esta....

A fuxida foi obrigada, e sen tempo de limpar os pes decidimos ir na procura dun deses recunchos salvaxes e paradisíacos que outrora disfrutamos nesta sempre fermosa costa asturiana. Deixamos o coche á beira dun marabilloso cantil dende onde se albiscaba unha enormidade azul que prometía soidade a mares. E atopamos esta fermosisima cala. Aquí pasamos uns minutos na procura de Wally, quitamos as areas, gardamos definitivamente as toallas e marchamos.


Á volta en Vigo alegroume moito a nova do proxecto de derrubamento do noso paseo insignia e que fai as delicias das xentes do interior que devecen por pasar unha fermosa xornada de domingo na fermosísima praia de Samil pero que para os que aspiramos a vigueses de pedigrí só é transitable no máis cru inverno cando as treboadas ocupan con firmeza o que sempre foi seu e enterran duchas e piscinas. Malia todo, a carón de Panxón estase aínda a día de hoxe a facer unha destas horribles pasarelas, agardemos que recapaciten un pouco e recúen, están a tempo.

A pregunta do día...7 de agosto de 2008

A fuxida masiva neste tempo de ocio tanto dos amigos virtuais coma analóxicos, deixa moito tempo para ler xornais e ata ver televisión co conseguinte desgaste neuronal que produce a procura de respostas a tantísimas e cansinas cuestións que se lle veñen a unha á cabeza para tratar de entender algo. Se hai alguén aí fóra e quere botar unha man, propóñovos na nova sección do bló A pregunta do día un minuto de reflexión crítica sobre temas moito máis simples que a crise económica, a teoría de cordas ou angazo das feiras gastronómicas (unha amiga confirmoume o outro día que viña de coñecer "a feira do viño da casa"). Estas cuestións, malia todolos ensaios e debates que ocupan nas páxinas salmón e revistas especializadas, as teño claras. O que non dou entendido son cousas moito máis sinxelas, aparentemente, claro, porque a socorrida e postmoderna teoría dos memes xa nos explica o doado que é facer que unha idea (sic) unidade de información se espalle tan rápida e eficazmente coma un virus polas mentes dos máis listos, o que explica que sobre un determinado tema tododiós teña a mesma opinión. Por exemplo,

¿non vos preguntastes por qué no atopamos en ningún medio de comunicación un artigo favorable á política de Chávez?

É moito máis doado atopar artigos críticos coa política de Chávez en Venezuela que un artigo favorable a Chávez no noso país o que debería servir, cando menos, para facer calar un pouco aos nosos representantes, sobre todo se o son pola graza de deus e non pola que nos faga aos que temos que baixar o lixo a diario. Digo eu.

Alexander Solzhenitsin

Outra páxina que se pecha. Vén de morrer Alexander Solzhenitsin, autor da monumental Arquipélago Gulag, que amosou o mundo os horrores dos campos de concentración soviéticos.

Non estaría nada de máis lembrar este clásico aínda que sólo fose como tributo aos millóns de persoas que aínda non hai tanto (¿que son 50 anos na historia?) morrían en aras de sistemas totalitarios que deixaron tantos fillos espallados por este mundo.

