¡good monday and good luck!

Dear friends, ía falar dun libro precioso sobre arte pero en canto vin o post de Paul M. (¡take a bow!) non me puiden resistir a esta irreverencia artística, good monday and good luck!)

¿quen dixo lume?

Imaxe: Orlan

O paseo vespertino adoita rematar na praza da Princesa. Faltan poucos metros e case sinto na gorxa a frescura da cervexa cando escoitamos un bruído estraño que nos leva á procura duns altofalantes que semellaban retransmitir un oficio relixioso. Desconcertante. A proximidade do Museo de Arte Contemporánea fai pensar na posibilidade dunha performance e entón rimos aliviados. En plena rúa do Príncipe os decibelios ameazan seriamente o noso oído interno e automáticamente botamos mans ás orellas. Xa non semella unha artistada e non vemos pegada algunha dunha posible instalación museística. Os que pasean en dirección contraria tamén se protexen desta música demasiado alta, demasiado aguda, demasiado monótona. Aaaaaaaaleluia..Aaleeluiiaa. A medida que nos achegamos aos altofalantes o desconcerto xa é un cabreo en toda regla como denota a carraxe nas olladas dos maiores que saen do círculo mercantil sorprendidos pola estridente liturxia. Eu sigo a matinar no da performance, e de non ser polas replicantes maríasauxiliadoras que ameazaan dende as fiestras, fago a ofrenda carioca en toda regla. Crúzome con R. o contrabaixista, que ri desta repentina invasión ultrasónica facéndonos unha chiscadela moi graciosa que aliva un pouco a tortura musical, venid y vamos todos con flores a mariiiiiiiiiia con flores a porfíiiiiiiiiiia que madre nuestra essssssss". Penso en Guantánamo. Penso nas mozas que ¿contratan? en berskas, stradivarius, zaras. Crúzome tamén con F., o poeta, pero non me ve, ou fai que non me ve, como tantas veces, ou o que é peor, sabe que sei que me ve e fai que non sabe que non me ve. Vou cansa mais decido subir a costa seguindo a Hamelín e velaí está toda a parafernalia, pero se ata hai melindres e todo...¿quen dixo lume?

Lembranza de A.

Sempre que alguén querido desaparece síntome moi primitiva e de golpe non comprendo nada. Só me apetece recompilar momentos compartidos co que se foi. Troulas se as houbo, confidencias, broncas, o que sexa, algo para reivindicar unha existencia. Este día o lembro ben, andabamos amoucadas polo de sempre ¿non si A.?, pero pintamos a cara, puxemos a túnica de coro gospel e coa música a tope fomos montar o número campus a través, inspiradas claro, polo noso mestre de cerimonias que sempre nos leva ao seu rego que é o da sabedoría dos rexoubeiros. ¡¡¡Forsa!!! seguro que te asubiaba cando a bágoa delataba a presenta dos tiburóns. E que graciosa eras entón A., nun segundo como por arte de maxia botabas fóra os trasnos reapropiándote do teu tempo e debuxabas ese sorriso teu de xenerosa picardía onde se albiscaba unha lagoa e deixabas esvarar unha bágoa, porque había confianza para chorar, que remedio, os tiburóns non deixan de procurar carnaza e a ti non che importaba seguir dando o dor (sic) de peito por uns cantos anos mais ¿non si?, e logo veu ese lobo que te papou enteiriña por boa e confiada.

Dificil, mais non plus...

difícil, difícil, difícil....pero atoparei algo, seguro. Grazas María Jesús.
Fotografía: Francesca Woodman

Die Fremden

Foto: Die Fremdem, Thomas Schütte

Gustaríame saber se este calar é unha moda ou un modo de vida. Eu nunca fun de moitas falas, creo que por un exceso de respeto que me fai mimetizarme co medio, xa sabedes, alla donde fueres, pero o actual mutismo tenme preocupada e sorprendida a partes iguais. O mutismo social, o laisser faire, ese total para que do que se alimentan os que cortan o bacallao, é certamente un problema moi noso, diría máis, endémico na nosa leira. Experimento eu tamén as mesmas gañas de fuxir e de calar ante tanta miseria como se ve, se escoita e se cobra, mais trato de non perder o sentido do humor para sobrevivir cada día, e malia todo falo e escribo, aínda que só sexa para min. O mutismo individual preocúpame un pouco máis. Pode ser síntoma de doenzas gravísimas. Lembro cando veu miña nai visitarme por primeira vez. Non a disgustaban tanto as dificultades certamente agobiantes das distancias e a orografía do descoidado e precipitado urbanismo (e urbanidade) vigués como que non lle contestase ninguén na carnicería a aquel encantador xeito de procurar a vez, ¿quen é a última?. Pasados uns meses, coincidín cun home moi traxeado e perfumado no ascensor que logo do imprensindible a que piso vai vostede, e sen ter coincidido máis de dúas ou tres veces no mesmo medio de transporte convidounos a cear a min e á miña familia, porque mira es que soy de Madrid, llevo aquí casi seis meses y no conozco a nadie, no nos es fácil hacer amigos en esta tierra. Fomos a cear e disfrutamos da súa compañía e amistade durante o tempo que durou o seu destino por estes lares. Amolábame que nos criticase tanto aos galegos por ese non falar, ese supoñer e desconfiar que tanto lle chamaba a atención. Fixen unha proba e eu mesma probei a saudar tódolos días no ascesor e cando comezaba a miña quenda de traballo. A primeira vez que logo dos bos días non atopei resposta quedei pensativa, mais pasei a acción tomando exemplo daquel amigo madrileño; non me dei por vencida e volvín ao ataque perdón, ¿dixen bos días ou foi imaxinación miña?. Nada, nin falar do peluquín. Traballei sempre de cara ao público, como se adoita dicir, impartindo clase, organizando actividades varias e actualmente, mostrador por medio, prestando libros, que é o que fai unx especialista en información bibliográfica ou documentalista jaitech, nesta era supertecnolóxica. E tódolos días teño o mesmo problema. Os profesores e estudantes, sen destinción de expediente, xénero, sexo, raza ou nacionalidade, amosan un rexeitamento cada vez maior ás falas. Moitas veces deixan o libro no mostrador sen dicir absolutamente nada e marchan ou entran coas súas caras de xente ocupadísima e estresadísima que seica os fai tan interesantes. Agora mesmo un rapaz dame un libro sen sequera mirarme aos ollos atentísimo aos debuxos que fai a madeira da mesa. Faime graza e sinto un case irremediable desexo de botarme ao seu pescozo e dicirlle algo así como a ver neno, espabila...ou ¿seica che comeu a lingua un gato?...pero agardo, agardo a que o silenzo se lle faga incómodo ou dada a hora que é lle canten as tripas e teña que falar tamén por vergonza. Cousas.

