lunes, noviembre 14, 2011

Zweig contra o Banco de Santander ou da claudicación universitaria

A. contoume que seu compañeiro de piso, S., tamén é seareiro de Stefan Zweig. S., estuda primeiro curso de Historia da Arte e que andaba a ler os momentos estelares da humanidade. Decateime da sorte de facer estas lecturas aos vinte anos. S, A., e moitísim@s moz@s inpiran verdadeira confianza no relevo xeracional, son desa xente normal que se amola se necesidade de manis, chapas, cenáculos políticos, manifestos e tantos outros rituais de asimilación a identidades colectivas de variadísima pelaxe. Son xente cuxos actos de insumisión son tan intelixentes como humildes e delicados, deses que non contribúen a mudar o mundo pero que preparan o terreo para a constitución de personalidades de seu e de pensamento propio. O caso é que A., consciente do insoportable descaro co que o Santander pasou a organizar a vida universitaria, convenceu a S. para que non aceptase a tarxeta universitaria coa que a infamia bancaria leva intoxicando a esta nosa desinhibida universidade dende hai anos. A famosa tarxeta e outras prácticas menos vistosas, contribuiron á sinistra metamorfose que converteu a profesores, alumnos e traballadores do ensino superior en clientes. Pero mal pensaba S., cando aceptou o consello de A., as incomodidades que ía ter que sufrir. Porque determinadas facultades, como a de Historia, entenden por servizos o que sempre se entendeu por servizos, ou sexa o váter. E aí tes a S. un rapaz cunha conciencia de clase a proba de esfínteres agardando pacientemente cons momentos estelares da humanidade entre as mans, agardando a que alguén remate a faena para poder atrancar a porta e ir facer as súas necesidades. Porque como non ten tarxeta universitaria, aparte das dificultades que lle plantexan para coller libros na biblioteca, consultar o seu expediente ou ter un descontiño no cine, pois tampouco pode cagar. Manda truco. Non contaba o Sr. Zweig con ter que loitar tamén contra esto.

13 comentarios:

un dijo...

En principio os estudantes, como novos clientes, sempre teñen a razón.

Isto, en principio, pode soar moi ben. Os estudantes coma reis do cotarro, mais vexamos o que pasa na realidade

Adaptarémonos ás túas necesidades... (as que nós pensamos que o son)...

Deixarémosche moitas horas de "prácticas" para poderes facer traballos e aproveitares o tempo (as clases non valen para nada)...

Ti mesmo seleccionarás os profes bos (os enrollaos que poñen boas notas) e os ruíns (os que lles esixen coñecementos e destrezas que necesitarán unha vez acaben os estudos)...

Non importan as carencias que traias do instituto nin que ninguén che ensinara a estudar e programar o teu tempo de traballo, pois ti xa irás facendo, agora que xa eres autónomo ((ti paga a matrícula e xa está)...

Ti tes que vir á nosa universidade porque nós temos os mellores ordenadores, os profesores visitantes máis célebres (e o resto, case todos bolseiros e asociados a tempo parcial), a nosa imaxe corporativa é a de máis prestixio... (anunciámonos na prensa)

Temos os índices de aprobados máis alto... (xa nos encarregaremos de meter en cintura os profes que se porten mal)

Temos os intercambios coas universidades máis importantes (para que poidas pasar 6 meses da túa vida de festa rachada, con gastos pagos: xa verás canto inglés aprendes...)

detective crepuscular dijo...

Ana, permíteme dispor abusivamente do teu espazo non para falar de Zweig, autor do que só lera aquela noveliña do xadrez e ao que penso incorporar ás miñas leituras, senón do artigo de hoxe da escritora italiana Melania G. Mazzucco, un que cuxos libros inclues na coluna da direita. Coa PARTE final creo que basta para adentrarse na "festa" que foi o tempo governante de Berlusconi. Un final de artigo que se lle podía aplicar a tantas e tantas cousas da vida... E xa postos, recomendar HABEMUS PAPAM, de Nanni Moretti, e a última sabatina intempestiva que lle dedicaba Gregorio Morán na Vanguardía, que foi a me "incitou" a acudir ao cine.


