La mort i la primavera, Mercé Redoreda, Agustí Villaronga

Xa falei aquí da xenial Pa Negre que onte arrasou nos Goia. Pero non me quedo coas gañas de felicitar ao mestre Villaronga. Pensei non perdoarlle nunca logo de terme feito pasar o peor momento de cine da miña vida con aquela bestial película do nazi pederasta. O único que me gustou da gala de onte foron os momentos nos que se recolleron os nove premios para Pa Negre. Villaronga disfrutou todo xunto o que se lle debía dende hai moitísimo tempo e así o recoñeceu cando lle tocou recoller o premio á mellor película. Comparada coas outras alternativas, eu diría sinxelamente que non hai cor. Itziar e De la Iglesia deberían centrarse en facer pelis, e falar de pelis e escribir de pelis e deixarse de tanto folklore mediático. Y también la lluvia é unha boa película, pero tanto protagonismo cansou ata á academia.A balada triste, bueno, Alex en estado puro, recoñézolle o mesmo que a Tarantino, pero non vai comigo. Sobrou moita entrevista dixital mal atendida Itzíar, sobre todo logo de facer unha película con tintes tan solidarios e sobrou moito discurso político Alex, e sobre todo sobra moita cátedra. O cine bo o fan os que só andan enguedellados con guións, cámaras, castings, vestiarios, adaptacións, e paixón creadora. Pa negre é un exemplo de todo esto e se houbese máis premios máis lle darían. Falando no post anterior do delicioso encanto do inacabado aquí vos deixo o inacabado máis fermoso de Villadonga. Aproveitemos para ler á Redoreda, que creo que é un gustazo.

Grazas, María Jesús, polo fermosísimo agasallo.