Asesinato de mujer.

Asesinato de una mujer, Lavater (1820), VI, p.15 (tomada del libro "Monstruos y seres imaginarios en la Biblioteca Nacional")

Querida Elpidia,
Tus noticias sobre la triste continuación de los asesinatos en Juárez me dejan helada, pero desde aquí no puedo ofrecerte ahora mucho consuelo. No había enfriado la navaja que acuchilló a F. y ya están deshollando a otra mujer. No parece real, la verdad. En nuestra ciudad hasta tenemos un contador digital que va marcando el número de mujeres muertas. A mi me sorprende la falta de interés que los medios conceden a esta monstruosidad. Pero muchos hombres por aquí se quejan justo por lo contrario y dicen que hay más muertes por el tabaco y los accidentes de tráfico. Algunos hasta comentan en los medios que hai un número casi semejante de hombres víctimas de violencia de género, de violencia hembrista, dicen. Dicen que los medios no recogen esos datos. ¿que me dices? ¿que por que no se publican esos datos? porque sencillamente, no los hay...y cuando se producen, sí que salen y sí que los condenamos, pero la cobardía no tiene límites Elpidia, y el no querer mirarnos al espejo y ver el monstruo que llevamos no muy dentro nos asegura terror y muerte para muchos años mas. Para ellos, mucho cuento, demagogia, y otras pendejadas que se les ocurren a todos esos hijos de la chingada. Un beso guapa.

A parte dos crimes....

Fotografía: Ana Mendieta

A seguinte morta foi Fatema, de 30 anos, atopada no chan do corredor do seu piso da rúa Sunyer do Barrio de Poblenou de Sant Andreu. Segundo as estatísticas, Fatema foi a víctima 26 da violencia de xénero dun ano funesto no que trinta e cinco homes máis asasinarían ás súas parellas. Fatema tiña tres fillos de 14, 12 e 5 anos. Foi o maior o que avisou á policía logo de presenciar xunto cos irmáns o asasinato da nai. Un veciño declarou que “era unha familia moi educada". Fatema non tiña presentada denuncia por malos tratos. A noticia sae hoxe no diario El País nunha páxina da sección de Sociedade a carón doutra que ocupa media páxina que fala do perigo de extinción do lagarto Furcifer lateralis que vive en Madagascar, por mor do cambio climático.

...podía ser verdade...

O mellor candidato a rector...e pasatempo ad hoc

A escolla para reitor desta nosa universidade está dando moito que falar estes días pola orixinalidade da campaña dunha das candidaturas. O goberno da universidade está case exclusivametne nas mans dun dos colectivos que forman a comunidade universitaria, o profesorado. Os outros dous, alumnado e persoal de administración e servizos, digamos que non pintan moito neste asunto. Isto case sempre foi así, por iso, alumnos e traballadores non docentes non amosaron nunca demasiado interese neste tipo de eleccións. Nunha loita un pouco desesperada por unha poltrona tan erudita e mol, unha das candidaturas deseñou unha campaña certamente vulgar e seica un chisco agresiva de máis nese ton prepotente que adoita empoleirar á machovaronía reinante cando se sabe posuidora da variña máxica que sempre nos deixa tan satisfeitas. A estratexia destas campañas foi ata agora unha cousa de andar por casa. Visitas a despachos, cafés a todas as deshoras, paparotas de menús variados tipo hoxe por ti mañán por min, e como moito algunhas charlas nos auditorios das facultades para explicar un pouco pólo miúdo o programa electoral, ao que asisten os mesmos que ás paparotas e cafés, ou sexa, aspirantes a vicealgo procedentes do PDI e diversas figuras docentes producto de reformas e contrarreformas nun retorcido sistema de acceso ao status docente que xa só entenden os que pasan a vida mergullados en convocatórias e boletins oficiais. É pouco coñecido o choio que se agocha nestes grandes chiringuitos de elite no que se converteron as universidades, senón non me explico como nestes tempos tan duros o pobo pode consentir tanta ledicia orzamentaria e tanta subvención, e tanto sobresoldo para tanto vicenonseiqué e para tanto proxecto, e para tanta sigla, e oficiña, e fundación que se monta onde non hai tanto había aulas e paraninfos. O pobo non entendería, seguro que non. Pero ollo, que o sistema é transparente e democrático. As contas son públicas e as falcatruadas management system están recollidas en oficialísimos informes de institucións da máis alta e rigorosa reputación. Así que eu non me estraño moito da vulgarización desta campaña na que absolutamente cada voto conta. Os reitorables decatándose por fin das potencialidades do tradicionalmente esquecido sector do alumnado non dubidan en mercar para a súa campaña un ready-made ad-hoc. Obxectivo, conectar con todo posible votante. O voto de calidade custou o seu, pero xa está na saca. Agora imos polos que non valen case nada, eses que teñen que votar cinco para facer un. E entón falámoslle no seu idioma, que seica é o da Esteban, a vulgaridade en persoa no medio da requintada poligrafía de lequios, pipisestradas e marichalares de tan avultado vocabulario. Así que esta deliberada vulgarización da campaña de que tanto se está a latricar, amigas e amigos, non é para poñer o grito no ceo. É outra arte de pesca nada máis. O fino palangre de anzois para a captura do peixe gordo e para vós, alumnos e PAS, este buitrón, esta rede na que incluso algúns vos lanzaredes engaiolados literalmente por este confabulairo de bechos extraordinarios que a xeito de amante galego falante vos deixarán tan, tan, tan satisfeitos. Pero o deseño desta campaña e, sobre todo a reacción do electorado déixame tan abraiada como a actual declaración do papa sobre o terceiro segredo de Fátima. Seica aqueles tres pastorciños xa sabían todo esto da pederastia e abusos sexuais varios cometidos polos violadores sotánicos e non dixeron nada de nada. ¿e será que eles mesmos foron pillados in fraganti e obrigados a calar logo da aparición?

A ver irmáns...¿quen é o da foto?....pista: semana santa madrileña na porta do sol...

Judith Torrea e Juaritos.