SE ACABÓ LA FIESTA
MELANIA G. MAZZUCCO 15/11/2011

Y, sin embargo, les habían invitado a una fiesta. Ese mismo hombre, enviado por la Providencia, había prometido un millón de puestos de trabajo, riqueza, felicidad y libertad. Más prosaicamente, bajar los impuestos y reformar el país. Como garantía del pacto había ofrecido su biografía de empresario de éxito, su cuerpo técnicamente inmortal y, sobre todo, su sonrisa. Una sonrisa ni tranquilizadora ni paternal ni mefistofélica. Seductora, cómplice. Millones de italianos respondieron a la sonrisa. Durante 17 años Berlusconi ha mantenido su promesa. Aunque no ha dado a los italianos ni el millón de puestos de trabajo, ni las reformas, ni la riqueza a quien no la tenía, les ha evitado la molestia de pensar y de preocuparse, y les ha hecho reír. Ha puesto los cuernos, ha contado bufonadas y juegos de palabras. En cientos de congresos, comicios, ruedas de prensa ha contado un chiste. El patio de butacas se abandonaba paulovianamente a una risa liberadora. Reían todos de corazón, y no solo porque quien no ríe es un traidor, un intelectual, un antiitaliano. Reían aunque el chiste, la historieta, el juego de palabras, fuera viejo y ofensivo. Han reído con él hasta ayer. Aunque él ya no reía. La sonrisa emblemática le había abandonado hace ya muchos meses: el lenguaje del cuerpo -que ha sabido usar mediáticamente mejor que nadie- era más verdadero que sus discursos y acciones. Y no se ríe, en Italia, en estos días de otoño en los que brilla un sol irónico, y quién sabe si premonitorio. En el futuro, si están seguros de que su reino ha terminado, los que han reído con él se reirán de él. Será la risa obscena de los supervivientes. Otros no ríen porque esperan su regreso, siempre posible; otros porque este momento tan esperado ha llegado demasiado tarde. Tampoco reían los jóvenes y los parados que el sábado brindaron y cantaron. Quizá consigamos levantarnos de nuevo (también la italiana es una historia vertical). Pero el eco de esa carcajada indecente nos persigue, es el precio que hemos pagado: la entrada al espectáculo que terminó el 12 de noviembre de 2011, sin aplausos.


Melania G. Mazzucco (Roma, 1966) es escritora italiana. Entre sus novelas destacan Ella, tan amada y La larga espera del ángel, ambas en Anagrama.

ana dijo...

un, a nosa universidade é unha "petit Italie", na que todavía cabe moitísimo máis aire, abofé, se non traballara alí fariame mesmo crente pois poucos máis milagros económicos coñezo nos que a relación entre oferta e demanda sexa tan disimétricamente desproporcionada, a menos ingresos máis gasto, a menos clientes (sic) mais docentes (sic), a mais medios e ferramentas de investigación, menos produción científica, con maior órganos de gobernos menor organización..

detective,
Melania Mazzuco ten a mellor obra que lin dende hai anos (podería atreverme incluso a incluir a Zweig aquí sen rubor algún) e paga a pena mercar e reler esa biografía de Tintoretto na que investiu 10 anos de traballo para agasallarnos cun texto dunha beleza impagable. E logo, se xa es un/ha namorado da sereníssima pois as páxinas son unha góndola que te recolle e te deixa nos lugare máxicos do teu paradiso.
Grazas polas súas sempre interesates achegas e por vir ata este furancho de desafogos.

detective crepuscular dijo...

Que conste que a min isto das igrexas, Papas e Vaticanos non me interesa gran cousa, pero teño que recoñecer que aínda me rin un chisco co do Celestino V e o do Dante que conta esta carta ao director. Que Dante lle chamara "irresponsable" ao Papa que dimitiu para dedicarse á vida contemplativa, non deixa de ter a sua graza. Pobre Celestino V dimisionario e abandonista, que lle entrou o medo escénico e non soubo estar á altura do cargo, por moito "súmmum del ideal cristiano" que dixeran. Na película de Nanni Moretti, o actor que fai de Papa deserto é Michel Piccoli, e xa vos podedes imaxinar. O que está claro é que á autora da carta pasoulle o que a min: foi lermos o artigo do Morán e sairmos "corriendo a verla". Se non a vistes, non sei que esperades. E se o domingo 20 do presente, o noso galego coma ti, o inefábel Mariano, abrumado pola folgada maioría absoluta conquistada a sangue e lume de crise, decide desertar e non sair ao balcón a celebrar a vitoria coa masa exultante que o aclama... Só de pensar na alegría fulgurante que ía levar o Fermín Bouza, O VOTO CON BOTAS, ante tal situación...