POST EN CASTELLANO

Insomnio, de Rubén Ruibal

O noso flamante Premio Nacional de Literatura Dramática Rubén Ruibal vén de agasallarnos cun novo texto dramático publicado por Estaleiro Editora. Disfrutei abondo con esta obriña, con esa mestura de humor e ironía coa que Rubén crea as esperpénticas personaxes nos que recoñecemos as dramatis personae que conviven connosco nunca realidade moito máis estúpida e ridícula co que se reflicte no espello do seu texto. A acción desenvólvese nun museo no que se está a inaugurar unha curiosa exposición "A esencia da ausencia, de Hjerbert Bonn. Nada sobre nada". Un texto premonitorio se temos en conta que poco despois de ser escrito asistimos a eventos deste tipo, como a famosa Bienal de Sao Paulo proxectada por Ivo Mesquita onde se expoñía a mesma obra, é dicir, a nada. Ou esoutra que comentei xa hai un tempo. Sobre o fraude e o simulacro na arte contemporánea tense escrito xa abondo, mais temos que recoñecer que o tema da para moito pois non deixa de ser un reflexo desa cultura do envoltorio que nos abafa. Museos sen obras, megaconsntruccións culturais que engulen orzamentos e discursos nun entorno que non ten por que comprender o "efecto Guggenheim", no que a imitación de discursos alleos produce arrepío. Sen dúbida, e seguindo a Rubén, estamos a perder pé coa realidade. Non hai que facer ningún esforzo para detectar o absurdo, que é o que aquí se representa. Unha obra "absurda" no senso do urinario de Duchamp ou da merda de Manzoni. Neste museo do ridículo aparecen deliciosas personaxes que provocan a gargallada. Duluth e Alba, o retrato do aburrimento e o insomnio. Dúas culturetas lesbianas que nos agasallan con deliciosos diálogos que lembran a eses insoportables amigos que sempre andaban a anotar "ideas" nas súas axendas. Nefertiti Insomne, unha performace full time que se laia continuamente da competencia das obras novas en exposición. Unha Garda de seguridade ilegal que remite aos malísimamente chamados "sen papeis". A Artista da xeringa e a a Funcionaria titulada, asesora e asesora da asesora, modelos deses novos profesionais que non sabemos nunca a que se adican. Peralejos en estado puro. E o que soña, ou non, Hjerbert Bönn, que interrompe a acción para adicarnos acaídos parágrafos do O livro do desassossego de Fernando Pessoa. Tomeime a molestia de investigar algunhas referencias que semellaban ficcións para atopar realidades que coma sempre a superan, e ahí ven o esperpento, a ¿obra? de Mike Nedo, Amodiozko Ziriflipa, o brazo articulado de Sterlac, o artista porno Rocco Sifredi. A diversión estavos asegurada, e se a ledes coa banda sonora que propón Rubén, por exemplo o Alice de Tom Waits, o éxito será rotundo.

Fragmentos da galaxia.

Se o fenómeno blogueiro me ten engaiolada e prendida tanto tempo neste mundo é porque existen lugares tan máxicos como Fragmentos da Galaxia. Levo tempo coa teima de adicarlle unha entrada para recomendar a lectura do diario virtual de Juan L. Blanco Valdés, e hoxe, logo de ler o seu fantástico e prometido post sobre os alcumes, xa non podo esquecer esta angueira, ainda que sa sei que moitos dos que se achegan por aquí son socios de honra deste furancho literario -¡¡¡deus, que non o pillen a vostede parindo textos de balde sen pagar impostos as nosas atentas autoridades, señor Valdés!!!)- un spa de luxo para as nosas mentes preguiceiras e entumecidas pola profusión de discursos tan pobres e monocordes que adoitan publicarse nos medios convencionais. Por eso precisamente gosto dos blós. Aquí hai xente de crea, reflexiona e divirte porque sí, a mellor das razóns para facer as cousas ¿ou non? Por eso tampouco moitos entenden por que "perdemos o tempo" escribindo ¿para quen? ¿para que?. Eu non son experta nos trabellos da rede mais sempre recomendo aos que quero que fagan un bló, sobre todo a tanta xente que ten moito que dicir e que son os más calados, porque, xa se sabe, na foto saen os que non serven para outra cousa. Aproveitade a fuxida masiva do verán para poñervos ao día cuns cantos fragmentos e veredes como levo razón.

Cincocentos anos....¡cantas historias!

Esta vella amiga de máis de cincocentos anos, si, ¡500 anos! consérvase nun maxestoso bosque de faias agochado entre as misteriosas e feridas montañas leonesas. Non puiden resistir a tentación de darlle unha forte aperta e acariñar a as súas lenes engurras de pel de dinosaurio. Devecía por sentar ao seu carón agardando á noite para escoitar os milleiros de historias que leva escritas nas fendeduras do seu tronco. De cando era pequena e os aldeáns falaban dun tal Cristóbal Colón que seica chegara a outro mundo, de cando xa ben moza escoitou dende a profundidade do val o rebumbio dos foguetes pola retirada do francés, e a todos os que non tragaron con letanías e chamamentos para matar e maldicir. Cantos Tristáns e Isoldas non verían estes ollos de madeira nobre e calada. E cantas mortes miraría tamén. As derradeiras, os escravos da mina do Pozón aos que deixaba recostarse no seu ventre cando aínda sen sol, marchaban cos seus pulmóns rebentados, máis cansos aínda que á volta, cando semellaban fantasmas, aquela negrísima procesión de homes sacrificados ao monstro do patrón, do moloch que ameazaba con descartalos cada día da morte gloriosa. Algún sobreviviu para contárnolo, outro milagro, porque en contra de tódalas estatísticas e realidades, este home que nos narrou as penalidades daquela non-vida, ten agora setenta e cinco anos. Nunha truculenta partida contra a morte, a silicose vai perdendo por moitos anos. Ogallá siga aí sentado ao fresco por moito tempo máis, ao pe das escombreiras ás que sinala co seu caxato coma ríndose delas, pero non.