Esta fantástica muller, periodista independente traballa dende hai dez anos en Ciudad Juárez, a súa "Juaritos", e ven de recibir un merecidísimo premio. Nesta entrevista acláranos moitas cousas sobre esta cudade, as condicións dos seus habitantes, o mundo das maquiladoras e a situación das mulleres e nenos víctimas do narcotráfico, deste México que segundo ela é un verdadeiro estado de dereito, porque non existe. O seu bló, Ciudad Juárez en la sombra del narcotráfico, é para min do mellor que teño visto na rede dende hai moitos anos, unha fonte importantísima para coñecer un dos casos máis arrepiantes de violencia e xenocidio no mundo actual. Estar informado é sinxelo, e é unha das poucas cousas efectivas que podemos facer para contribuir a deter esta barbarie. Que cada vez que vexamos ao presidente mexicano non esquezamos que o iso non é democracia. Que alí quen manda é o narcotráfico, o maior dos negocios e que nesta época de crise emporcallou a todas as insitucións e está na base dos asasinatos de mulleres, nenxs, periodistas...aproveitemos esta fiestra que nos brindan as redes sociais para apoiar a esta moza, ás mulleres de Juárez e a periodistas, escritores e ás tralladores de maquiladoras como Elpidia cuxos testimonios son imprescindibles para coñecer o día a día deste problema.

Regnun Christi ou as 900 escravas de Maciel

Saló ou os 120 días de Sodoma vs. Maciel e as súas 900 escravas....Deiteime logo de ver Saló e non sabía se aínda non espertara cando lía o asunto das 900 escravas de Maciel. Outra vez, México. Non, non é un monstro Maciel. Non nos trabuquemos, é só un home, como tantos de vós, pero este moito máis refinado. Velos como monstros é tomalos como accidentes, é desviar cobardemente a ollada. Cicais se nos poñemos a catro patas o vexamos un pouquiño máis claro. E ollo, non o digo só eu, tamén mo confirmou o filósofo, iso si, moi baixiño, case que nin entendía o que dicía. Grande Maciel, morriches de velliño ¿non? coma o outro. Tiveches todo o que querías, poder, cartos e nenos para darlle gusto ao teu corpo, e ao corpo de saberá o teu deus cantas sotanas como hai soltas polo mundo adiante. A Pasolini matárono por aquela película, fíxate ti, home, por imaxinar de mais, porque esas flores non son para os lúmpenes coma ti Piero, son para o Duque, o Obispo, o Maxistrado e o Presidente. Ah...parabéns Judith. Es valente. Cóidate e segue contándonos.

Las "religiosas" eran aisladas en el momento de su ingreso y sólo podían visitar a sus familias 15 días cada siete años y recibir una llamada telefónica al mes. Eso sí: sus padres podían visitarlas una vez al año. Las mujeres, que oficialmente pertenecían a la rama laica de la orden, Regnum Christi, eran reclutadas entre familias adineradas de España, México, EE UU, Francia, Italia, Alemania y Nueva Zelanda.Las consagradas debían ser "mujeres sonrientes, con buenos modales, de buena presencia y escasa formación cultural y religiosa", señala el periódico. Entre sus obligaciones, estaba la de "no criticar" jamás los actos de los directivos de la orden y delatar a quien lo hiciera. [El País]

2666, Roberto Bolaño

Para Elpidia.

La siguiente muerta fue encontrada entre la carretera a Casas Negras y una vaguada sin nombre en donde abundaban matorrales y las flores silvestres. Fue la primera muerta encontrada en marzo de 1996, mes funesto en el que se encontrarían cinco cadáveres más. Entre los seis policías que acudierion al lugar de los hechos estaba Lalo Cura. La muerta tenía diez años aproximadamente. Su estatura era de un metro y veintisiete centímetros. Llevaba zapatillas de plástico transparente, atadas con una hebilla de metal. Tenía el pelo castaño, más claro en la parte que le cubría la frente, como si lo llevara teñido. En el cuerpo se apreciaron ocho heridas de cuchillo, tres a la altura del corazón. Uno de los policías se puso a llorar cuando la vio. Los tipos de la ambulancia bajaron a la vaguada y procedierion a atarla en la camilla, porque el ascenso podía ser accidentado y en un traspié dar con su cuerpito en el suelo. Nadie fue a reclamarla. Según declaró oficialmente la policía, no vivía en Santa Teresa. ¿Qué hacía allí? ¿Cómo había llegado allí? Eso no lo dijeron. Sus datos fueron enviados por fax a varias comisarías del país. De la investigación se encargó el judicial Ángel Fernández y el caso pronto se cerró". (Roberto Bolaño, 2666, p.627)

Creo que el silencio de estos días queda sobradamente justificado. He gozado durante mil y pico páginas de una apnea que me resisto a abandonar. Me fue muy fácil salirme de mi personaje y ser Liz Norton. Disfruté de la agradable sensación de llenarme con su perfume y durante unos días volé entre Madrid, Paris y Londres para visitar a Morini, Espinoza y Pelletier. Cuando estaba a punto de dormirme entre sus sueños me despertó la bofetada del desierto. El sabor de esa mezcla de arena y sangre de mujeres violadas y asesinadas en Santa Teresa me destroza el estómago, pero decido meter la cabeza y me encuentro con la llamada de lo real. 2666, en "la parte de los crímenes" carece deliberadamente de olores. Tampoco hay dolor. La prosa seca y el filo cortante de las palabras que describen el horror me llevó a la consulta de informes policiales, artículos de prensa y blogs sobre las MUERTAS DE JUÁREZ y así, como en matrix, desciendo a las profundidades en busca del dolor, de la sangre y del sufrimiento. Vivo 2666 un poco desesperadamente y busco voces reales tras infinitas páginas impresas y digitales, y me encuentro con Elpidia. Ciudad Juárez existe. Existe esa frontera que no es ninguna metáfora de la muerte. Lástima. Existen las maquiladoras. No eran fabulaciones del chileno. Y existen trozos de mujeres en los basurales de ese chingado país....y pienso ¿cuanto vale, cuántos dólares cuesta una mujer en Juárez? y consulto nuestro gran relato de no ficción, el Informe del Consejo General del Poder Judicial, nuestra paralela lista de muertas, y me apeteció escribir un post por cada una de ellas....algo así como el día que iban a apuñalarla, Irene había pedido unas hora en la empresa de seguridad en que trabajaba. Por fin se había armado de valor para ir a recoger unas cuantas cosas que se había dejado en su antigua casa, en donde había convivido durante tiempo con el hombre que ahorita la iba a matar.....de modo que estos días andaré por aquí y sus proximidades y os seguiré contando. [Imagen: Ana Mendieta]

...progreso...