"Habemus Papam"
Cartas | 15/11/2011 - 04:12h
Agustina Rovira

Barcelona

Querría hacer una pequeña anotación al artículo "Habemus papam o la audacia" (12/ XI/ 2011) de Gregorio Morán.

Acerca de si algún Papa ha dimitido alguna vez en los dos milenios y pico de Iglesia católica, la respuesta es sí. Pietro de Morrone, que fue obligado a ser Papa y lo fue con el nombre de Celestino V, abandonó la tiara a los cinco meses, y se dedicó a la vida contemplativa en el año 1294. Este personaje fue contemporáneo de Ramon Llull, que literaturiza el hecho en su novela Blanquerna,cuya fecha precisa de redacción es desconocida, pero se escribió alrededor del año de dimisión de Celestino V, no sabemos si antes o después.

Ambos personajes posiblemente se conocieron. Llull estuvo en Roma bastantes veces, siempre mendigando dinero para una nueva cruzada, y ambos consideraban al ermitaño como el súmmum del ideal cristiano. Curiosamente, Dante Alighieri, otro contemporáneo, censura el acto de Celestino V, a quien considera irresponsable. Debo toda esta información a los doctores Riquer y Lola Badia, cuyos libros he estudiado, de la misma forma que la traducción de la comedia de Joan Francesc Mira. En cuanto a la película de Moretti, me voy corriendo a verla.

Paco E. dijo...

Todo o que se pon aquí é moi interesante e moi bonito pero, penso, moitas das cuestións tratadas xa se dixeron hai moitos anos; repasade un pouco a historia e os escritos dalgúns pensadores dos séculos XIX e XX. O grande lastre que hoxe ten a humanidade é o sistema, eso está claro. O vindeiro domingo temos unha grande oportunidade para demostrar que hai que comezar unha "promenade" noutro sentido. Saúde.
Paco E.

ana dijo...

claro que está todo dito, benquerido P., está dito, escrito e traducido a moreas de linguas ademais, pero ¿lerán algo estes falcatruás algo que non sexa unha mísera estadística para sacarlle máis zume aínda ao maldito monopoli no que converteron a política? len menos que María Antonieta e non diría eu que non lles desexara un fin de festa un pouco ao "dix-huitiéme style". O domingo, o domingo, eu aproveitarei que as urnas están a carón da piscina e a ver si me animo...a facer unhs largos digo! Bicazo amigo!

detective crepuscular dijo...

