(narco)garderías.

Mujer sentada con niño en brazos. María Cassat.

Atopo que as situacións de maior violencia ás que me teño enfrontado son aquelas nas que non vexo reacción fronte á barbarie, ao incomprensible, ás situacións límites. Xa me contaredes se vos ten pasado, interésame moito. Lembro por exemplo cando estivemos en Exipto. A maioría do noso grupo caemos nunha intoxicación gravísima que levou a moitos a situacións de febres e deshidratacións moi extremas. Ao tempo que algún desfalecía literalmente licuándose escaleiras abaixo, unha parte do grupo bailaba nunha ridícula festa da "chilaba" coas caras pintadas de cores e a cabeza coberta con estridentes turbantes. A estes turistas dáballes completamente igual o estado dxs compañeirxs, eles pagaran polo seu cruceiro Nilo arriba en modalidade superluxo (se queredes outro día explicamos esto) e non sería un vulgar virus ou bacteria as que lles estragasen o plan. Non reaccionaban. Foi unha casualidade chamada Ahmed, a que, de milagro nos librou dun problema ben serio, por dicilo suavemente. A min afectoume moito aquela falta de reacción da xente fronte ao perigo, pero xa se sabe, os turistas...Pero pasoume en máis ocasións. Unha vez nos USA fixen un voo deses que inauguran a fobia a voar para toda a vida. Cando o aparello caía en picado e o meu estómago estaba a piques de saír pola boca ollei cara atrás. Lembro aquelas caras de horrible tranquilidade dos pasaxeiros. Ninguén facía aceno ningún. Logo dixeron que eu era a única que berrara e sei que foi así porque cando todo se calmou aparecín literalmente enriba do compañeiro de viaxe (el dixo que lembra con agrado aquel incidente, que pillabán). Ninguén berraba. ¿ninguén tiña medo?. Estes días, o horror ten nome de gardería. Estivemos a piques de asistir a feitos desgraciadísimos. Perigou a vida dalgúns nenos, e os pais din que pechan filas co colexio. ¿pais apoiando ao cole onde lles drogan aos fillos?. Sinto outra vez o estómago a piques de saírseme pola gorxa. Levo media mañá comentando o caso e hai persoas que ata me din que é normal que nas garderías lle den pastillas aos nenos. ¿que tipo de doenza social e esta amigos sociólogos?. Decido parar un pouco, pensar noutra cousa e facer un post coas fotos esas de Rande tan chulas pero é que non mo quito da cabeza ¿a vós parécevos normal? vou ver que escribiu Inma, a súa columna chámase algo así como narcogarderías. Grazas por escoitar joder, grazas, Inma. ¿a vós parécevos normal?