A pouco que se saiba de historia universal sabemos que o progreso e o desenvolvemento dos pobos, entendidos estes conceptos como a consecución de contextos que posibilitan a mellora das condicións de vida, non é ese artefacto motor que vai collendo velocidade nas autoestradas do tempo e que evolucionou dende a primixenia roda ata o ultramoderno MacLaren. Pensemos na apocalipse que supuxo a Idade Media. Dun día para outro esquecéronse milleiros de páxinas que foran escritas durante séculos e a nosa Europa mergullouse en guerras que duraban séculos e volveu vestir con farrapos tanto o seu raquítico corpo como a súa feble mente. Peor que un retroceso, a idade media foi un estado de letargo e abandono propiciado pola instalación da ideoloxía teocéntrica feudal que, como a máis negra das pestes, fíxose coa vontade dos homes, unha vez convencidos estes, pobres animalias, da súa culpabilidade. E como o pecado orixinal non había dios que o puxese a clareo máis valía deixarse levar polos suxeitos de suposto poder da época, non fose o demo que aínda despois de pasar tanta fame fosen arder no inferno que lles amosaban as espantosas imaxes dos seus templos (...). O medo. Velaí o elixir, a apócema que asegura o dominio dun individuo ou dun millón. O medio paraliza primeiro e ispe o ego dx máis afoutx. E de todos os medos, o máis productivo é o máis irracional. O medo a deus, e por ende aos que falan no seu nome. Administrado en pequenas doses, dende o nacemento, crea individuos anormalmente entregados a calquera causa, capaces mesmo de autosacrificárense. De entre todas as modalidades de historia que se practicaron ata hoxe, micro, macro, soci, eco, reli, racio, roman, [et. al.] faltaría a psico, e máis concretamente a historia do medo. Naomi Klein fixo un insuperable estudo para a idade contemporánea, ben documentada e realista ata o insoportable. O shock. Houbo grandes homes (aquí si) que foron quen de infundir enormes doses deste medo paralizante pero tamén houbo monicreques coma o da foto que acojonaron (c.p.) a toda unha nación durante medio século e deixaron ben sementado o solar patrio (sorry, pegóuseme a horrible expresión) destre froito maldito. Había medo a que morrese o vello, e medio século despois seica hai medo a desenterralo. Diso non se fala. O din ata os políticos máis atrevidos. O mesmo medo cutre que o medo a lavarse, que convertía o mefítico no máis puro arrecendo a rosas.

Este é un post experimental, un xeito de cadáver exquisito. Eu tiña esa foto impagable e cos tempos que corren pensei que non estaba mal facer un pouco de memoria....podedes seguir vós.

palabras más, palabras más, palabras menos...

Foto: bonito jarrón, ABB.

Este bló mais eu estamos de aniversario. É totalmente casual que hoxe sexa o día do libro e que a miña actual profesión disque é a de bibliotecaria. Atopo no arquivo dixital que o primeiro post é do 17 de maio do 2006, tamén un dia de, as letras galegas. Tamén totalmente casual. Ese día, a xeito de proba, colguei un artigo de Espinosa Mestre, un paciente investigador sobre a guerra civil. Deduzo que o meu interese naquel momento era sacar á luz a historia de Varela Rendueles, un galego de orixe asturiana que foi o derradeiro gobernador republicano de Sevilla e dos primeiros en asistir ao inicio do terror que asolagaría este país. Aínda non cumprín ese cometido e non falei nada do tema en cuestión logo de catro anos e case 600 post. Ao final no bló escribín de todo agás do que tiña previsto. Nen sequera falo do tema nun dos 300 textos que adormecen en modo rascuño. Así son eu, tal cal. Non teño palabra ningunha. Non son de fiar. Corro que me mato para apañar algo que xa esquecín á primeira zancada. E así, correndo, correndo, como Forrest Gump, cheguei a ningures, que é ata estoutro vintetrés de abril dos que xa vou un pouco cansa. Disimulen, soa o teléfono...jajajajaja...xa estou de volta...¿saben? cando soa o teléfono sempre me sae o nome doutro sitio onde traballei hai anos....non o podo evitar...quedo en blanco uns segundos e digo....esenome bosdías dígame...pero hoxe non...hoxe dixen...dicionariodegalegobosdías....menos mal que preguntaban por servizos informáticos....i ¡¡¡e iso que so son taitantos....!!!

P.D. aínda non sei facer ceros e uns con sabor a tiramisú pero teño unha receita....mmmm...por se queredes.

Carta abierta a Najwa

Foto: Afganistan 2006, Ambra Polidori
En: Museo de mujeres artistas mexicanas.

Querida Najwa: Te escribo para que te escandalices. No hay nada de malo en ello, te lo aseguro. Quizás sea la forma más rápida y eficaz que tengas de hacerte con la situación. En tu instituto te han prohibido cubrirte con el velo musulmán y tú te has deprimido. Es doloroso Najwa, lo comprendo, y además todo se complica muchísimo porque ya no distingues quienes te apoyan y por qué. Lógico. La derecha más reaccionaria de este país apoya al instituto y te conmina a que te quites esa prenda tan polémica. La izquierda, que se supone más progre dice que respeta tus derechos y que cada uno puede ir como le venga en gana. Bien, no hagas caso y trata de calmarte y reflexionar. Plantéate por ejemplo por que la religión ha de ser tan determinante en tu (nuestra) vida. El velo, Najwa, es una marca de pertenencia que obliga a casi todas las mujeres en el mundo musulmán y a un gran número de musulmanas en España a soportar los abusos de sus compañeros, a non denunciar maltrato porque se ha difundido la idea de que el islam justifica esta discriminación. No llevar velo, Najwa, conducir y tener empleo condena a tus compañeras de religión a soportar situaciones insoportables para ellas por miedo a ser rechazadas y expulsadas del país. Las mujeres que se rebelan, Najwa, suelen acabar en la prostitución, o muertas a golpes. Así que, creo que tienes (tenemos) el deber de reflexionar un poquito y salirnos de nuestra particular y detestable cárcel de unos cuantos centímetros de tela. Una vez que el velo se convierte en mayoritario, el consentimiento de unas sirve para justificar la sumisión y servidumbre de otras, y además el terreno está bien abonado Najwa. En España es demasiado fácil perpetuar el machismo enquistado en nuestro solar patrio (uf! que ganas de utilizar estas expresión) con este otro que arrastran los colectivos musulmanes de una remota sociedad rural. El conservadurismo radical, Najwa, se suele excusar en el Islam, en estos casos para no participar en la sociedad, es necesario que lo veas. Pero para eso, primero, antes que nada, tienes que quitarte el velo. Un beso guapetona.

