¿medo?...non teño tempo....

Lembro unha tarde de inverno ruando contigo polas calellas máis vellas de Auria, eramos tres, e ti ollabas os pés porque houbo quen xogaba a turrar uns sorrisos a conta dunha certa dificultade idiomática. Sorprendíame tantísimo que viñeras dende o outro lado da mar océana para investigar un recuncho deste fisterre que non paraba de facerche todo tipo de preguntas, como aquela tan estúpida sobre se non ías ter medo de vivir soa nunha cidade descoñecida, á que respondiches cun sorriso que non deu disimulado a naturalidade dese pragmatismo tan tópico e ben artellado que vos caracteriza a@s norteamerican@s : ¿miedou? nou, no tttengo tiempou. Fíxome e non me fixo graza. Foi agradable decatarse da singularidade da diferenza pero non che nego que quedei algo pampa coa túa decisiva aposta polo útil. Ata entón nunca eu tiña reflexionado sobre se o medo requiría tempo, e que podía unha xestionalo dacordo con criterios económicos. Non sabía tampouco que fose posible tratalo coma un obxecto bidimensional sobre cuya posición e mesmo a súa existencia podiamos decidir ou non. Eu, entón, trataba co medo doutro xeito, digamos que lle deixaba moito espazo, deixábao vivir. As consecuencias desta xenerosidade eran inavaliables daquela, e hoxe, grazas a ti, en parte, podo xogar con el como o mago coa pomba. Pero non ao xeito de Gregorini, que non podía manexar a omnipotencia, senón ao xeito voso, moito menos literario, certo, pero imprescindible se se quere ter tempo para gozar, ou o que é o mesmo, para vivir. Con todo esto, queridísima Allyson, só quería dicirche que hoxe o meu pensamento está todo o día contigo e que sei que o medo non ten posibilidade ningunha fronte ao teu pícaro sorriso.