Amigo Paco, noto nas tuas palabras un certo reproche aos nosos comentarios (acaso intranscendentes e sobradamente coñecidos?). Pois que queres que che diga, non vou repetirche o que xa che respondeu a Ana. Eu polo menos veño aquí, a este "furancho dos desafogos" (Ana), para "consolarme" literariamente e para "desafogarme" sen mais nada, que xa bastante dura é a vida como para reducila a un simple espellismo dominical. Para min é un "consolo" literario que alguén me fale dos libros de Zweig ou da Mazzucco, porque dos "non libros" de Rajoy e Rubalcaba xa estamos fartos. Ademais, iso de que ALGUÉN fale de Zweig, UN lle responda que si os estudantes e a universidade, OUTRO que si a película de Moretti, etcétera, é unha das boas cousas de todo isto, aínda que xa todo o mundo o saiba de memoria de tanto "repasar a historia e os escritos dalgúns pensadores dos séculos XIX e XX." Falas do "sistema" e da "grande oportunidade" que temos o domingo... Home, Paco, a "grande oportunidade" que temos o domingo é a de reforzar ou aprofundar aínda mais no "sistema" capitalista, ou COPEtalista para os que se sinten gañadores absolutos. Acabo de escoitar ao Duran nesa verborrea atroadora del que o que hai que facer o domingo e "bombardejar democráticament les urnes amb paperetes de CiU..." e entroume un certo desacougo. Agora todo son bombardeos democráticos. O que ten que facer o Rajoy é agradecerlle a Zapatero que lle iniciara o camiño que el percorrerá até o final (do "sistema", claro). España non precisa de tecnócratas Monti nen Papademos (tamén que nome para un dirixente, cuando o que realmente está a papar demos é o povo grego), porque xa ten aos infalíbeis tecnócratas do PP para aplicar ao pé da letra as consignas salvadoras dos mercados. E se o que che sentou mal é que citara ao dono de EL VOTO CON BOTAS, poñamos por caso, que conste que eu vou por alí de tanto en tanto a ler o que pon e que me dá a impresión que o home está demasiado enguedellado con números, estatísticas, gráficos, diagramas e demais cuantificadores "sistemáticos" ou "sistémicos" (ui, que palabras mais raras). E se non escrebo ou voto con botas algunha vez alí é porque pouco teño que dicer e sobretodo porque iso de que para deixar un comentario haxa que pór a páxina web e o nome e o email obrigatorios, dame moita preguiza. Medo me dan todas esas palabras ou conceitos tan requintados que falan de webs e emails: sóame a ficha policial ou intrincado labirinto "tecnocrático" (hehe). Con dicerche que xa vou polo segundo móvil e debe andar perdido por aí adiante e enferruxado do escaso ou nulo uso que lle dou, está todo dicho. E mira que lles teño dito que non mo compren, que non o quero para nada, que son un inútil para os aparellos ultramodernos, e como se nada. En fin, amigo Paco, o domingo vémonos aquí, no furancho, e botámoslle un viño para celebrarmos e reiterarmos que menos mal que aínda podemos seguir comentando historias ou desnudando as nosas miserias para facernos os interesantes. A ver se convences ao VOTO CON BOTAS e o traes tamén contigo. O viño póñoo eu.

ms dijo...

Eu, por primeira vez, paso de votar.
Estou canso das políticas do PP-PSOE-PSOE-PP ("a mesma merda é"), do turnismo xa asummido por todos da segunda restauración bourbónica do Reino de España, dos políticos mangantes, dos empresarios que defraudan a Facenda, do nacionalismo galego que vive nas quimbambas, da neo-emigración galega silenciosa e, en xeral, da c*** que os fundou a todos.

Paco E. dijo...

Seguro que me expliquei mal.E vos ¿entendendes algo? Estou convencido de que non podemos seguir vindo deste xeito; vexo un futuro, moi cercano, de esclavitude absoluta e o único que o pode impedir é a conxunción de todos para rachar coa situación actual; situación xa anunciada desde finais da Segunda Guerra Mundial. Temos que esforzarnos en cambiar as cousas; cada un co que poda, ainda que pareza pouco, porque nesta tarefa somos todos imprescindibles.
Menos comodidade e máis compromiso e solidariedade.
Saúde.
Paco E.

ana dijo...

Paco, querido amigo, levas toda a razón, a túa ironía e mala hostia son moi necesarias e o teu optimismo albiscando unha posibilidade de cambio aínda máis, eu non viña aquí a falar de política pero sinto un alivio ao ver que somos moitos os que excomulgariamos a esta insoportable clase política e os derroteiros polo que nos leva, ¿sabes que? era moi boa idea que xente coma ti, coma o detective, como ms, "un" e tantos outros tiveran unha asemblea real para discutir e facer propostas, ¿que maldición é a que fai que sexan os mediocres os que leven o timón? Un bicazo, amigo!

Paco E. dijo...

Hai que tirarlle moito do carallo ó Neno.
Saúde.
Paco E.

noncapitoniente dijo...

Cando falades do "sistema", referídesvos ó sístema métrico decimal?

Ana Bande dijo...

Desconvencida pero irei entón turrarlle do teto á loba querido P., lembrareime de ti e aínda lle tomaremos unha á vosa saúde de paso que nos liamos un bo canuto cunha papeleta "ad hoc".

E para o que non "capita", do sistema, xa sabe, bote man ao peto canto escoite falar del, e se ven precedida da máis violada aínda "cambio" e en letras azuis, pois aprete o gatillo sen pensar.