¿preservativos? non, non vendemos...

-Boas tardes, quería unha caixa de preservativos.
-Non temos.
-Perdón, ¿non teñen preservativos?
-Non, non vendemos. (percibo a lixeira diferencia)
-Disculpe, e ¿pódeme dicir por qué non venden preservativos?
-Non é un producto farmacéutico, e ademais pódense mercar en moitos sitios.
-Xa, pero mire, esta crema de aloevera que ten aquí mismo, e todo esto que vexo exposto tampouco son productos farmacéuticos e tamén os podo mercar en cantidade de establecementos.
-Non temos obriga ningunha de vender preservativos.
-Claro, seino, seino, pero non deixa de sorprenderme que nestes tempos unha farmacia se negue a vender productos que son fundamentais para a prevención de enfermidades moi graves. A vendedora queda calada cunha expresión que denota absolutamente nada, nin sorpresa, nin desprezo, nin malestar...nada. Sinto que entra xente na farmacia e continúo pedindo explicacións nun ton o suficientemente alto como para que todo o mundo se entere e "espertar" á vendedora (a estas alturas xa estou na certeza de que é a propietaria do choio).
-E dígame...¿vende vostede o anel anticonceptivo vaxinal?
-Si.
-E ¿cal é a diferenza? ¿por que vende outros métodos anticonceptivos e non preservativos?
-Xa llo dixen...a dona non quere vendelos.
-¿E vostede non se sinte un pouco incómoda ao ter lle negar preservativos aos seus clientes? e sobre todo ¿non ve que non está cumprindo co principal obxectivo do seu establecemento que é previr e curar enfermidades? A vendedora segue sen contestar e sen poñer expresión de absolutamente nada, agás cando entra alguén na farmacia, entón pon esa cariña de nenas ben educadiñas nas xesuitinas (v.g.) y como está tu mamá, a clienta debe andar polos sesentaetantos e eu deixo de pensar nos preservativos porque estou imaxinando a gracia de deus, bueno, bien, María Jesús, va caminando y haciendo sus cositas, a ver si sigue así si Dios quiere...

Farmacia "La Avanzada", Praza da Industria, Vigo, 19.4.2010.

RELAX...coa primeira historia...

A Illa: 11.04.2010

Velaquí vai o texto que nos achega a simpar V., tamén chamada Cr., é as veces ata coñecida por V.-Cr., aínda que o seu nome e sinxelamente C.

Hace ya dos años que emprendí un largo viaje que terminó justamente ahí, en esa fotografía que en un día inesperado de verano-en-primavera tomaste en el faro de la illa de Arousa: dos hamacas solitarias frente al mar, una pequeña mesa con tres vasos de vacíos, y un rojizo atardecer. Todo lo que sucedió antes de ese preciso instante que captó tu cámara aconteció para que hicieras esa fotografía, el resto es historia. La experiencia del viaje se concentró en ese instante que, al tomar consistencia, me permitió darlo por concluido. La fotografía habla del horizonte, de la aventura a través del mar, de la roja pasión declinando, acercándose a su final; de dos espacios de goce simétricos pero ya hueros, de algo que apuró su fin en torno a una plácida conversación y una cerveza. Pero lo realmente importante de esa fotografía es que ella muestra que no hay nadie sentado en la hamaca mirando el horizonte, nadie mirando al otro, nadie tomando entre sus manos el fresco vaso, nadie apurando un trago mientras la luz cálida le hace entornar los ojos, nadie con deseo acariciando el pelo del otro mientras habla. Sólo estás tú, cazadora de crisálidas donde las halla, que focalizas el vacío de lo que fue humanamente placentero. Hay nostalgia en la fotografía, pero lo que prevalece es un instante de felicidad.

Pasatempo para Mariano Rajoy

Querido Mariano: Concéntrate nestas fotos das marabillosas Illas Cíes que tomei onte dende a non menos fermosa praia de Patos e a ver se ves unha (ou dúas) nas que conseguín pillar o faro prendido (relaxa un montón)

Dame medo Rajoy, e a Cope, e a falanxe, e os curas. Da medo case opinar. E opinar en alto aínda máis. Mesmo penso que hai que opinar do tema cunha man e mercar o billete por se as moscas, coa outra. Rajoy insulta a liberdade de expresión da forma mais noxenta. Chamándoa antidemocrática. O acto da complutense pode ser a reviradísima letra capital do incipit dun proceso que quedou en modo stand by nun consenso que non foi tal, ou que xa caducou, vai ti saber. Onte, nun debate na tv, o avogado arxentino explicou en que consistía a causa que este país vai presentar contra o noso por xenocidio. Duras verbas, durísimas. E claro, botamos as mans á cabeza porque o disfraz de democracia modélica vaisenos caendo irremediablemente. Nunca nos acaeu ben ese modelo palabra de honor tan arriscado. E imos quedar en putas pelotas. Vánsenos ver as fosas e os refaixos. Que van dicir de nós, recoñecía onte o tertulián. Velaí a cuestión, a cutre cuestíon de sempre. Hai democracia Mariano, mal que che pese. Por iso malgré tout coñecemos a podredume do Gurtell [et al.], por iso coñecemos o que se coce nos confesionarios, por iso sabemos lerte entre liñas e sabemos o que queres dicir cando calas. Temos democracia, abofé, malquepierda. A nós que nos ten que importar o que diga o Wall Street Journal, vaia oh, logo de contratar a un vaqueiro de mentira, de verdade e gigolós para dirixir o seu país... Aquí mataron moita xente, si,

Carta a C.T.