Barry Guy, la locura del contrabajista.

A actuación de Barry Guy deixounos a todos profundamente afectados. O virtuosismo deste compositor e intérprete acadou cotas máis alá do comprensible. A velocidade na execución das pezas imprimía ás mans e aos múltiples obxectos percutores do músico ese efecto que tanto gostaba aos futuristas do movemento infinito. Barry acariña, corta, bate, escoita, freta, rompe, baila, aperta o seu contrabaixo ata o paroxismo quitándolle sons e notas inauditas. Pechamos os ollos e semella que escoitamos a toda unha orquestra mais só hai un home de negro e un precioso contrabaixo mollados pola suor dun acto musical e de amor inmenso. Grazas, Hipólito, por lembranos este concerto.

ELAS poden....tamén no waterpolo...

Para proseguir a reflexión do anterior post, e outro máis vellos, e tamén, para que a desconsolo dos últimos asasinatos deste terrorismo de non sei qué xenero non nos asolague nun mar de bágoas, propóñovos unha celebración feminina. Onte, nun deses agochados canais de televisión que R activa de cando en vez, puiden ver, de casualidade casualísima unha extraordinaria semifinal España-Hungría que me alegrou moito a tarde. Malia tódolos peros do mundo, comezando polo comentarista que pasou grande parte do partido infravalorando o esforzo destas sereas con frases tan acaídas como "menuda caraja (xúroo, dixo caraja, debeu querer dicir pájara, non sei) ten hoxe a estrela do noso equipo", ou...."sen dúbida este e o peor partido da nosa selección....", etc. E velaí que as sereas roxoamarelas coma se os protectores de oídos se transformaran nun potente altofalante que lles fixese chegar tan insultantes verbas do periodista, saen con toda a súa forza para darlle a volta ao marcador e facerse co trunfo. Exemplos coma este, nada sutís, de desprezo polo feminino son os que contribúen á marxinación e desprezo da muller que tan ben senta ao inmenso campo do agreste e montaraz monocultivo do machismo extensivo. Non hai máis que poñer a orella. Esoutro día, na final masculina de tenis que gañou Nadal, tódolos telexornalistas cantaban a mesma canción: "había corenta anos o menos que España non gañaba en Winbledon....esto, bueno, agás Conchita Martínez, (engadían en voz baixa, deixando claramente en evidencia un chivatazo polo pinganillo). Ata a mesma Conchita Martínez semellaba que pedía perdón por estar aí, nunha historia de gañadores con O ou con E, pero case nunca con A. Con A de Asco por ter que presenzar todo esto, joder, ¿que lles pasa a tantos homes?...
VERSIÓN EN CASTELÁN: Para seguir con la reflexión propuesta en el anterior post, y otros más antiguos, y para que el desconsuelo de los últimos asesinatos de este terrorismo de no sé qué género no nos ahogue en un mar de lágrimas, os propongo una celebración femenina. Ayer, en uno de esos escondidos canales de televisión que R activa de vez en cuando, pude ver, de casualidad casualísima una extraordinaria final España-Hungría que me alegró mucho la tarde. A pesar de todos los PEROS del mundo, comenzando por el comentarista que pasó gran parte del partido infravalorando el esfuerzo de estas sirenas con frases tan apropiadas como "menuda caraja (lo juro, dijo caraja, quizás quiso decir pájara, no sé) tiene hoy la estrella de nuestro equipo, o "... sin duda, este es el peor partido de nuestra selección....", etc. Y hete aquí que las sirenas rojiamarillas como si los protectores de oídos se transformaran en potentes altavoces que les hiciese llegar tan insultantes palabras del periodista, salen con toda su fuerza para dar la vuelta al marcador y hacerse con el triunfo. Ejemplos como este, nada sutiles, de desprecio por lo femenino son los que contribuye a la marginación y desprecio de la muje que tan bien senta al inmenso campo del agreste y montaraz monocultivo del machismo extensivo. No hay más que poner la oreja. El otro día, en la final masculina de tenis que ganó Nadal, todos los periodistas cantaban la misma canción: "hacía cuarente años al menos que España no ganaba en Winbledon....esto, bueno, sin contar a Conchita Martínez, (añadían en voz baja, dejando claramente en evidencia un chivatazo por el pinganillo). Hasta la misma Conchita Martínez parecía pedir disculpas por estar ahí, en una historia de ganadores con O o con E, pero casi nunca con A. Con A de ASCO por tener que presenciar todo esto, joder, ¿que les pasa a tantos homes?...