Prezada Cuca. Pasaron décadas, pero é que marchaches así, tan a modiño que nin me decatei da túa ausencia. Tería que escribir tantos folios como os sumarios dos casos de corrupción para poñerte ao día da situación do mundo e da túa terra. Bueno, de Auria, en verdade, chegarían poucas liñas. No fundamental segue sendo aquela vella vila pacífica e autocompracente, xenerosa, hospitalaria e alegre pola que os acontecementos pasan coma o AVE. Sen deixar moita pegada e con pouco bruido. Porque aquí non hai parada, nena. Subía sempre tan pouca xente (ah...que non sabes o que é o Ave...pois mira, éche un tren de alta velocidade que hai un par de anos, creo que foi no 2666, cando se inaugurou...) que dedicidon montar un IKEA para aproveitar as infrautilizadas e modernísimas instalacións da estación intermodal. Ah...que tampouco sabes o que é o IKEA...pois, como explicarche, é como unha mestura de Leroy Merlín co Corte inglés pero en sueco como din os de gomaespuma....Si, xa sei, xa sei, que tampouco sabes a que ven tanto colorín e texto subliñado. É o hipertexto Cuquiña. Esto non cho podo explicar en dúas patadas. Tes que solicitar un cursiño de alfabetización dixital para poñerte ao día no choio este das redes sociais. Tranquila, tranquila, falo de política. Aí non hai innovacións. Veña, vai un chiste que estivo moi de moda na pasada lexislatura. Bueno, terías que mudar algúns nomes e onde pon Aznar ti pensa en Baltar, que tamén puxo un ovo na nosa leira. Iso si, a cidade está preciosa, enchérona de viais de autoestradas que fan as ledicias dos veciños que disfrutaban de preciosas vistas ao Miño. O barrio de Vistahermosa atopou por fin a auténtica xustificación do seu topónimo. Quedar quedan fatal pero como agora a isto lle chaman impacto ambiental ninguén di nada por se nos acusan de involucionistas. Inventaron o termalismo (velaquí pode estar a orixe dese noso laisser-faire) e dá gloria ver agora os días de sol ás xentes de allende la autovía mergullarse felizmente naquelas outrora fedorentas augas do famoso Tinteiro. Mira para aquí o luxo que temos agora onde estaba aquela charca. Está visto, a política resísteseme. E que non hai case nada que contar miña rula. Alegraríaste de saber que algúns dos compañeiros de troula acadaron algún postiño no coliseo (sic) mais as présas, eu que sei, cicais a total inexperiencia, as malas compañías ou as débedas e peaxes da tradición non os deixaron case nen arremangar as perneiras para probar o escano.
P.D. Achégote unha foto do que queda do Carabanchel. Arrasaron con todo. Dicían que querían quitarlle ao barrio esa mala fama e agora puxeron alí un horroroso centro de internamento de inmigranTes, que en realidade é outro cárcere.

Os amigos da República homenaxean a Cuca Tovar....imposible non rematar falando da corrupción política...

Os Amigos da República de Ourense homenaxean este ano a Cuca Tovar. Por fin, amigos, por fin. Xa teño contado a historia de Cuca por aquí e estes días, amablemente X.L.C. pídeme unhas. Eu, X.L., digamos que xa durmo tranquila logo de que Uxío, de Murguía, me ofrecese as páxinas da súa revista para contar a súa historia e de paso darlle un pouco de pulo ao tema do (non) acceso aos arquivos e documentos públicos. Aquí tendes o texto completo para os que vos interese esta cuestión. Outro gallo nos cantaría neste país se os cargos públicos fosen quen de respetar estas leis sobre transparencia, porque señorxs, non será por falta de leis. Non oh. As leis sobran. O que falta é que o cidadán as coñeza e que os políticos as respeten. Sobre todo os políticos. A vergoñenta dimensión da trama Gürtel e a paralela imputación de Garzón falan ben claro do déficit democrático que nos deixou en herdanza o famoso consenso. Cuca non daría crédito a esta anomalía. Trinta e cinco anos despois da morte do monstro e a falanxe aínda viva e tratando de condear ao primeiro xuiz da democracia que acada que a máxima institución xudicial a nivel internacional recoñeza os crimes cometidos polo sanguinario Pinochet e o primeiro tamén en permitir a recuperación dos corpos dos que nin sabían por que eran fusilados. Eu, como Semprún digo que non son xurista, así que ignoro se dende ese punto de vista hai cousas discutibles na instrución de Garzón. Agora ben, o que me parece imposible é que a Falanxe consiga levar ao banquillo a un xuiz como Garzón. É unha cousa de tolos que non se entende en Europa. E coma Semprún tamén digo que a memoria é a vida. Esquecer por tanto...¿hai que estar sempre repetindo o mesmo?.

Foto: Libro homenaxe de Marcos Valcárcel. O valor da xenerosidade.

Do you remember?

A vida...hai que saber xogar con ela. Estou moi a gusto canda vós por iso vos conto todas estas historias. Son vello, cincuenta e nove, e teño só un dente, pero é meu dente. Quitareino cando lle toque, xa lle queda pouco. Os outros arrinqueinos cun palillo cando ían frouxos. Primeiro doía, buf...sentía unha dor terrible na cabeza, pero logo da dor viña a calma. Toume despedindo, marcho a M., a traballar na siderurxia, o choio anda mal aqui. Si, teño amigos alá. Amigos vascos, moi boa xente, se non lle mentas o tema, aí si que non, póñense buffffff....non comulgo con iso...¿non si R.? nós estivemos daquela ben fodidos, lembra meu irmán. Si C., ao M., queimáranlle os pes con pitillos, mallaron nel ben a gusto pero non cantou, que grande tipo E. P.? sempre ían por el e nunca, nunca o atoparon. Quen era P.? era outro meu irmán, o noso correo, el repartía todo, clasificaba, repartía e agochabao todo. Nunca o pillaron. Outra ronda? ¡claro! esta convido eu, di A., que non quere que esa noite máxica remate nunca. Eiiii..H.! ¡veña outra ronda!. H. faime chiscadelas, sabe o que disfruto con estes tipos. ¿contoche un conto? ¡claro! pois mira, unha vez atopeime a unha muller no Vitrasa que dixo que me coñecía, sabíao todo de min, quen eran meus irmáns, e bla, bla, bla...e ata que eu fóra un can na outra vida, quedei pampo. Para demostrarmo díxome que os tres irmáns tiñamons un bultiño na orella, e efectivamente, velaquí está, mira, toca, toca...e alá vou eu a tocarlle a orella a C. ¡¡¡¡ñammmmm!!! ¡dios que susto! jajajajajaja...son ou non son un can?. Eu son un pobre ignorante, que non me falen de quebrados, iso si, no traballo son do mellor, ¿catro tuberías? diso nada, fago unha moi ben, velaí o choio, facer unha a modo e ben, hai que ser solidarios ¿ou? e ademais ¿para que facer catro? para que che poñan pegas? caaaaaaa....[poesía quererte porque te quiero]...si, a folga do 72, aí estabamos, eles mataban, dábannos permiso para matar, que vaaaaa...Franco non, era o sistema, pensaban que o pobo non tiña folgos pero o pobo cando quere fala, e fai, hostia se fai, non ten só paus e pedras, podía facerse co que tiñan eles. ¿que como coñecín a R.? cóntallo R. eu vou botar un grolo. Bueno, nos conocimos...yo estaba con la vietnamita a todo trapo y llamaron a la puerta, nadie debía saber que estaba yo allí asi que me dije, llegó la hora de dar la cara, estaba dispuesto a entregarme, así que fui tranquilamente y abrí la puerta y alli estaba C. ¿Que hacías allí C.? ¿quien te dio el chivatazo? Joder R. ¿lembras a que montamos alá cos vascos cando lle levamos a augardente? dezaséis litros, iso é un cabazo no meu pobo, dixo X.L., eu lembrei que meu pai falaba de "olas", jajajajajaja...os tipos aqueles asando sardiñas, e aquelo non tiraba, e entón cantámoslle aquela de señoor cura chame á súa sobriña que estes rapaces non saben asar sardiñas...., si, volvín por alí aínda hai poucos anos a traballar, fun ao bar e preguntei polo Jarry, non estaba, seica, é un rapas de vintepoucos berroume "vaite para túa terra", din a volta e díxenlle "veño aquí a traballar, pode que ti mañá teñas que marchar do teu pobo tamén", eles son así co tema, e entón de socato, un home xa vello foi cara el, agarrouno polas costas e púxoo fóra. Si, si, quérenme moito por alí. E J.L. a voltas coa súa afiliación, pero ¿ti es periodista ou que? eu non estaba con ninguén, estaba co pobo, como agora, con R. e canda vós. A vida, amigos, hai que deixar pegada, hai que facerlle cousas á vida, que falen dun, ben ou mal, mellor ben, claro. ¡a las barricadas! ollo co que dis rapaza, non confundas. Daquela había moita miseria, pero había máis cousas que agora, agora anda tododiós afogado e murcho. ¿gústavos a cazadora que me mercou a parenta? para que non pase frío, jajajajajajajaja, tamén me mercou uns calzón deses que empregaban os vaqueiros, vaia lío cando vou mexar, perdón señora, pero entre tanto farrapo non atopo o choio, de verdade, e méxome por fóra, teño que afacerme aínda, e por enriba os pantalóns, jajajajajaja, vaia lío. ¿e non vos contei de cando estiven nos USA? aquela si que foi boa...leváronos a un local que se chamaba gogó grils...jajajaja....non sería gogó girls...? ai que carallo, eu que sei, non pronuncio ben o inglés....

Peder(hastia)dos vigueses.

Imagen del Colegio Marista El Pilar, en Vigo.

Condenan a dos años de prisión a un religioso por abusar de dos menores

En Vigo, á parte de narcogarderías, temos tamén curas pederastas. Triste panorama. E o peor, sigo pensando, é esa anormal predisposición a aceptar os actos criminais como rutinas coas que temos que convivir. Que todos os días haxa noticias nos xornais de curas pederastas non asusta a ninguén. Coa prepotencia que dá a borracheira de poder a propia igrexa ríe na nosa cara con eso de que "se la trae al pairo". Estes días estiven en Madrid. Tiven a mala sorte de coincider cunha procesión "de xénero", con costaleiras ben entrenadas. Aí no medio e medio da rúa ateigada de bágoas estragadas e mareada co incienso co que adormecen aos imbéciles, aí, digo, pódese entender case todo. Pregunteime por que serei tan covarde, por que falo tanto e non me atrevo a poñerme no medio e medio cunha pancarta ben grande lembrándolles a toda esa canallesca os seus pecados. Por iso, porque somos covardes. Hoxe consólame ler este artigo de Sinead O´Connor.

EU TAMÉN RACHO COA FOTO!

Pista da foto: Inicios

Unha historia que non vou contar, Cid Cabido

O título, “unha historia que non vou contar, xa nos pon en antecedentes do que pode suceder ou non. O certo é que hai unha historia, unha historia-personaxe, que é a reconstrucción do famoso crime de Alfageme no 1974, seguramente só unha escusa para contar a outra, a do intento de contar unha historia. A chiscadela de CC paréceme moi interesante, por certo. O libro é certo que “engancha”. Sei dun lector non precisamente compulsivo que a papou en tres horas nun lapso de insomnio. E o que engancha non sei eu se é tanto a historia do crime sen resolver do Alfarem ou a deste indolente CC que non é quen de deixar a troula para illarse a traballar. Como tiven a sorte de albiscar unha noite a CC entre as sombras e os risos da madrugada, logo de decidir, non sen certa dificultade a que caparuza dirixirme, podo entender perfectamente a este noso Salinger local. Eu tamén atopo máis divertido e emocionante tratar de soster o gintónic mentres converso de calquera tema transcendental con “quen será este” nunha barra de bar, que enfrontarme ás interminables pantallas en branco. Aínda se fose aquel folio na olivetti, aquilo era maís humano joder, podías entreterte imaxinando o tempo que tardarías en encher a papeleira ou mesmo descobrir formas animais naquelas bolas de papeis enrugados que se atragoaban cun mísero sintagma nominal a medio parir. E como di o CC ¡xa perdín o fío! ¿tendes o meu fío? ¿quen hostias me fodeu o puto fío? Hai que hostia, xa só me veñen á cabeza as metáforas máis porcallentas do puto cidcabido, a cona aquela con dentes, o tabeirón do carallo e os putos tirantes de Borges. É curioso, cando remato un libro quédame así como pegado o estilo, a min sempre me pasa. Ou neste caso a deliberada falta de estilo de CC. E claro, véñenche á cabeza as súas historias e vánseche as outras, aquelas que che fixeron prender o pc (agora un MacbookPro) a todahostia. Por exemplo, onte lin a Virxe dos Sicarios de Fernando Vallejo e esta mañá no choio non fun quen de contestar un correo sen meter unha “pavada” calquera deses pinches colombianos. ¿atopou alguén o puto fío? Velo aquí está. Pois o que dicía, que efectivamente CC, non contaches nada e contaches moito. O relato, como recoñecemos todos os que tivemos a sorte de coñecer o Manteca, o Tony´s ou o Catro, enos tan familiar, as conversas e os xeitos de falar tan de noso, que non saberiamos discernir o que é literatura ou non o é. Así que ¡que hostias! CC, a crítica que a fagan outros. Eu digo que non sei se esta e a GNG pero dende logo que ata agora é a GNV. Iso si, que non se tiren da moto uns dun bló que anda por aí comparándote con Truman Capote. Que non digo que mellor ou peor pero aquí non hai nada daquel minucioso detallismo na desrición de paisaxes, por exemplo. E bótase de menos CC. Sobre todo para os teus lectores non vigueses, que tamén os tes home. Terías que terte esforzado un pouquiño mais na descripción deses tugurios vigueses totalmente orixinais, imperdoable que despaches o Tony´s nun par de frases que só falan de escaleiras empinadas. E, por outra parte, tampouco hai suspense, para nada. Non procuraches suspense ¿ou si? Eu se algún suspense atopei foi por saber se serías quen de rematar o puto libro, pero claro, téndoo nás mans non había máis que pousar o pitillo ir de cando en vez á paxina 267. Agora toca agardar a continuación, porque isto ten que continuar. Por certo ¿como rematou o segui a historia esa con Paula e Rebeca? A propósito, teño que mercar dous libros, un para Rebeca e outro para Paula, súa irmá e miñas preciosas sobriñas. E agora que o penso ¿non serían elas...? Vou facer unha chamada....