Unos cuantos piquetitos....

Seguro que sabedes de sobra a quen pertenze esta obra ¿non si?

Os telexornais, a prensa escrita, milleiros de publicacións monográficas e periódicas, informes oficiais, traballos de investigación, memorias de asociacións, e ata mupis coma este nos lembran o vergoñento número de mulleres maltratadas, asasinadas, violadas....o médico, o marido, o tío, o amigo, o compañeiro, o grupo de amigos, o cuñado, o xefe, o cura o pai que pariu a tanto tolo que anda solto, pode rematar coa túa vida porque sí, porque lle deu o punto, como lle dixo o rapaz da catana que liquidou a seus pais ao policía que o vixiaba. Non é un tema para comezar o verán, pero cada vez que vexo este odioso contador de mulleres asasinadas na rúa do Príncipe unha enorme vasca aperta o meu estómago e teño que dar volta. Non me gusta este marcador que sempre vai retrasado, non concordo co secuestro das cores nin creo que as solucións teñan que ver co investimento en marquetin nin en programas sociais que non chegan ao cerne do problema, pero tampouco creo na vía xudicial que igual que o cadro que ilustra este post xa deixou algún exemplo para a posteridade. A única solución éstá nunha axeitada educación ou socialización, como prefirades. E diso xs principais responsables somos xs pais e as nais, ou sexa, case todos.

Paco, Héctor e Ingwie Malmsteen en Vigo.

Onte viñeron Paco e Héctor de Auria para asistir ao concerto de Malmsteen na Sala A. Foi unha tarde escatolóxicamente gloriosa. O mítico guitarrista non tivo a súa mellor tarde, eso noteino eu ben no medio do éxtase propiciado polos máis de 3000 vatios, os xogos de luces e o fume natural e artificial que adoita acompañar a este tipo de eventos. Malmsteen tocou ben pero pouco. Nen sequera lle deu tempo a sobar as catro Fender que tiña preparadas. Só bailou cunha delas, e grazas a Hendrix non a escachou para desgusto de Héctor que estaba ben disposto a arrapañar con tódolos anacos. Pero Malmsteen mareábase, eu decateime pronto, xa dixen. Mesmo tiven un pouco de medo de que se viñera abaixo. E por moito que berráramos, Ingwie quería marchar. Os seus seareiros, una lexión de heavies fieis á boa música daban un pouco de mágoa. Que rapaces tan tranquis. De ser un concerto de Bisbal, alí había "hondonadas de ostias", pero os jevis non son xentalla e iso que imaxino o amolados que estarían logo de pagar 35 euracos por poco máis dunha hora do seu deus. Quedamos a pedir máis e máis pero nada, por alí só apareceu un que colleu o micro para dicirnos o que xa sospeitabamos. Malmsteen tivera un baixón "de tensión" e estaban agardando a ambulancia. Marchamos. Non me importou porque eu a quen quería ver e sobre todo escoitar era ao meu amigo Paco, un pedazo de persoa do que me gostaría falarvos e contarvos milleiros de anécdotas. Paco, quérote. Héctor, que ben che acae o nome, L., tía, eres a máis grande, e L., a nena máis espelida do mundo mundial. Que sorte disfrutar da vosa amizade!

Héctor co batería da banda
Para os detallistas ¡atenta Vailima! Fíxense no bonito detalle da parede da sala de concertos alá ao fondo.