Peder(hastia)dos

Fotografía: Calendario Romano

ESTE POST PERMANECERÁ ABERTO DURANTE TODA A SEMANA SANTA....É A MIÑA CONTRIBUCIÓN A ESTA SEMANA DE PAIXÓN, IREI ENGANDINDO TODO O "GRACIOSAMENTE" ME ACHEGAN MEUS MÁGNÍFICXS COLABORADORXS.

A pederastia no clero é un fenómeno exclusivamente masculino. De momento no temos indicios do contrario. A rotundidade desta evidencia non permite desprezala se realmente queremos entender o asunto e comezar a concebir solucións. O abuso que exercen os membros da xerarquía eclesiástica contra os más débiles presenta os mismos perfís que a violencia de xénero.

O celibato obrigatorio, é unha coartada máis para exercer esta violencia, pois recoñecer a dificultade do seu cumprimento convértese nunha revirado xeito de perdón que impide á maioría, esa maioría cega e crente que é a que lle interesa á igrexa, ver pecado ou delito ningún en calquera destas perversións.

O celibato é un factor suplementario no exercicio desta violencia, cicais o máis perverso porque por esta vía, o cura pederasta actúa convencido de que as súas accións son una manifestación de "amor".
O celibato non ten a súa orixe en factor relixioso ningún (digan o que digan os concilios). É unha medida exclusivamente económica cuxo fin é impedir que o que se "cepilla" aos fieis se perda vía herencia dos curas aos fillos. Ademáis, que o celibato no é o cerne do problema (polo menos o único) o amósao o feito de que a pederastia é cometida diariamente por individuos non célibes. Non célibes pero varóns case exclusivamente, volvo a repetir. Non enfrontarnos ao compoñente do patriarcado como orixe do problema obligaranos a seguir soportándoo. A pederastia, no ámbito da igrexa ou fóra da mesma, ten exactamente os mesmos rasgos que outros fenómenos aínda moi agochados. O incesto por exemplo. É un problema de poder, de abuso de poder. En todos estes comportamentos hai demasiados elementos comúns como para no telos en conta. Lede esto e logo falamos.
Nazarí Amirian coma sempre, moi acertada.

Luis Manuel González Piñeiro, un curiña de Tui resume ben a preocupación da igrexa polo tema: "¿Pederastia" ¡Me la trae al pairo!" (Grazas S.)

O obispo de Tenerife, Bernardo Álvarez, ten moi claro quen son os culpables:

"Hay menores que desean el abuso e incluso te provocan"(grazas A.)

E podiamos seguir recopilando aberrantes declaracións similares que non só non constitúen delito ningún, senón que amosan a arrepiante naturalidade coa que os torturadores exercen a súa violencia. Agora, como sociedade enferma que somos, tocará "pechar filas" cos verdugos, e tirar pedras contra todos os enimigos de deus que queren seguir queimando igrexas.

El Vaticano investiga 14 casos de pederastia en España. Los presuntos abusos a menores en estudio se cometieron a partir de 2001 // El promotor de Justicia de la Iglesia católica dice que «es uno de los países con menos casos denunciados»(grazas P.)

Papas pederastas: San Dámaso (366-384), San Simmaco ( 498-514), Bonifacio III ( 607), Camon (686-687), Bonifacio VI ( 896), SergioIII (904-911), JuanXII (955-964), Juan XIII ( 965-972)
BenedictoVIII (1012-1024), InocencioIV (1243-1254), BonifacioVIII(1294-1303), Benedicto XII ( 1334-1342), Sixto IV (1471-1484), AlejandroVI (1492-1503), JulioII (1503-1521), León X (1513-1521), Julio III ( 1550- 1555), Fonte¨:Los papas y el sexo. Eric Frattini.

MÁIS DIFÍCIL TODAVÍA

O papa din que o da PEDERASTIA son puras FALADURÍAS

Non é un Gauguin, nin un Cézanne, e UNHA....

Cando recorren á presunta irrebatibilidade "e logo como explicas que non houbese mulleres que fosen grandes artistas" dan ganas de contestar coa mesma altura intelectual, "pois máis ou menos polo mesmo que non son os homes os que superan con máis éxito as probas de selección cando se aplican sitemas xustos e rigorosos baseados na capacidade de traballo e estudo". Pero no nos deixemos arrastrar pola comodidade das respostas tópicas e automáticas. Este fermoso catálogo de arte, non é unha anormalidade que confirme ningunha regra. Houbo mulleres artistas en todas as épocas, escolas e latitudes. O único que hai que facer para atopalas e querer ver, e iso si, por cada unha que acadase unha mínima visibilidade, poñerlle un coeficiente adecuado para valoralas como se merecen. E se falamos dende a nosa leira haberá que engadir un coeficiente máis, unha especie de mecanismo corrector de desequilibrios rexionais, porque señorxs, que a estas alturas haxa aínda que reivindicar a Maruja Mallo xa ten o seu delito. Ben, ao que ía. Cando folleamos este catálogo sorpéndenos que esta foto de Men Ray sexa en realidade de Lee Miller, que este femme et voilier non sexa un Léger, senón unha Marcelle Cahn, que o que xurariamos era un Grosz en realidade o asina unha tal Charley Toorop, que estas figuras escuran non saíron dos pinceis de Rouault, senón de Suzanne Roger. Sorprenden as maternidades de María Blanchard, e aínda sen ollar o pe de foto, xa totalmente desconfiados por mor dos escasos acertos, percibimos certas diferencias no tratamento dun dos temas máis repetidos na iconografía mundial. O cubismo dos primeiros anos do século XX tamén está maxistralmente representado por pintoras. Liubov Popova, non é Juan Gris e Marevna non firma como Georges Braque. As vangardar rusas, o expresionismo alemán, o dadaísmo, o futurismo, o impresionismo, o fauvismo......todas, todas as vangardas en feminino. ¿quen o sabía?